Текущее время: 29 мар 2024, 04:00


Начать новую тему Ответить на тему  [ Сообщений: 3 ] 
Автор Сообщение
 Заголовок сообщения: Liber XII (латинский текст)
СообщениеДобавлено: 09 дек 2020, 21:40 
Модератор
Модератор
 
Аватара пользователя


Зарегистрирован: 13 май 2013, 21:06
Сообщений: 6161
Медали: 48
Cпасибо сказано: 12968
Спасибо получено:
9865 раз в 4154 сообщениях
Магическое направление:: Руны, Глифы, Символы, Шаманизм
Очков репутации: 63553

Добавить
Liber XII


12.1.1. Interfecto Kanuto, Iuti, iniquae societatis pertinacia singularem Olavi gratiam amplectentes, creari eum regem alacerrimis petivere suffragiis, hunc sibi plurimum gratiae relaturum sperantes, cui tanto regnum discrimine quaesivissent, neque eius fratribus hunc honorem, eximio Kanuti amore suspectis, erogandum duxerunt. Igitur pecunia pacta Nicolaum, communem tam praeteriti quam futuri regis germanum, vadem pro eius redemptione dederunt receptoque regnum imponunt. Nec parvum Nicolaus fraternae caritatis specimen edidit; siquidem fraternas induere catenas suisque vinculis germano regnum emere non dubitavit. Quod audiens Ericus, contumeliae memor, quam ei communis fratris iussu inflixerat, ultionis metu cum coniuge Botilda, quae Ulvoni Gallitiano ex filio Thrugoto neptis obvenerat, Suetiam petivit. Dani vero, collato certatim aere, pro sponsoris reditu pactam creditori pecuniam numerarunt. Quem, Flandrensi custodia liberatum, infesta parricidis fortuna veluti cladem aliquam agrorum nostrorum abundantiae ac fertilitati iniecit. Nam cum Dani, novi regis initiis applaudentes, pristini ruinae procacius insultarent, criminosis semper infensa divinitas, ne diu scelus impunitate floreret, petulantiam penuria rependere voluit communique inopia publici parricidii iusta exegit piacula.

12.1.2. Ut enim non in singulos modo, sed in universos animadverteret, summa aeris intemperantia annorum, quibus Kanutus regnum gesserat, numerum adaequavit caelestique robore humana vi maiorem edidit ultionem. Quippe verni aestivique temporis fervore satum omne coaruit; autumnale vero adeo pluvium fuit, ut, si quid locorum humilitate palustrive madore succrevisset, perseveranti imbrium inundatione desideret; quamquam contrarium caeli habitum humanae commoditatis ratio flagitasset. Igitur opportuno solstitium humore caruit, eundemque sine modo profusum siccum amans Sextilis excepit. Tunc plane camporum facies, caelestibus imbribus inundata, late patentis stagni speciem praebere conspecta est. Ita, quod aestas aegre genuit, autumnus oppressit, tantaque temporum intemperies exstitit, ut nec imber aestum leniret nec aestus imbris illuviem temperaret. Quin etiam agrestes, aquis campos tegentibus, supernantia spicarum capita demetentes, naviculis excipiebant, ac deinde putres aristarum reliquias fornacibus igni percalefactis exsiccandas mandabant sicque eas molae subicientes, quia panem praestare non poterant, in usum pultis vertebant.

12.1.3. Quamobrem tanta ciborum penuria incessit, ut maxima populi pars alimentorum inops inedia consumeretur. Ea res locupletes inopia, pauperes morte multavit maioresque aere, minores spiritu spoliavit. Nam divitum populus, non suppetentibus alimentis, auro argentoque salutarem comparavit impensam, pauperum vero gregem, tam census quam dapis inopem, horrida passim fames absumpsit.

12.1.4. Rex ipse, ad ultimam tabem redactus, plurima fruge latifundia permutabat, agrisque venire iussis, alimenta possessionum pretiis comparabat. Nobilibus in eundem usum ingenuitatis insignia erogare rubori non fuit. Enimvero abunde seges finitimis erat, ut privata gentis, non publica terrarum ultio videretur. Quae tam dira clades convictum populi animum sanctitatem Kanuti, quam antea detrectaverat, fateri coegit deque celsitudinis eius contemptoribus veneratores effecit. Sane tam evidens poena, aliis fruge abundantibus, Danis privatim ingruens, et parricidarum noxam et perempti innocentiam liquido argumentata est.

