Текущее время: 28 мар 2024, 22:51


Начать новую тему Ответить на тему  [ 1 сообщение ] 
Автор Сообщение
 Заголовок сообщения: Liber XV (латинский текст)
СообщениеДобавлено: 09 дек 2020, 22:03 
Модератор
Модератор
 
Аватара пользователя


Зарегистрирован: 13 май 2013, 21:06
Сообщений: 6161
Медали: 48
Cпасибо сказано: 12968
Спасибо получено:
9865 раз в 4154 сообщениях
Магическое направление:: Руны, Глифы, Символы, Шаманизм
Очков репутации: 63538

Добавить
Liber XV


15.1.1. Post haec rex, nondum ultionis in rerum suarum raptores satietatem adeptus, expeditione eam petere statuit. Quam dum, septentrionalibus Iutis supersedere iussis, australes immenso ventorum flatu peterent, Sleswicensium antistes Fredericus, perfectissimum honestatis specimen, dum veli magnitudine eximiam aurarum molem intolerabilesque navigationi notos complectitur, defecta gubernaculo puppe, cum omnibus paene sociis periclitatus, contractae classis animos ingenti luctus acerbitate confecit. Cuius fato minus triste non fuit, quod, sociorum cadaveribus ultro repertis, solum eius corpus impensius perquisitum ante Spiritus sancti sollemne deprehendi non potuit. Cuius tempore Sialandico litori appulsum, non odore triste nec aspectu deforme compertum est, prorsus ut corruptela vacuum existimares. Quo integritatis habitu sanctitatem viri divinitus declaratam crediderim. Nec minus veneratu dignum, quod idem, frustra ab amicis quaesitus, eius potissimum festum corporis sui repertione clarescere voluit, cui peculiaris cultus officio honorem habere consueverat. Tum vero insignis Absalonis gemitus erat, praecordialis amici casum lugentis.

15.1.2. Rex copiis apud Falstriam obvius, vocata maiorum contione, provisum sibi inquit parvula manu magnas hostium copias non lacessere, eam militiae condicionem habenti, cui plurimum gloriae vel opprobrii debeatur. Quamobrem se potius Absaloni Kanutoque filio expeditionis summam committere, si bene rem gererent, aliquantulum laudis, si male, parum vituperii relaturis. Illi iussis celeriter obsecuti, Rugianorum etiam classe, quanta subito contrahi poterat, adiuti, incessata navigatione Ostroznam accedunt, in occupando hoste non minus celeritate quam audacia usuri. Quorum tam latens improvisaque irruptio exstitit, ut plerosque Sclavorum domi inopinatos opprimerent provinciamque penitus incautam vastassent, ni incendio demum ab inertioribus edito proderentur. Illic binis forte Sclavis navigio fugam quaerentibus, cum alterum a Iarimaro teli iactu prostratum reliquus ulcisci cuperet, cognito, quod Rugianorum ducem appeteret, telo verecundius abiecto dilabitur. Tanta apud hanc gentem viris in fastigio positis veneratio penditur.

15.1.3. Interea classis per Penum amnem allapsa, equis, quos inter pascua repperit, captis, Walogastum progreditur. Cuius ponte disiecto transituque obstaculis vacuefacto, propter moenia ancoras iacit, oppidanis imparata adhuc tormenta tractantibus. Eadem, obsidionis fastidiis navigationis dispendia anteponens, tam vagum sparsumque militiae genus secuta est, ut hostibus errore ludificatis, ubinam maxime sua tueri deberent, incertum relinquerent. Siquidem evitatis locis, in quibus eos obvios habebat, defensoribus vacua petebat, quibus eadem accedentibus ex consulto cedebat et ad partes praesidio carentes militiam transferebat. Et ne ulla negotiorum intermissio foret, peditibus remigio noctes, somno dies exigere, equitibus vero nocturnam requiem diurnis militiae laboribus rependere constitutum.

15.1.4. Adversum quem excursationis modum Bugiszlavus et Kazimarus nihil in armis remedii ducentes, animadverso patriae vastitatem, nostrorum non minus agilitate quam viribus inchoatam, suo ductu propulsari non posse, emendae pacis consilium capiunt, quorum arma ferre non possent, amicitiam mercaturi. Quibus accessis, eorum se viribus impares confessi, praesentium finium iacturam inter damna non ducere simulant, amplissima Pomeraniae deserta novis sedibus complexuri. Ad haec Nicolaus Falstricus, in risum solutus, sinistre eos patriae consulere dixit, cuius inferiora Danis, superiora Polanis, finitimorum manu huc atque illuc iactati, cedere cogerentur. Quo dicto patriae salutem circumspicere moniti, centum libris nummum Absaloni, quod penes eum expeditionis arbitrium esset, totidemque Kanuto promissis, legatorum a se captorum dimissionem cum duobus millibus talentum, qua summa rapinam regi inflictam rependerent, pollicentur.

15.1.5. Ad haec Absalon responsum moratus, seductis maioribus, offerri condiciones ab hoste dixit, quarum usus perniciosus patriae, sed gratus, contemptus vero commodior quam carior esset futurus; siquidem pecuniam regi, pacem civibus, captivis missionem pacti nomine lucrari favori quam utilitati propius emolumentum esse, iisdem vero pro nihilo ductis, a bello non recedere saluberrimum. Iam enim Sclavorum vires eo tenuitatis esse redactas, ut, si pax desit, deditionem sequi necesse habeant. Ita se suis, bellum an pacem probent, deligendum relinquere, ne, alieno consilio praeterito, proprium audacter secutus videatur. Respondetur ei potissimum parti studendum, qua publicus favor possit acquiri.

15.1.6. Hac sociorum sententia Absalon uti compulsus, ne anxiam regis exspectationem inopinata reditus sui celeritate concuteret, ab Esberno se praecurri iubet, speciosum gestorum nuntium perlaturo. Qui propter Hythini insulam tempestatum adversitate coercitus, non ante tempestivum profectioni caelum sortitus est, quam Absalon, receptis obsidibus, eiusdem venti beneficio allaberetur. Cuius praecelerandi gratia navigationem impensius conficiebat. Qua forte rex inter venandum conspecta, praeproperum posterae classi reditum admiratus, fugam suis iniectam credebat. Quam sollicitudinem falso contractam, cognitis ex Esberno rebus, effusiore gaudio permutavit, utilius pace bellum confessus. Quem etiam hospitio benignissime exceptum plenis hilaritatis officiis prosecutus est. Die postero classem non solum impensioribus verbis laudatam, verum etiam osculis honoratam dimittit.



15.2.1. Quo postmodum apud Iutiam deversante, Kanutus et Karolus, petulantiore manu quam validiore delecta, Hallandiam adorti, exsilii proprio scelere contracti supplicium a patria sumere conabantur. Qui cum Hallandensium multitudine, quam sibi fauturam speraverant, repellerentur, fatum fugae anteponentes, propter nemus, quod Hallandiam a Gothia secernit, aciem ordinant. Ubi infelicibus auspiciis proeliati, graves tentatae patriae poenas dedere. Nam Kanutus, crebris vulneribus exceptis, ab agrestibus captus, eundem, quem Magnus, carcerem expertus est, supplicii socium sortitus, quem facinoris consortem habuerat. Karolus mortifico vulnere obrutus, parvulo viae excessu petito, fortem spiritum inter molles arborum frondes deposuit, felicior obitu quam frater vita. Quorum patrimonium Waldemarus lege, quae patriae reos omnibus bonis damnat, adeptus, insperata opum incrementa contraxit. Igitur Karoli corpus putre, postmodum ab indigenis repertum, documento fore potuit aliena fastigia cum propriae contemptu fortunae concupiscenda non esse.



15.3.1. Post haec Henricus, ob exercitum Caesari adversum Italos negatum gravem bello offensam expertus, cum tantae rei molem viribus suis maiorem cerneret, Waldemarum sibi obviam crebris nuntiis evocatum, pertransito ponte, cuius numquam antea dimidium excedere consueverat, per summam mutuae fidei exhortationem obnixa auxilii petitione sollicitat. Adeo superbiae necessitas imperat, fatusque infortunio domatur. Ad quod rex se nullo fidei debito compelli praefatus, amicitiae tamen, quam olim cum eo iunxerit, si monitis suis obtemperatum foret, affuturum promittit.

15.3.2. Igitur Henrico, quaenam haec essent, cognoscere cupiente, cum terrenum, inquit, imperatorem attentare inter ardua ducatur, multo caelestem lacessere periculosius, qui proprio nutu praeter humanum adminiculum prospera vel adversa afferre mortalibus possit. Quem si Henricus, iam pridem a se pontificalium bonorum rapinis offensum, congruis restaurationis officiis complacasset, victoriam mente praesumere posset, alioqui bellum temere conaturus; quod si infesto Deo communiter ab ipsis committeretur, ambos hosti victoriam cessuros. Neque enim dubium fore, quin caduca ac fragili potentia usurus sit, quisquis divinae pertinaciter obviare praesumpserit. Igitur se non nisi expiato piaculo commilitium praebere ausurum, publicae religioni quam privatae amicitiae propiorem.

15.3.3. Tum Henricus, multa a se pontificum bonis beneficii nomine extorta confessus, quibus si sponte cederet, ultimae paupertati subiceretur, corrasae attonsaeque cervicis hominis tanti a se aestimari negabat, ut ultro opibus carere plusque eorum irae quam gloriae suae tribuere velit. Repulsae tamen suae silentium ab ipso geri precatur, ne in vulgus negatae opis fama dissereretur. Sic rege dimisso, promissi ab eo praesidii simulationem apud milites, ne ad Caesarem deficerent, exhibebat, hac spe eorum animos firmare cupiens.

15.3.4. Regressis inde Danis, mirum dictu et novitate prodigium incidit: siquidem una noctium infinitus murium grex e longinquo rure concurrens, tristi occentu edito, Sleensibus aquis sua sponte submersus interiit; quorum cadaveribus vento iactatis litus mane constratum apparuit. Quae res utilior incolis an mirabilior fuerit, incertum est. Eadem quoque nocte Absalonis quietem capientis exuviae a soricibus corrosae certissimum futurae vexationis eius omen dedere.



15.4.1. Cui Syalandiam regresso nuntiatur, turbatis Scaniae rebus, plebem a primoribus dissidentem adversum regios quaestores publicae consternationis impetum destrinxisse. E quibus Achonem, splendidae praefecturae virum, in contione Lundensi plena temeritatis violentia probrosius contrectatum ac prope vulgi manibus discerptum, ni in aedem divi confugisset Laurentii. Quam facem, turbulentissimo multitudinis furore accensam, non nisi per Absalonem exstingui posse, cui facilius sit orientis quam adulti tumultus arma comprimere. Quamobrem oportere eum citato Scaniam petere, si rebus regis laborantibus digne consultum cupiat.

15.4.2. Qua de re Suno et Esbernus consulti, quam poterant dissuasoriis verbis profectionem damnabant, dicendo compertum sibi tacita principum conspiratione plebem instinctam non aliud hoc motu quam Absaloni periculum petere. Sed Scaniensium legatis rem sine eo sedandam negantibus, iturum se, utcumque fors tulisset, respondit, etiam salutem suam, si ita res posceret, tot egregiis regis meritis impensurum. Igitur praemissis, qui Scaniae primores habendae contionis causa ad urbem Lundiam contraherent, extemplo se venturum promittit.

15.4.3. Nec Scaniam petere cunctatus, patricio spiritu publico furori constantiam suam obicere properavit. Plebs siquidem, acerrimis consternationis fluctibus concitata, civilis iniuriae querelas seditioso accusationis genere prosequebatur. Sed et Thordonem, contionari exorsum, crebris sibilis infestoque clamore vexatum, coepto desistere coegit. Ceteris quoque regiarum partium assensoribus dicendi postestate negata, solam Absalonis vocem tranquillis auscultationis modis exaudire sustinuit. Qui cum multitudinem imperitam clamore et iurgiis obstrepentem salubriumque monitorum impatientem adverteret, dividendam ratus, provinciarum conciliis trifariam distribui iussis, cunctas se principum culpas emendaturum edixit. A quo Thordo, quod eum ad tumultus vix sedabiles parum veracibus mandatis evocasset, increpitus, concitatae plebis dementiam a temulentia coortam affirmat eiusque rei quosdam in contione stertentes fidem fecisse. Quamobrem non in urbe, sed campo contionandum fore, ne hominibus potionis avidis violandae sobrietatis accessus suppeteret.