12.1.5. Hanc pestem Sueno pontifex, cuius summa apud Danos auctoritas erat, populo parricidii paenitere permonito, incessuram praedixit. Quippe in plebem pius, in Deum venerabilis habebatur religionemque attentiore cura, contiones praestantiore facundia celebrabat. Ita favore omnium occupato, arcem inter nostros auctoritatis atque eloquentiae fastigium possidebat. Subiectorum mores non solum dictis, sed etiam serenissimis operum informabat exemplis nec voce quam mente concinnior fuit. Idem, perfecta Trinitatis aede, in exaedificando eius ambitu Kanutum religiosi operis socium habuit. Nec minorem in exstruendis Mariae sacrariis operam gessit. Quippe unum in urbe, alterum Ryngstadii enixe molitus, tertium Michaeli Slaglosae condidit. Adeo se sanctorum penetralium singulari cultu flagrare monstravit. Nec domestica sanctitate contentus, augmentum eius foris petere, arrepto peregrinandi labore, constituit. Cumque Hierosolymam proficiscens Byzantium pervenisset, contracta varii generis ornamenta cum sacrorum cinerum reliquiis in necessarios usus domestici templi remittenda curavit. Sed cuius Graecia pietatem vidit, mortem Rhodos aspexit.



12.2.1. Olavus, cum bis paene lustrum regnando condidisset, inter continuas rei familiaris angustias nihil regali magnificentiae dignum exsequi poterat. Sed et finitimi, acto paupertatis eius contemptu, famelicum ferro incessere ruboris loco duxerunt, rati inediam armis obrui non oportere neque divinitus afflictum humanitus premi aut caelestium vindictam mortalium viribus exaggerari. Cui enim invidiosum exsisteret regnum, contemptissima tot annis inopia profligatum?

12.2.2. Cum rex divinum natalem celebrans, pane in domo non suppetente, ieiunos circumquaque penates aspiceret, erubescenda mensarum inopia magnopere confusus, obducto manibus capite suffusoque lacrimis vultu, per summam animi aegritudinem temporis difficultatem gemitu prosecutus est. Sane tantulam dapem tot convivis apponi deflevit, contemptissimam famem honoratissimae lucis ignominiam iudicans. Qui mihi alienam specie, suam re vera deplorasse videtur inopiam. Deinde, supplicatione habita, superna contuitus, auctorem omnium Deum, ut, si quid irae adversus populum concepisset, suo, non eius periculo satiaret, oravit, infelicissimum patriae statum difficillimum temporis habitum aestimans. Quippe tam inops epularum convivium, quo famem instruere potius quam pellere videretur, principum oculis subicere erubescebat.

12.2.3. Nec difficiles numinis aures habuit. Siquidem celerem fati viam obtinuit sibique mortem, salutem patriae, si qua modo parricidis virtus inest, pia prece conscivit ingenuoque vivendi pudore maximae cladis poenam avertit. Itaque memoriae eius speciosius deposita vita quam gesta ascribi potest, qui fatum patriae finiendi spiritus causam habuit. Porro quantum caritatis erga suos cordi insitum haberet, aperuit, cum et eorum mala proprio capite luere vellet et commune periculum ad se solum redundare deposceret. Nempe quia suam pro civium salute devovit, pii animi titulo fraudandus non est. Fortuna siquidem famem cum auctore suo pari funere extulit inediamque satietate mutavit.



12.3.1. Huic Ericus natu proximus, e Suetia revocatus, magno omnium favore sufficitur. Huius aetas periclitanti populo labentis annonae subsidia reparavit, segesque tempestivi imbris beneficio visitata convaluit. Nam regnante eo agrorum habitus ad tantam ubertatem excessit, ut singuli cuiuslibet annonae modii totidem denariis permutarentur. Sed et continuis regni ipsius annis eadem agris ubertas incessit. Quo evenit, ut non solum ex morum, sed etiam temporum placidissimo usu Boni cognomen acciperet. Tunc plane penuriae copia, inopiae successit abundantia. Huius viri virtutes summatim cognoscere taedio non sit.

12.3.2. Nam praeter ingentia animi decora singularibus naturae incrementis evectus, admirabili corporis magnitudine eo proceritatis excesserat, ut ceterorum vertices humeris superaret. Nec longitudini inconcinna soliditas fuit, ut totam eius compagem exactissimo naturae ingenio excultam elaboratamque putares, quae corpori granditate conspicuo consentaneum virium habitum conciliavit. Igitur ut corpore nullum, ita nec robore parem habuit, cum staturae laude egregia quoque vigoris ornamenta sortitus. Hastae aut lapidis iactu sedens stantes vincebat, neque illi situs, quo minus fortitudinis suae experientiam ederet, officere potuit. Eodem corporis situ ex robustissimis duos lucta aggrediebatur, dumque alterum attrectaret, alterum genibus compressum urgebat nec ante destitit, quam prius hunc, deinde illum pedibus subiciendo amborum manus post terga vinciret. Nec minori robore funiculorum certamen exhibuit. Quippe unum dextra, alterum sinistra continens eorum extrema quattuor praestantibus robore ex adverso distrahenda commisit. Quibus eum nequicquam sede sua detrahere laborantibus, ipse funem utrumque modo dextra, modo laeva corripiens ingenti fortitudine effecit, ut aut tenentibus restim excuteret aut eosdem ad se magnopere renitentes attraheret funemque ducere nequeuntes sequi cogeret.