15.4.4. Proxima Absaloni cum australibus contio fuit. Illic regium satrapam Petrum (Enari hic filius erat), profectis ab invidia accusationibus asperius quam verius laceratum, quo tutiorem ab hoc calumniae genere praestaret, proximo sibi sedendi loco recipi iussit venerabilique vicinitatis suae praesidio, ne quid in amicum atrocius consuleretur, providit.

15.4.5. Postera luce per summam litium cognitionem exacta, pleno aequitatis iudicio cunctas querelarum partes absolvit, causisque legitima definitione explicitis, delectatam beneficio plebem ad grates sibi rependendas adduxit. Inde progressus indigenae militis indicio cognoscit seditioso edicti genere concitatum populum apud Album fontem contioni quatriduo vacaturum. Igitur tametsi Scanorum potissimis stiparetur, ad supplendum tamen arbitrorum numerum etiam Thordonem nuntio vocatum, quid sibi super popularium motu recens fama prodiderit, edocet. Ille verbis suspicionem dementibus rumoris fidem levare nihilque tale metuendum astruere, ceteris adversum vim publicam res cautius gerendas monentibus. Ita sententia variante, rerum dubiis indubitato Sygoftham insulam explorandi gratia adire collibuit.

15.4.6. Illic Absalon, ante accepta certiore expertus nuntio, consternatam amentia plebem, quod ei se tuto obiecturus non videretur, procuratis, qui contionem accederent, per summam aequitatis promissionem delenire constituit. Qui cum omnia atrocissimo multitudinis furore misceri ipsamque ausu petulantiore instinctam effusa verborum licentia nobilitati insultare cognoscerent, acto mandatorum silentio, maximum seditioni incitamentum dedere, plus alienae dementiae quam propriae legationis officio tribuentes. Quod perfidia an metu egerint, dubium reliquere. E quibus Petrus Longus, insignis staturae, aegre dicendi potestatem adeptus, affirmare se, tametsi miles Absalonis esset, respectum eius civium cultui non anteferre, populi maiestatem pontificis partibus priorem ducere, plus publicae caritati quam privatae debere; ceterum ad omnes vulgi actus imitandos propensiore animo fore, libertatem eius iam quasi naufragam ac periclitantem ne armis quidem protegere dubiaturum.

15.4.7. Responsum a contione est ludificari plebem, quam Absalon magnatesque, rapinis vulgus affligere soliti, de industria petere supersedissent. Quam vocem universis acerrimo clamore comprobantibus, multitudo, maximo fragore dissiliens, armata passim equos involat, Absalonis penates hostiliter petitura. Neque enim eo properanti succurrit illos a se lares incursari, quos toties sibi munificos experta fuerat. Cuius nuntiandi gratia legatorum iuniores, telis, quibus undique petebantur, callidius evitatis, citato Sygoftham pervenere.

15.4.8. Ea re concussi milites Absalonis diverso consilio defensionis auxilia circumspiciebant: alii pratis spantiantes equos colligere, pars vadum praetentum insulae, Quod postmodum Absalon latericio opere vallandum curavit, contractis, quas fors obtulerat, quadrigis occludere, pars saxa iactilia lectitare. Tum Absalon, hortante seniorum turba aut obsidioni animum praeparare aut, primis incursantium ante nimium et intolerabilem multitudinis adventum oppressis, abscedere, neutram consilii partem probare se dixit, quod nec opportunos obsidioni commeatus haberet et se patrem potius quam praedonem exsistere meminisset. Sed neque se pacis studium, cuius condendae causa advenerit, humano sanguine polluturum aut pias pastoris partes truculento percussoris officio mutaturum. Malle vero, qui primi irrumperent, innocue et sine caede deturbandos curare, facile fugam daturos, quod nullo fulciantur imperio.

15.4.9. Militibus deinde quempiam plebeiorum violare prohibitis, primorum agmen propinquum collem acie occupantium praelata cruce adortus, in proximum nemus refugere coegit, comprehenso seditionis auctore, quem memores iussorum equites, armis amictuque nudatum, pulsare dumtaxat contenti fuere. E quibus unus, consertissimis hostium globis lascivioris equi petulantia adactus, loco palustri, ignorantibus sociis, concursu popularium interficitur. Ita Absalon, agrestium impetum elusisse contentus, nullo hostiliter imminente, liberum repetendae urbis iter habuit, iisdem avidissima insulae direptione irarum suarum procursum explentibus. Igitur patricii spiritus pontifex, ut tranquillum, ita salutare consilium secutus, pietatem saevitiae praeferendo, dum gregi parcendo consulit, plus gloriae et virtutis in innocentia ac moderatione quam laesionum suarum ultione constituit. Quo enim se longius a ferri licentia retraxit, hoc religionis laudi propius admovit.

15.4.10. Supervenientibus deinde, quos ad deleniendam contionem direxerat, eorum vocatione queritur simplicitatem suam huc discriminis esse perductam, percontatus, cur improvidum se et imparatum ad res tanta difficultate implicitas secura mandatorum specie pertrahere voluissent. Quibus se nihil tale suspicatos dicentibus culpamque neglegentiae confessione excusantibus, aestimare eos, quid nunc expediat, iubet, praeteritum errorem praesenti consilio correcturos. Respondent nec armis se nec auxiliis instructos contrahendi utriusque commodi causa domum digredi necesse habere, paratiores postridie reversuros. Ipsum interim exquisito latebrae genere uti debere; probro cariturum, qui tempori consulat. Quod utrum malignitate ingenii an inopia consilii protulerint, aestiment, quibus sequentia eorum acta cognosse fastidio non fuerit. Refert Absalon honestiorem sibi castelli, quod in Sialandia haberet, aditum fore, parum latebras exquirere solito. Quarum deformitatem perosus, Thordone navigium praebente, discedit. Neque enim claritatem suam obscuriore loco coartandam putabat, cuius fulgorem per tot terrarum spatia conspicuis virtutis operibus diffusum non ignorabat.

15.4.11. Sialandiam ingressus, Waldemarum apud insulam Samsam venandi studio inservientem, recepta ab ipso epistola, petere iubetur, necessariis patriae usibus vacaturus. Ubi cum Sunone Esbernoque propositas negotiorum curas debita agitatione complexus, postremo apud regias aures Scanici tumultus famam edidit primusque ipse perturbationum suarum nuntium agere non exhorruit. Aestuantem animo regem seditiosisque supplicia minitantem consilii sui delenimento a proposito retraxit exigendaeque ultionis affectum primorum Scaniae virorum benevola vocatione differre docuit. Quos etiam illum apud Fioniam petituros plenis humanitatis officiis prosequi non supersedit. A quibus eundem precari rogatus, ne Saxonem, Achonem, Sunonem et Esbernum, homines extra Scaniam ortos, eius rebus praeesse pateretur, affirmantibus finem seditioni fore, quae ob solam eorum petulantiam coeperit, si procurationem exteris attributam ad indigenas transferri curasset, invidere eos regis potentiae respondit, cuius in dandis beneficiis arbitrium abrogare nitantur. Se vulgi saevitiam experiri quam regiarum rerum dominium, tot saeculorum usurpatione firmatum, insidiosa prece subruere malle.

15.4.12. Tum illi, omnem consternationis rabiem in eius caput effundendam minati, superbius aequo responsum dedere. Iisdem a rege, quidnam mitigandis Scaniae rebus efficacissimum esset, interrogatis, solam eius epistolam, quae blanda asperis certae moderationis temperamento misceret, huic tumultui sedando suffecturam dicebant.

15.4.13. Quorum instinctu rex plebem Scanicam plenis minarum litteris aggressus, non parum nutrimenti publici furoris incendio addidit. Siquidem indignatus populus eum adversum se concitatioribus notis usum, adversum hunc scribendi ausum iram suam severius destringendo, omnia vectigalium iura sollemniter abroganda curavit. Pontificales quoque decimas exsecratus, sacerdotibus coniugia decernebat. Quorum etiam sacra sibi, exploso pontificis ministerio, sufficere praedicabat. Igitur in divina pariter humanaque grassatus, maiestatis contemptum religionis iniuriae sociabat.

15.4.14. Rex, frustra minis institisse se videns, armis agere constituit, exactoque messis tempore in traiciendo milite, magnis navigiorum copiis succinctus Helsingum oppidum petit, Absalone inter postremos appellere iusso. Plurimum illic vulgus, piscandi opportunitate contractum, crebris habitaculis occupaverat litus. Quod, Absalone viso, odium eius alimentorum suorum studio anteponens, litorales et, quos casus obtulerat, lapillos adventanti ipsius navigio obiciebat, parum recolendo illum a se Scaniae finibus pelli, qui cunctis Daniae locis tutum habitationis usum praestiterat. Pars, rege in contione relicto, per summum maiestatis contemptum ad mare decurrens, antistitis adventum pari iniuria excipiebat.

15.4.15. O ingrata Scaniensium gens, quae pleno temeritatis furore tot commodorum tuorum auctori iniuriam pro gratia rependere rubori non ducis! Pastoris parentisque tui navigium, improbissimis evecta furiis, finibus tuis prohibere conaris, cuius beneficio tibi piraticam toties saevitiam expertae tuta late navigatio patet. Illi praesentem litoris aditum negas, cuius bellica virtus, ne tu pridem hac litoris sede pellerere, perfecit. Desine ergo optimis amplissimi integerrimique viri meritis quasi gravissimis insultare delictis, erroremque iniquo animorum iudicio contractum veloci paenitentiae studio redime!

15.4.16. Nec patienter rex tam contumeliosam eorum audaciam ferre potuit. Aestuantem eum equosque et arma poscentem Arusiorum pontifex Sueno medium complexus, ne quid duri in plebem committeret, obsecrabat. Pietas illi an metus hunc ausum praestiterit, incertum est. Sed apud regis animum, continua Absalonis caritate flagrare solitum, venientis amici pericula complectentis precibus praeponderabant. Quo descendente, qui navigium infestaverant, summa cum innocentiae simulatione, repetitis tabernaculis, Absaloni litus cessere.

15.4.17. In quo postmodum dividuum ei regique cum Scanico milite colloquium fuit. Scanienses, apud quos rex sopiendae seditionis consilium agitabat, Absalonem advenasque Scaniae portioni praepositos remittendos monebant, dicendo nihil ad publicam dementiam comprimendam eorum absentia efficacius fore, quae non adversum regem, sed in illorum plenos malignitatis actus exarserit. Huius sententiae suffragatores Iutenses milites fuere. Creditum est eos partim decimarum odio, quarum nuper Scaniae Sialandiaeque solutio inoleverat, partim metu ex Fotensis pugnae recordatione contracto Absalonis affectasse discessum. Quam eiusdem equites honestiore animi iudicio exsecrati, tantum sibi necessitudinum, tantum generis armorumque robur esse dicebant, ut invitis infestisque popularibus herum suum absque regiorum militum adminiculo per cunctas Scaniae partes a se tuto libereque circumducendum sperarent.

15.4.18. Quorum animosis adhortationibus rex ob pacem plebi conciliandam ignavos Iutensium monitus anteponens, vocato Absalone secreto memorat, quantam invicem sententiarum concordiam semper gesserint. Numquam sibi tam diversa ac rigida animorum iudicia fuisse, quin ad postremum alter alterius arbitrio flecteretur. Orare deinde eum, progressionis in Scaniam propositum deserat Sialandiamque repetere deforme non ducat, speciosis aliquando consiliis utilia praelaturus.

15.4.19. Ad haec Absalon, ne tunc quidem se veterem obsequendi morem relicturum praefatus, consilio usurum affirmat, quamvis absentiam suam multis et gravibus mendaciorum notis lacerandam sciat. Rex, gratiis tantae moderationi impensius actis, equites eius in augmentum comitatus deposcit. Illi, in plenos fidei caritatisque fletus effusi, hunc sibi supremi perpetuique dedecoris diem affirmant, huc ignominiae non propria, sed alienorum ignavia protractis, ut, cui famulatus officia debeant, desertionis probra persolvant. Ita Absalone per summam animorum maestitiam relicto, regem prosequebantur.

15.4.20. Graves illi difficilesque cum plebe contiones fuere; ubique enim causas armata dicebat, animum habitu ostentatura. Quotidie Absalonem falso et inaudito obtrectationis genere lacerabat. Haec audientes Iutenses occulto laudationis studio prosequebantur, blanditiis foventes, quod armis punire debuerant. Qua adulationis deformitate maximum seditioni irritamentum dedere.