12.3.3. Eidem quoque speciosissimus vocis habitus fuit. Siquidem contiones non solum praestanti facundia, sed etiam tanta pronuntiationis amplitudine celebrabat, ut in actionibus non solum a prope stantibus, sed etiam a procul positis liquido exaudiretur. Praeterea ad conciliandam sibi popularium benevolentiam in extrema actionum suarum parte mandati loco subnectere consueverat, ut viri coniuges suas ac liberos, nec non et servos, cum primum domos redissent, sub eius titulo consalutationis officio prosequerentur, suum se cuique ius servaturum promittens communemque cunctis in exhibendo aequitatis cultu debitorem affirmans.

12.3.4. Nec mansuetudinis spiritus regis fortitudini defuit, qui, ut crudelitatis alienus, ita socordia vacuus, medium inter desidiam ferociamque temperamentum teneret. Eiusdem quoque severitas benignissime popularibus affuit. Ne enim potentum avaritia aequitatis vinculum labefactaret petulantiaque iuris hebetudinem pareret, insolentiae rigorem opposuit et, quo plus a perversis loco distitit, hoc magis per imperium nocuit. Quippe, cum a popularium oppressoribus parum per absentiam timeretur, eosdem subita satellitum manu interceptos suspendio consumendos curavit. Quo facto quid aliud quam iniuriae pondus arborea lance pensavit? Quamobrem maioribus formidolosus, minoribus percarus evasit, cum hos paterna indulgentia, illos regia severitate insequeretur.

12.3.5. Verum hunc corporis eius animique fulgorem sola libidinis vis taetris intemperantiae maculis obscurabat. Siquidem coniugalis copulae taedio Veneris usum pelicum cubiculis intentum habuit, quamquam ei fortuna uxorem forma ac moribus conspicuam sociasset. Nec defuit Botildae tolerabunda mens ad insolentiam mariti sustinendam. Puellas siquidem, quas ab eo adamari persenserat, maternae dilectionis officiis prosequebatur easque, quo promptius mariti studiis indulgeret, quoad vixit, inter pedissequas habuit. Quarum ut formam quoque concinniorem efficeret, saepenumero capitis earum cultum propriis manibus exhibebat, cumque abunde foret iram abiecisse, addidit caritatem, et quia sua specie non potuit, aliena marito placere voluit virique in iis affectum colere quam laesionis suae vindictam agere praeoptavit, ne clarissimum ducem turpitudinis reum ageret. Etenim amoris sui raptrices officiis quam odiis insequi speciosius duxit. Itaque non solum mariti flagitium dissimulatione texit, sed etiam absque respectu pelicatus odium merentibus gratiam erogare sustinuit, veneratione contemptum, obsequiis iniuriam pensans, eoque facto clarissimum muliebris patientiae exemplum praebuit. Quin etiam singulari moderationis beneficio posteritati insignem nominis sui memoriam commendavit.

12.3.6. Fuere Erico filii Haraldus, Kanutus et Ericus; sed primus concubina, secundus matrimonio, tertius adulterio ortus proditur. Filias quoque complures ex concubinatu habuit, quarum unam Haquino cuidam, Beronianae necis ultionem pollicito, praemii nomine nuptum dedit. Frater siquidem Erici Bero, Holsatiis Dytmersisque subactis, eo loci, ubi Wermundi filium Uffonem cum duobus Saxonicae gentis lectissimis manum duelli nomine conseruisse proditum est, munitionem inhibendae defectionis causa molitus, vallo fossaque insulam cinxit. Cuius dominationem popularium quidam privatim perosus, contionantis latus hasta transfixit.



12.4.1. Ea tempestate Sclavorum insolentia, diu Danicae rei miseriis alita (quippe magis otiis Olavi provecta quam ullis eius negotiis retusa fuerat), piratica nostros acerrime lacessebat. Sed et Autonem quendam, splendidissimo loco natum, Falstriam e Sialandia petentem morique quam intercipi praeoptantem occidit. Enimvero ingenita Danico sanguini virtus captivitatis sortem omni fato tristiorem existimat. Quam rem Skialmo Candidus (frater hic Autonis erat) in celeberrimis Danorum conciliis querelarum frequentia prosecutus, extudit, ut auctoritate eius motum vulgus unius necem omnium manu ulciscendam decerneret. Adeo quippe regia maiestas popularem evexerat, ut ei decernendarum expeditionum ius esset armisque publicis non imperium principis, sed plebis arbitrium praesideret.