15.4.21. Rex, finitis commeatibus, Scaniam relicturus, lectos e plebe viros componendi cum Absalone gratia ad illud Sialandiae litus, quod ab Helsingo oppido vocabulum tenet, traicere iubet. Ubi demum Absalon, regi obvius factus, compluribus innocentiae testimoniis obiecta purgando, cunctas mendaciorum partes, quibus absens notatus fuerat, adeo validis copiosisque rationibus subruebat, ut criminatores reatum confiteri coactos ad veniam a se flagitandam adduceret deque accusatoribus sui veneratores efficeret. Nec parva apud omnes eloquentiae eius admiratio exstitit, compluribus, qui aderant, divino ore eum egisse dicentibus.

15.4.22. Sed haec omnia Scaniensium legati ad civium arbitrium relegantes discedunt, absque patriae consensu nullum sibi componendi ius esse testati. Sed neque eorum fida adhortatione populus Scaniensis ad deponendam consternationis suae rabiem adduci potuit; nam nec decimas pontificalibus usibus solvi curatum, nec quicquam, quod ad praestanda sacrorum iura attinebat, exhibitum.

15.4.23. Quorum infandam sacrilegamque pertinaciam Absalon, proximo sacerdotali concilio per epistolam visitato, cunctarum Scaniae ecclesiarum obseratione puniri praecepit. Cuius edicti praemonita plebs per idem tempus ante aedem Laurentii in contionem armata descendit. Ad quam sacerdotes, binis ordinis sui viris, qui pontificalis edicti rigorem exponerent, missis, sacrorum cessationem divinique taciturnitatem officii, si decimarum solutionem abnuere perseverasset, minati sunt. Delegantur totidem e plebe, mutuas sacerdotio minas intentaturi.

15.4.24. Ab his reponsum est sacerdotes alimenta sua plebi, non pontifici debere, quorum munere et beneficio necessariis vitae usibus instructi noscantur. Quocirca aut divinis inserviant aut ingrati patria cedant, si neutrum egissent, non solum bonorum omnium poenam, sed etiam saeva membrorum supplicia recepturi.

15.4.25. Ad haec clerus, responso constantissime dato, se neque mortis metu neque paupertatis respectu, quo minus antistitis sui imperium perageret, cessaturum affirmat. Tam pia tamque religiosa cleri constantia evictum vulgus, precibus minas mutando, quoad Absalon conveniri posset, sententiae dilationem poscebat; civile siquidem bellum se excitaturum timebat, si in sacerdotes sibi nobilitate pares animadvertere studuisset. Nam cum in Scania alienigenae indigenis permixti sacerdotia gererent, amplior tamen digniorque domesticis reverentia praestabatur. Quo effectum est, ut utriusque ordinis consensu mitterentur, qui iustae animadversionis indutias flagitarent. Haud aegre ab Absalone obtentae sunt, plus clementiae quam severitati indulgendum putante. Multum ab eodem gratiarum sacerdotalis coetus constantiae persolutum. Nihilo minus populus cum contemptu beneficii regiorum pontificaliumque militum penates publice diripere perseveravit.

15.4.26. Appetente publici ieiunii tempore, rex Scaniam, eius Sialandiaeque militia succinctus, Helsingi transitu petit, Fioniensium Iutorumque comitatum ob praebita ab iis iam dudum seditioni irritamenta pertaesus. Absalon ob chrismatis confectionem pontificali officio administrandam Lundiam deproperat, ubi paucos cum rege dies feriatus, vicino rure se recepit. Hac fama septentrionalis Scaniae populus cum Hallandensibus excitus, more gentis misso per omnes stipite, sub specie petendae libertatis belli titulum fingit eoque edicti genere exercitum construit. Quem tanta dementia ceperat, ut manum cum rege conserere properaret, summi imperii vires lacessere nullius negotii existimando. Quo rex e plaga australi regressus, apud Dysiam pontem excepto, oranti se Absaloni, fustibus quam armis agere mallet, cum viris sibi, non canibus confligendum respondit. Igitur non irae aut furoris impetu concitatus, sed conspicua animi industria ad corrigendam civium insolentiam metumque consimilis audaciae ceteris iniciendum, aliquid ab invisissima sibi feritate mutuandum ratus, mansuetudinem ingenii sui, deposita ad tempus clementia, crudelitatis actus imitari coegit.

15.4.27. In ponte res gesta est, utrisque transitum anticipare studentibus. Anceps diu proelium fuit, insignis illic agrestium pugna exstitit. Quorum aciem Absalonis equites per ignoti vadi compendium irrumpentes, repentinam victoriam edidere. Multi illic popularium caesi, compluribus amnis exitio exstitit; ferrum vitantes aqua periclitati sunt. Reliquiae fuga servatae. Ita nefarius ille coetus, divino iudicio profligatus, sacrilegi furoris poenas exsolvit.

15.4.28. Rex, Lundiam regressus, orientalium partium armatam plebem adventare cognoscit, unius iam exercitus victor alterum excepturus. Cuius generalem conventum pugnae celeritate praecurrere monitus, a Lundensibus, stipendiorum loco vectigalium laxationem poscentibus, aliquamdiu retentatur. Quibus obtentis, in proximum campum excessisse contenti, longius eum sub excusatione tuendae urbis prosequi supersederunt. Id regi tardius hostes excipiendi causam praebuit. Getungam appellant pontem, apud quem armata popularium corona consedit. Grandes illuc lapidum acervos prohibendi pontis gratia vecors turba congesserat. Rex, alio amnem vado transgressus, ferro decernere statuit.

15.4.29. Sed plebem non tam praesentia regis arma quam dira recentis sociorum cladis exempla terrebant. Missis igitur, qui pontem a rege repeti precarentur, ab armis se discessuram promittit. Praecipue regem Absalonis nimiam agrestium stragem vitandam dicentis temperamenta flectebant. Repetito ponte, supplices a seditionis auctoribus ad regis genua manus tenduntur, cunctaque famulandi officia avidius promittuntur. Cum de fide ambigeretur, iusiurandum promissionibus additur. Sic vulgi collegio dimisso, Lundiam reditur.