12.4.2. Praeterea Alli et Herri, Scaniae oriundi, sed eius usum facinoribus demeriti, Iulinum, certissimum Danorum profugium, proscriptorum titulo petiverunt. Cuius enixe negotia consectantes maritimisque patriam latrociniis incessentes, rem Danicam atrocius profligare coeperunt. Tunc Danica iuventus, Iulinum adorta, fractos obsidione cives, quotquot intra moenia piratas habebant, cum pecunia pactionis nomine praebere coegit. Quibus nostri in potestatem acceptis laesae patriae poenas crudelissima mortis ratione expetendas duxerunt. Nam quo violentiore eos morte consumerent, revinctis post terga manibus, palis primum affigendos curabant, deinde ventrium cava cultro rimati, nudatis extis primaque viscerum parte protracta, cetera stipitibus explicabant nec ante supplicium remiserunt, quam tortos, extis funditus alvo egestis, horridae rapacitatis spiritum profundere coegissent. Quod spectaculum, ut specie triste, ita re nostris perquam utile exstitit. Non solum enim reis poenam inflixit, sed etiam ceteros consimilem cruciatus causam vitare permonuit. Itaque non minori visentibus documento quam afflictis supplicio fuit. Nec semel quidem Ericus Sclavici roboris amplitudinem pressit et nervos debilitavit, sed iterum ac tertio effrenata gentis illius ingenia tanto terrore retudit, ut nulla eum ulterius piratici aestus procella pulsaret.



12.5.1. Interea, defuncto Egino, Ascerus, clarissimo inter Iutos loco natus, Lundense sacerdotium sumpsit. Forte autem Hamburgensis antistes ob inanes et falsas suspiciones Ericum exsecratione multandum censuerat. Quod veritus rex appellatione sententiam praecucurrit Romamque e vestigio petivit; ubi, causae suae examine diligentius habito, pontificis accusationem potenter repulit cunctisque defensionis partibus actore superior rediit.

12.5.2. Nec contentus efficacissimum causae dictionis suae propugnatorem egisse, adversariae partis odio penetralium sacrorum decus externo sacerdotio subiectum habere passus non est. Quamobrem Romam regressus tum se, tum etiam patriam ac domestica sacra Saxonica praelatione liberari petivit, ne religionis ratione exteris admodum obsequi cogeretur aut eius disciplinam ab alienigenis petere necesse haberet. Nec difficilem curiae consensum habuit. Quae ne clarissimum virum repulsa afficeret, tum dignitatis, tum etiam fatigationis eius intuitu mota, petitioni annuit seque regnum ipsius summi sacerdotii insignibus adornaturam spopondit atque ea promissorum spe regem a se exhilaratum dimisit.



12.6.1. Sed tristioris fortunae, quod sequitur. Reversus namque Ericus, cum more regio domi in propatulo cenitaret, inter alios quendam musicae rationis professorem adesse contigit. Qui cum multa super artis suae laudibus disputasset, inter cetera quoque sonorum modis homines in amentiam furoremque pertrahi posse firmabat. Quin etiam tantas fidibus vires inesse dicebat, ut, perceptis earum modulationibus, astantes mente constaturos negaret. Cumque, an eiusmodi usu calleret, interrogatus, peritiam fateretur, tum precibus regis, tum etiam minis effectum praesentare compellitur. Qui cum nec vecordiae metu nec periculi praedictione imperantem avertere potuisset, ne furori nocendi materia suppeteret, primum, aede armis vacuefacta, complures extra auditum citharae in ambitu collocandos curavit, oriente vesaniae strepitu fores irrumpere ereptamque manibus suis citharam capiti illidere iussos, ne ulterior eius modulatio supervenientes quoque mente captos efficeret. Monuit quoque praesto esse, qui furentium vesaniae valenter occurrerent, ne lymphantes, dementia in rixam versa, mutuis se ipsos viribus interimerent.

12.6.2. Obtemperatum consilio est. Igitur armis domo egestis claustrorumque custodia obseratis, fidibus operam dare exorsus, inusitatae severitatis musam edidit. Cuius prima specie praesentes veluti maestitia ac stupore complevit. Qui postmodum ad petulantiorem mentis statum vegetioribus lyrae sonis adducti, iocabundis corporum motibus gestiendo dolorem plausu permutare coeperunt. Postremo ad rabiem et temeritatem usque modis acrioribus incitati, captum amentia spiritum clamoribus prodiderunt. Ita animorum habitus modorum varietas inflectebat. Igitur qui in atrio melodiae expertes constiterant, regem cum admissis dementire cognoscunt irruptaque aede furentem complexi comprehensum continere nequibant. Quippe nimio captu furoris instinctus eorum se valide complexibus eruebat; naturae siquidem eius vires etiam rabies cumulabat. Victo itaque colluctantium robore, procursum nactus, convulsis regiae foribus arreptoque ense, quattuor militum continendi eius gratia propius accedentium necem peregit. Ad ultimum pulvinarium mole, quae undique a satellitibus congerebantur, obrutus, magno cum omnium periculo comprehenditur. Ubi vero mente constitit, laesae primum militiae iusta persolvit.