15.4.30. Scaniae deinde gyro pertransito, obsides a plebe recipiuntur. Ad reliqua facilis populus decimarum solutionem dumtaxat pertinacius abnuebat. Nihil magis regi quam ad earum remissionem Absalonem adducere curatum est, summopere cavendum dicenti, ne sibi forte, quod olim Kanuto Othoniensi decimarum iura propagare nitenti acciderat, eveniret. Absalon, quicquam ex consueto sacrorum iure decerpere non minus inglorium quam sacrilegum ratus, constantius id se facturum negabat, dicendo, tametsi rex plebis sententiam favore prosequeretur, sibi impedimento non fore, quo minus ab ea decimarum debitum exigere perseveraret, neminem ad participanda secum pericula provocaturus. Tutissimum igitur regi silentium fore, ne ecclesiae opem ferendo populari se ipsum odio implicet. Tam iustam tamque fortem Absalonis constantiam rex animo veneratus, cum remissionem admittere nolit, exactionem differri postulat: consilio postmodum effici posse, quod armis nequeat. Paruit precanti Absalon, praefatus se decimarum loco prioribus pontificum condicionibus non usurum, ne prorsus earum iura neglegere videretur. Tam modesta Absalonis promissio consternationi remedio fuit.



15.5.1. Summa postmodum Caesaris in attentando Saxoniae principe calliditas patuit: non enim minorem expugnandi eius spem in acumine quam viribus reponebat. Imprimis Waldemarum, quem eidem certius affuturum credebat, astutia tentat. Siquidem binas eius filias totidem filiis suis, quorum alterum successioni imperii destinarat, alterum Sueviae satrapam constituerat, per legatos in matrimonium postulabat, non quod sanguini suo bonae fidei nuptias quaereret, sed ut hostem amicis abundantem auxiliis spoliaret. Quod callidius an impudentius egerit, ignoraverim. Ad illum enim falsas iungendae affinitatis preces dirigere non erubuit, quem olim perfidiae laqueis complicatum ad obsequia sibi paciscenda pertraxit.

15.5.2. Amici regis, intellecta fraude, haec non matrimonii voto, sed Henrici odio flagitari dicebant. Tam veros Caesarianae calliditatis interpretes sola reginae sententia superavit, sanguinis sui connubiis affinitatem cum Caesare iungere gloriosum ducentis. Quaerente rege, quantum ab eo dotis nomine exigeretur, legati se ignorare dixere remque ad Caesaris arbitrium retulere. A quo rescriptum est curandum regi Lubecam petere, cuncta secum illic commodius definituro. Obtemperatum rogatui est.

15.5.3. Interea Caesar, omnibus imperii nervis ad obruendas Henrici partes connisus, urbes eius passim ad se deficientes in deditionem recepit. Defectionis causa non tam Caesaris amor quam Henrici odium exstitit. Is siquidem, nimiis ac diuturnis felicitatis successibus elatus inque summo fortunae fastigio nullum ruinae incommodum suspicatus, subiectas tyrannidi suae cervices inusitata dominationis saevitia atque intolerabili morum acerbitate vexabat nec hosti quam civi importunior exsistere consueverat. Igitur non bello aut clade, sed fraude militum et desertione viribus amissis, cum solas spei reliquias in Transalbianorum auxiliis haberet, Lubeco oppido relicto, quod se eius moenibus parum tutum arbitraretur, summa cum festinatione correptis navibus, in Stormariam, intimum fugae suae receptaculum, penetrat.

15.5.4. Huius provinciae praeses Adulfus, apud ipsum profusis caritatis officiis a puero alitus feliciaque naturae pariter ac fortunae incrementa sortitus atque ad ordinem militarem summis beneficentiae studiis provectus, tam foedam educationis suae mercedem exsolvit, ut inter omnes Henricianae militiae comites primus se defectoris nomine macularet. Post haec a Caesare navigia, quibus Albiam superaret, sagittariis et funditoribus completa, per pronum amnis alveum immittuntur. Pari studio classis, exquisito bellatorum agmine referta, ad impediendum Caesaris traiectum ab Henrico contracta. Quae postquam hostilium navium multitudinem in conspectu habuit, earundem numero perterrefacta, proposito per fugam deserto, Caesari transitum cessit.

15.5.5. Qui cum oppidum Lubecum obsidere coepisset Bugyszlavique et Kazymari fratrum vires admodum suspectas haberet, utrique se potentiae et claritatis incrementa daturum subornata legatione promittit, provincias, quas hactenus obscure et sine honorum insignibus gesserint, satraparum nomine recepturis. Iucunda Caesaris toties ab Henrico laesis promissio exstitit, non intellegentibus sibi sub specie beneficii deforme servitutis iugum intendi.

15.5.6. Interea Waldemarus, classe luxu quam armis ornatiore Lubecum profectus, occurrentibus sibi Germanorum equitibus eximiasque eius adventui grates habentibus, navigationem medio amne, quoad possit, proferre deposcitur, quo brevius inter ipsum ac Caesarem iter restaret. Quo facto, postero die, an Caesarem medio itinere obvium affectaret, a legatis rogatus, castra eius petere praeoptavit, Romani imperii rectorem in re modica fatigare supervacuum existimando. Nec minor Caesaris in excipiendo Waldemaro calliditas quam Waldemari in petendo Caesare moderatio exstitit: siquidem imprimis eum amplexu atque osculo decentissime veneratus, mox dextra honorabiliter apprehensa, deposito amiculo, per media castra perduxit, praeconis more cunctos ei via cedere iubendo. Tentorium quoque, nimio multitudinis conspiciendi regis avidae concursu collapsum, planum campi petendo deseruit, ubi sedandae pressurae gratia distenta virga, quam poterat celsa voce, cunctos locis, in quibus consisterent, considere praecepit.

15.5.7. Sed Waldemarus, cum eius dignatione perinde ac quadam moderationis aemulatione contendens, sellam suam se exspectaturum respondit, ne probato sedendi usu imperialis cathedrae honorem usurpare videretur. Magnates honoribus eminentes non ordine aut ratione discretis sedendi spatiis, sed ut quemque violentae pressionis casus iactaverat, sedilia habebant, fortuna, non dignitate locorum usum distribuente. Illic exaudire erat Theutonum voces formam regis staturamque mirantium; quos tanta visendi eius cupiditas ceperat, ut, cum sedendi humilitas obstaret, alter alterius conscensis humeris productis illum cervicibus inspectarent. Hunc regem, hunc dominum, hunc imperio dignum referre, Caesarem regulum homuncionemque vocare. Adeo barbaris eum excellens corporis habitus venerabilem faciebat. Crediderim Caesarem has militum voces dissimulanter tulisse, ne regis laudibus offendi videretur.