12.6.3. Ut autem acrioribus expiationis modis paenitentiam ederet, redimendae noxae gratia religiosae peregrinationis propositum amplexatus est Iudaeamque, divinae visitationis memoria venerabilem, adire constituit. Cuius studii sanctitatem cum diu tacitus animo revolvisset, tandem iis maxime, quos ob excellentem corporis habitum profectionis suae consortes destinabat, insinuat. Quibus rem dolenter ferentibus, id ipsum apud celeberrima patriae concilia publicavit. Quod cum in Wibergica quoque contione vulgasset, attonita multitudo, perinde ac patrem amissura foret, ingemuit, absentiam eius perniciosam patriae futuram vociferans, inque eo remorando tota plebs unius plorabundi amici vultum habuit. Ad ultimum lacrimis suffusa, supplicem se eius genibus advolvit, magnopere deprecans, ne magis privati voti quam publici commodi debitum intueretur, eumque plus Deo sincera regni administratione quam exsilio placiturum affirmans. Ille precibus contionis voti religionem opposuit eiusque titulo propositi pertinaciam tuebatur. Nec populo ad refellendam excusationis rationem consilii sagacitas defuit: redimendi namque voti gratia tertiam se rei familiaris partem egentibus erogaturum promisit.

12.6.4. Sed ne sic quidem tenacissimam sanctitatis eius perseverantiam labefecit. Negabat enim rex honestatem culpa redimi posse seque alieni aeris interventu voto liberum fore, futurum asserens, si condicione uteretur, ut et se periurii et patriam paupertatis periculis implicaret. Malle vero proprio sumptu profectionem instruere quam aliunde impensarum necessaria mutuari, ne alieno gravamine ad peragendum devotionis propositum uteretur. Itaque seductos maiores de substituendo interim procuratore consulere coepit, non quia prudentia fallebatur, sed ne, praeteritis aliorum consiliis, suo indulsisse videretur, privatam sententiam publicae praeferendo. Quo audito, principes id se consultoris optioni permittere responderunt, nec hac quidem in re de eius industria dubitaturos, cuius summam in aliis sollertiam didicissent.

12.6.5. Tunc rex Haraldum filium, quem praestantior aetas honori tempestivum effecerat, regis partibus perfunctorie donat. Skialmoni vero Candido, splendidissimae atque integerrimae dignitatis viro, cui non solum totius Sialandiae, sed etiam Rugiae vectigalis a se factae procurationem detulerat, peragendae circa Kanutum educationis officium mandat. Ericum autem, obscuriore loco natum, hebetiore quoque cura complexus, minoris potentiae tutoribus applicavit. Quibus dispositis, ut granditatis suae speciem consentaneo corporum habitu minueret, procerissimos quosque peregrinationis participes legit sicque alienae staturae spectaculo suae miraculum temperavit, ne singularis eius magnitudo visentibus exteris ludibrio foret. Nec piger Botildae ad consectanda mariti studia animus fuit. Quem quidem eodem voto, sed dividuo toro secuta, profectionis meritum pudicitia cumulavit.

12.6.6. Sed neque Ericus patriae, quam deseruit, curam abiecit. Ne enim Dani sub externo pontifice sacrorum munera celebrarent, missis ad curiam legatis, in ornamentum domesticae religionis maximi sacerdotii insigne expetendum curavit. Nec eum Romanae promissionis fides fefellit. Profectus enim a curia legatus, qui sacri insignis praerogativa nostrae gentis sacerdotium adornaret, cum, celeberrimis Danorum urbibus inspectis, cuncta curiosissime collustrando non minorem personarum quam civitatum respectum egisset, Lundiae ob egregios Asceri mores, tum quod ad eam e finitimis regionibus terra marique transitus abunde pateat, hunc potissimum honorem deferendum existimavit. Nec solum eam Saxonica ditione eruit, sed etiam Suetiae Norvagiaeque religionis titulo magistram effecit. Nec parum Dania Romanae benignitati debet, qua non solum libertatis ius, sed etiam exterarum rerum dominium assecuta est.