15.5.8. Quem post diutinam omnium admirationem, paucis secum exsurgere iussis, in proximum tabernaculum eodem comitatis genere deducendum curavit, quo venientem fuerat prosecutus. Illic eum, seriis omissis, aliquamdiu benevolo iucundoque sermone detentum, ad vesperam, prosequente totius Germaniae iuventute, discedere permisit, luce postera apud silvam portui vicinam opportunioris colloquii gratia praesentiam redditurum.

15.5.9. Interea filios regiam navem petere inque ea sub specie lusitandi morari praecepit, carissimorum pignorum familiari conversatione, in quanto regis adventum poneret, ostendere cupiens. De quorum nuptiis condicto in loco mentionem orsus, maiori triginta milia talentum, minori octo in matrimonii condicionem deposcit. Quae res suspecta Danorum maioribus fuit, virgines nondum ad nubendi aetatem provectas fraudulenter ab eo postulari credentibus. Sed Waldemarus, maiorem summam suis opibus imparem arbitratus, minorem Ungariae regis, arta sibi propinquitate coniuncti, fiducia pollicetur. Huic pactioni iureiurando firmitas adiecta est, desponsionisque vinculum sacramenti religione constrictum. His actis, rex navigia, Caesar castra repetiit.

15.5.10. Quo tempore Sclavorum ad ipsum regiae classis metu navigiis progredi non audentium legatis receptis, diluculo navigium regis, parvo militum numero comitante, eiusdem cymba advectus, cunctis inopinatus ascendit. Igitur rege exercitus sui primores participandi colloquii gratia contrahente, solum Rugiae principem Iarimarum, quem pridie compluribus venerationis officiis, insuper regio nomine adulatus fuerat, quod eum Danis perquam fidum non ignoraret, vocari passus non est. Habere deinde se dixit, quod ad regem secreto referre cupiat, quem ob futurum mutui sanguinis contractum non amicum modo, verum etiam unanimem habeat. Sclavos siquidem enervandi Henrici gratia a se promissionibus allectos esse, quas eodem expugnato minime exsequi velit, memor, quid olim sibi de subigenda Sclavia pollicitus fuerit. Orare deinde, patiatur se eam ad praesens sui muneris facere, binis fratribus gemino praefecturae titulo speciosius quam diuturnius tribuendam. Eandem quippe se ei, profligato Henrico, subicere curaturum.

15.5.11. Annuente rege posteroque die contionem petente, Bugiszlavum et Kazimarum, datis sollemniter aquilis, Sclaviae duces appellat, veterem atque hereditariam patriae libertatem vanis atque fucosis dignitatum nominibus venditantes. Qui si scisset, quanto oneri se exigui panni receptione substernerent, mortem beneficio praetulissent aut privati in omne vitae tempus degere maluissent. Sic sub honoris specie gravissimis dedecoris probris implicati discedunt, servitutem falsis dignitatum insignibus coloratam in patriam referentes.

15.5.12. Illic quoque Syfridus, splendido Thuringiae loco ortus, unam Waldemari filiarum, Caesare astipulante, despondit, regiaque nave devectus sollemnes Sleswici nuptias habuit.



15.6.1. Interea Sclavi, castello, quod propter Zuynensia ostia moliti fuerant, hiberna maris exundatione pessumdato, bina alia iisdem in locis, materia per hiemem contracta, veris principio condiderunt, inexpugnabiles se fore rati, si Penus amnis Walogasto oppido, Zuyna maritimorum praesidiorum obstaculis clauderetur. Quod rex sero nuntio expertus, cum ad Viridem portum impediendi operis gratia contractis copiis appulisset, ex Rugianis cognoscit consummatas arces praesidiisque completas. Praecipue eum in his expugnandis circumspecta portuum inopia desperare coegit.

15.6.2. Tunc Kanuto filio cum Absalone, Sunone et Esberno vocatis, refert difficilem arcium oppugnationem sibi visam, alienis eas auspiciis quam propriis incessere praeoptanti, ne, studiis parum ex sententia cedentibus, rerum toties a se feliciter gestarum fulgor corrumperetur. Igitur Kanuto atque Absaloni oppugnationis curam imponit, praefatus minus ruboris ex inefficaci illorum pugna quam sua ad patriam redundaturum; si vincerent, non minori sibi gloriae fore, quam si ipsemet victoriam edidisset.

15.6.3. Sed Absalon, Scanorum atque Syalandensium ductum pollicitus, Iutos sua opera ductandos negabat, quos non solum imperii sui, verum etiam adolescentiae Kanuti contemptum acturos sciat. Nec eum praedictionis augurium fefellit. Permotus dicto rex, iturum, licet invalidum, respondit. His curis astrictus, morbo ex sollicitudine contracto, in lectum decidit. Enimvero praecordia eius dividuae passiones, hinc vincendi cupido, hinc desperatio torserunt. Mane ducibus eum, ut sibi parceret, orantibus imperiumque eius etiam absentis se exsecuturos spondentibus, vix atque aegre consensit, ut ad oppidum Worthyngum, filio pontificique contradita belli summa, discederet.

15.6.4. Quibus eodem in loco diutina ac vehementi tempestate detentis, seditiosae Iutorum voces toto litore exaudiebantur, tum commeatuum alimentorumque defectum causantium, tum expeditionis militiaeque remissionem poscentium. Quas cum Homerus Ripensium antistes, quem praeter religionis dignitatem singularis eloquentiae claritas commendabat, copiosis facundiae documentis delenire non posset, postremo, vim verbis anteponendam ratus, quendam ex seditionis consortibus ante tentorii sui fores pertinacius obstrepentem prendi vincirique curavit. Quae res populi clamorem auxit, seditionem accendit.