12.7.1. Interea Ericus petitam navigio Rusciam terrestri permensus itinere, magna Orientis parte transcursa, Byzantium veniebat. Quem imperator nequaquam urbe excipere ausus, extra moenia tendere iussum hospitalitatis officiis prosequebatur, ratus religionis simulatione dolum intendi. Siquidem famam eius ac magnitudinem suspicione insecutus, impensis eum quam moenibus fovere maluit. Ad haec Danos summa a se familiaritate cultos eadem suspicionis occasione notabat, perinde ac maiorem patrii regis quam stipendiorum suorum respectum acturos. Inter ceteros enim, qui Constantinopolitanae urbis stipendia merentur, Danicae vocis homines primum militiae gradum obtinent, eorumque custodia rex salutem suam vallare consuevit. Nec imperatoris Ericum opinatio fefellit. Verum re dissimulanter habita, venerandorum sacrorum gratia civitatis introitum expetivit, praefatus maxime se eo loci celebrandae religionis amore perductum. Imperator, collaudato petentis studio, postero se die postulationi responsurum promittit.

12.7.2. Interea, qui ex Danis Graecorum militiam secuti fuerant, imperatore adito, regem suum consalutandi potestatem efflagitant, permissisque segregatim egredi iussum, ne simul omnium animos una regis hortatio caperet. Subornaverat enim imperator utriusque vocis peritos, per quos eorum Ericique colloquia disceret. Primum itaque, consalutato rege, considere iubentur. Tum ille fari exorsus docet Danos Graecorum stipendia merentes iam dudum honoris arcem virtutibus impetrasse, indigenis exsules imperitare multoque foris quam domi feliciores exsistere. Ad haec imperatorem eorum fidei capitis sui custodiam credere, eumque praelationis usum non tam ex eorum meritis quam ex illorum, qui eos Graecorum militiam coluissent, virtute progenitum. Quapropter magnopere iis curandum esse, ne plus temulentiae quam sobrietatis studiis indulgerent, susceptae militiae melius affuturi, si neque se vino neque regem sollicitudinibus onerassent. Fore autem, si frugalitatis normam deseruissent, ut militiam segnes, iurgia alacres exsequerentur. Monuit quoque, ne manum cum hostibus conserturi maiorem vitae quam virtutis curam agerent neve mortem fuga praecurrerent aut salutem suam ignaviae praesidio tuerentur, promittens se, cum primum in patriam redissent, fidelem eorum operam beneficiis pensaturum; quod si viriliter dimicantes spiritum in acie profudissent, propinquos eorum ac necessarios honore prosecuturum. His atque consentaneis modis universos affatus, propensam Danorum fidem Graeciae conciliavit.

12.7.3. Cuius rei imperator per subornatos certior factus, falso Graecis sapientiae praerogativam ascribi inquit, quod ducis fidem notassent, cuius gentem totius alienam perfidiae cognovissent; siquidem ex probatissimo popularis constantiae experimento regiae fidei habitus aestimari poterat. Cumque eum religioni potius quam fraudi intentum aspiceret, urbe exornari iussa ac plateis cultius stratis, dextera manu venerabiliter exceptum ad curiam et palatium usque magno cum omnium tripudio triumphantis more perduxit, et cui suspicionem immerenti inflixerat, honorem, quo maior ab homine praestari non poterat, erogavit. Quin etiam ei perinde atque honoratissimo hospiti regiam cessit, eaque nemo deinceps imperatorum uti voluit, ne quis se maximo viro tecti communione aequasse videretur, hospitiique reverentia perpetuum hospitis monumentum exsisteret. Quin etiam accersito, qui staturam eius mensurae parilitate comprehenderet stantisque et sedentis habitum quam diligentissime coloribus complecteretur, tantae magnitudinis admirationem perenni spectaculo repraesentandam curavit.

12.7.4. Et ne tantum hospitem indonatum dimitteret, complacita postulare praecepit. Quem cum, acto opum contemptu, sacros potissimum cineres exoptare cognosceret, honorandis ossium reliquiis donat. Ille religiosum munus cupide amplexatus, id ipsum imperatoria bulla obsignatum Lundiam Roskyldiamque deportandum curavit. Et ne ortus sui locum veneratione vacuum sineret, Slangathorpiam cum Nicolai sacratissimis ossibus divini patibuli particulam transtulit. Quippe et oppidi illius templum molitus et eo loci, ubi nunc aram videmus, matre editus proditur.

12.7.5. Praeterea oblatum ab imperatore magni ponderis aurum sprevit ac repudiavit, ne, postposito continentiae studio, Graecas opes appetere videretur. Quem mox imperator iniuriae reum agere coepit, affirmans se, non donum, contemptu ab eo fuisse perfusum, abiectisque precibus, unico notae irritamento oblatis verecunde eum uti coegit. Et ne rex accipientis potius quam erogantis partes agere videretur, humanitatis eius officiis mutua liberalitate respondit. Sed donis eius pretium novitas fecit, barbarumque munus hoc imperatori carius, quo Graeciae rarius fuit.