15.6.5. Igitur patres, plebis a rege cum contemptu imperii discessum veriti, communicato colloquio, expeditionem ab eo sponte solvendam decernunt, temerariam eius dilapsionem simulatae licentiae beneficio praecurrendam putantes, ne magis proprio ductu finiri quam regio nutu remitti videretur; quae si in praeripiendo reditu propriae voluntatis motum ducis arbitrio praetulisset, evenire posse, quod divo Kanuto solutae classis poenas a patria exigenti contigisse prodatur; quam rem Kanuto, si patrem eius iam febri implicatum praesens morbus absumeret, regni successionem adimere posse.

15.6.6. His consiliis adductus Kanutus convocatam classem, facta revertendi potestate, dimittit, beneficii loco erogans, quod plebis petulantiae negare non poterat. Ita seditionis periculo bellum omittere coactus, cum Absalone, Esberno et Sunone Worthingum adnavigat, paternae febris exitum exspectaturus.

15.6.7. Igitur Waldemarus, per apertam cubiculi sui fenestram velorum reditum contemplatus, admiratione rei morbi pariter atque aegritudinis incrementa contraxit. Summa tamen utriusque dissimulatione usus, filium ad se cum arbitris venientem tam hilari vultu admisit, ut paene morbo vacuus putaretur. Quin etiam se minimo doloris sensu teneri dicebat, corporis molestiam animi robore dissimulare conando. Apud Absalonem tamen religiosam culparum confessionem agere non oblitus, incertum mortis tempus sacro correctionis genere praecurrendum credebat, seram atque inutilem paenitentiam iudicans, quae emendationis odio nimiaque peccandi perseverantia ad ultimum usque aetatis terminum prorogatur. Praeterea locis monastica religione sacratis dimidium patrimonii sui, quae ad fiscum regium pertinebant exceptis, testamento legavit.

15.6.8. Sed ceteris bene de eius salute sperantibus, solus Suno, sive somnii monitu sive alio mentis oraculo doctus, fatalem hanc regi febrem augurabatur, quonam modo filii rebus decedente patre succurri oporteret, providendum hortatus. Tantam siquidem in regis funere luctus acerbitatem futuram, ut consilium ullum adverti nequeat.

15.6.9. Eodem tempore Ioannes quidam, religione abbas, medicinae praesumptuosior quam peritior professor, cuius opi plurimum credebatur, e Scania accersitus advenit. Qui, morbo parum prudenter inspecto, sospitatem regi constantius quam verius promittebat. Quem cum cibo medicinali arte confecto reficiendum curasset, cunctis cubiculo eiectis, quietem capere iubet. Eundem paulo post sine voce esse compertum, ut artuatim sudore suffusum invenit, accuratius operiri praecepit, laetum id profluvii genus ac salutare testatus. Utinam Sunonem potius mentis augurium quam medicum artis suae praesagium fefellisset! Cuius promissum regis obitus insecutus, quam parum fidei in medicorum ope reponi oporteat, documento exstitit.

15.6.10. Ingressi mane cubiculum amici defuncti regis corpus perquam simile spiranti reperiunt, adeo pristinum habitum retinente vultu, ut nec rigore contractum nec horrore mutatum cerneres, rubicundis oris notis vivi hominis speciem aspectumque reddentibus. Incertum, an decessisset, pristini coloris habitus totis adhuc membris retentus relinquere videbatur. Sero tandem pallore mortis fidem faciente, mandatur feretro corpus Ryngstadiumque funerandi gratia devehendum curatur. Hic vicus non vetustate modo, sed etiam paternae eius sepulturae titulo conspicuus habebatur.

15.6.11. Accessit luctui matrum miserabilis planctus, sparsis comis funeri occurrentium iterumque se pristinum servitutis onus experturas dicentium; exstinctum illum, qui civium capitibus captivitatem detraxerit, qui patriam piratarum metu vacuefecerit maritimasque sedes perinde ac domesticas a praedonum incursu tutas praestiterit. Agrestes quoque, funebri ipsius pompa conspecta, rustico opere, quo occupati erant, relicto, consentaneis arva querelis replebant. Cui etiam ut supremi officii decus praestarent, funebri eius lecto humeros subicere iucundum ducebant, eversam regis morte patriam miserisque sibi commune funus, aut si quid funere tristius esset, imminere plangentes.

15.6.12. Pro cuius spiritu salutaria Absalon vota gesturus, inter sollemnium verborum nuncupationem doloris impotens non temperavit sibi, quo minus aram lacrimis spargeret, vixque ad rem divinam peragendam vocis aut manus ministerio sufficere valuit. Quin etiam tantum aegritudinis animo contraxit tamque gravi et periculosa valetudine subito affici coepit, ut paene vitam cum sacrificio finiret. Incredibile videretur tantum virum tam insigni luctus horrore confectum, si non eius erga Waldemarum affectus fuisset notissimus. Sed fortuna, altero patriae lumine exstincto, reliquum perire passa non est, ne deesset, cuius ductu Daniae pedibus Sclavia subiceretur, aut gens, quae sub tantis ducibus ad excellentem honoris habitum provecta fuerat, tutore vacua remaneret. Cuius lacrimis precum loco defusis respersa altaria non parvulum promptissimae eius erga regem benevolentiae indicium praebuere. Iisdem quoque madefacta tura gratum Deo odorem dedisse crediderim.


Cпасибо сказано
Вернуться к началу
 Профиль  
Показать сообщения за:  Поле сортировки  
Начать новую тему Ответить на тему  [ 1 сообщение ] 

Часовой пояс: UTC + 3 часа [ Летнее время ]



Кто сейчас на конференции

Сейчас этот форум просматривают: нет зарегистрированных пользователей и гости: 1


Вы не можете начинать темы
Вы не можете отвечать на сообщения
Вы не можете редактировать свои сообщения
Вы не можете удалять свои сообщения
Вы не можете добавлять вложения

Перейти:  



Последние темы





Официальные каналы форума:

Наша страница в Vk

Наш канал Яндекс Дзен

Наш телеграм


Банеры

Яндекс.Метрика

Powered by phpBB © 2000, 2002, 2005, 2007 phpBB Group
GuildWarsAlliance Style by Daniel St. Jules of Gamexe.net
Guild Wars™ is a trademark of NCsoft Corporation. All rights reserved.Весь материал защищен авторским правом.© Карма не дремлет.
Вы можете создать форум бесплатно PHPBB3 на Getbb.Ru, Также возможно сделать готовый форум PHPBB2 на Mybb2.ru
Русская поддержка phpBB