12.7.6. Deinde piraticis ab ipso navigiis commeatuque donatus Cyprum contendit. Cuius insulae natura adeo quondam tumulorum impatiens fuit, ut mandatas sibi interdiu corpora proxima nocte reiceret. Hic rex febri implicatus, cum vicinum sibi fatum adesse cognosceret, apud celeberrimam Cypri urbem corpus suum funerari petivit, praefatus tellurem aliorum cineres respuentem suos quietius habituram. Igitur pro voto tumulum nactus, corporis sui beneficio vetustam humi indignationem repressit eamque humanis ante cadaveribus reluctantem non solum suae, sed etiam alienae sepulturae patientem effecit. Coniugem quoque eius idem peregrinationis labor finivit. Iamque tota regis stirps Suenonis ad tres tantum filios, Suenonem, Nicolaum et Ubbonem redacta fuerat. Nam, ut ex supra positis liquet, Kanutum, Benedictum atque Beronem ferrum abstulit, ceteros morbus absumpsit.



12.8.1. A discessu vero Erici biennium intercessit, antequam Dania certum mortis eius nuntium accepisset. Igitur Sueno, natu ab Erico secundus, tantopere regnum aetatis fiducia affectabat, ut nequaquam communem patriae sententiam duceret exspectandam, vocataque Wibergum contione, publici delectus arbitrium unius provinciae iudicio praecurrere non extimesceret. Et fortassis morum suorum obscuritatem perspicaciori censurae committere verebatur ideoque fastigium paucitatis consensu rapere quam fortunam suam incerto multitudinis decreto subicere maluit partiumque suffragiis occupare, quod universorum erat sententia tribuendum. Sed dum citato equitatu cursum ad Wibergicae contionis locum dirigit, corporis firmitate defectus, quo lenius commodiusque ferretur, carpento se excipi iussit, affirmans hilariter obiturum, si saltem sub regis titulo triduum exegisset. Neque enim nervorum hebetudo aut membrorum tarditas festinabundae mentis cursum reflectere potuit. Sed ob morbi magnitudinem huius quoque usum perosus, ministris properare iussis, lecticam poposcit, praefatus nil se curaturum, si rex a populo salutatus spiritum in contione deponeret; enimvero insopibilis ambitionis calor imbecillitate corporis superari non potuit. Sed dum adversae valetudinis immemor supra vires contionem appetit, non regno fatum, sed fato regni titulum praecucurrit.

12.8.2. Restabat igitur, ut circa Nicolaum Ubbonemque delectus perageretur. Nam Haraldus summa sibi popularium odia iniquissima regni administratione pepererat. Quippe, procuratione in calumniam versa, tam foede se tamque deformiter gesserat, ut, abiecto iustitiae cultu, rapinis ac latrociniis taeterrimam in subiectos potentiam exerceret plebemque omni iniuriae genere fatigaret. Quo evenit, ut cuncti sordidissimam eius dominationem perosi nequaquam regnum oppressori deferendum putarent, indignum rati iniurias suas obsequiis, angustias honore rependi. Cunctis ergo Isoram coeuntibus, cum ob aetatem Ubboni summa decerneretur, Nicolaus solus, qui id aegre laturus putabatur, maximo favore contionis suffragia comprobabat, quod Suenonis filii pro aetatis habitu regni inter se successionem servare consueverint, semperque minorem maior honoris huius heredem habuerit.

12.8.3. Ubbo vero, parum sollertiae fisus, veluti socordiae conscientia tanto oneri humeros suos subicere recusavit, vegetioris ingenii fratrem eo munere dignissimum asseverans. Enimvero animi sui inbecillitatem proprio quam alieno iudicio metiri prudentius duxit. Sed mihi quidem vitandae praesumptionis gratia humilius quam verius de virtute sua sensisse videtur, cui melius respuendo regnum quam amplectendo consuluit, eo quidem honore dignior, quod oblatum sibi fraternae prudentiae cedere non erubuit. Et quidem Dani, parum iusta aestimatione tam modestam eius verecundiam prosecuti ignarique prudentem virum fugiendi oneris rationem inertiae simulatione quaesisse, quem perseverantia superare debuerant, neglegentia praeterire sustinuerunt. Quis enim mentis compos huius refertum industria pectus ignoret, qui se intra privatum fortunae habitum continere quam dignitatis incrementa cura ac sollicitudine quaerere praeoptavit?



Liber XIII
13.1.1. Igitur Nicolaus, suscepto regno, adeo animum ab omni fastu aversum habuit, ut nihil ex pristina mansuetudine sua decerperet, totamque praeteritae vitae consuetudinem retinens cum fortuna animum mutare passus non est, ne potius fortunae mores quam moribus fortunam subicere videretur. Praeterea, ne patriam sumptuosa clientela ac voracibus oneraret impensis, quotidianam militiam suam sex tantum aut septem clipeis ob exturbanda latrocinia contentam habuit, nec petulantiorem regem quam militem egit. Duxit autem Margaretam, patre Ingone Sueonum rege, matre vero Helena natam, cuius castitatem rex Norvagiensium Magnus coniugio delibaverat.

13.1.2. Qui cum sedulo Sueones adortus in Hallandenses etiam arma proferret, inopinata eorum irruptione perculsus, ut erat calceamentis vacuus, probrosum ad naves recursum habuit eiusque fugae deformitatem etiam cognomine usurpavit. Cuius manum Ingo saluti suae pertinaciter imminentem ferre nequiens, merendae pacis gratia filia ei in matrimonium tradita, periculum beneficio repulit. Ex hac itaque Margareta Magnus prolem non sustulit, Nicolaus infelicibus subolem auspiciis propagavit.

13.1.3. Cuius filius Ingo, initio adolescentiae effrenis equi lascivia excussus eiusdemque ungulis artuatim obtritus, splendidissimum sanguinem luteis viarum sordibus erogavit, tristissimoque fati genere consumptus, sparsis viatim membris, lacerum humi cadaver iacuit. Paedagogus quippe, eum equo assuefacere cupiens, habenas manu continere permisit, quarum regimini intempestivus adolescens, pede subselliis inhaerente, contiguum solo corpus habuit.

13.1.4. Magnus vero, felicioribus naturae quam fortunae incrementis evectus, taeterrimum consanguineae caedis piaculum edidit atque notissimum perfidiae exemplum evasit. Cui mater ampliorem propinquorum favorem affinitatum beneficio creare cupiens, Henrico Regnaldi fratris, Kanuto Ingiburgam sororis filiam coniugio copulavit. Paterna vero bona in aequales admodum portiones partitione redegit, unam sibi, ceteras nuptis, quas praefatus sum, divisionis parilitate contribuens. Hinc Danorum Sueonumque dissensio orta ac deinde compluribus inimicitiarum incrementis coalita ad hoc usque tempus veteris odii tenacissima perseverat. Praeter haec Ingritha, Ubboni cuidam postmodum denupta, Nicolao ex pelice nata proditur.

13.1.5. At Margareta non solum divinarum aedium opes latifundiis auxit, sed et totis viribus ad augendum earum splendorem incubuit sacerdotalisque cultus inopiam exquisito ornamentorum genere permutavit. Enimvero quo rem divinam ornatiorem efficeret, pallas laticlavias ceteraque sacerdotii insignia condere atque sacrorum usibus erogare curae habuit.



13.2.1. Henricus vero, Guthskalci ex Siritha filius, maternis a Nicolao bonis indigne spoliatus, tam acrem eorum repetitorem agere coepit, ut Danis infatigabiliter imminens ipsum intra Sleswici fines ad tuendam salutem suam statione et excubiis uti cogeret. Interiectam Albiae Sleswicoque provinciam cultore vacuefecit. Cuius rei ulciscendae gratia Nicolaus, excita classe, Liutcham appellit, Elivo Sleswicensis praefecturae viro equestres obviam sibi copias ductare iusso. Necdum enim Dani externas obequitando pugnas conficere noverant. Verum praefecti levitas, pecuniae ab Henrico pactione corrupta, cupidius quaestum quam imperium intuebatur. Itaque Nicolaus Sclavicis in campis vacuam equis phalangem explicat.

13.2.2. Tunc Sclavi, pedites obequitando lassare quam cum tota acie manum conserere tutius rati, nunc alas, nunc cornua circumvolando eademque varie iaculis incessendo obliquis hostem insultibus lacerabant. Procursu namque in eum directo, fuga referebantur nec recursum segnius quam impetum edebant, nostrorumque maiore mole quam pernicitate sibi imminentium ex adverso congressum vitantes, reiectis habenis, aversos premebant, terribilem bello virtutem furtim et quasi insidiarum latrociniis attentantes. Ita laxata debilitataque Danorum acies, quia rem in plano parum feliciter gesserat, vicini montis aditum occupavit, salutem suam, quam armis tueri nequibat, loci praesidio munire cupiens, eoque potita verticis beneficio subiectum hostem secura conspexit.

13.2.3. Die postera, ne loci quam suis viribus munitior videretur, ancipitem campi fortunam repetere quam certo montium tutamento gaudere maluit. Sed equestris militiae spiritum pedestris ferre non potuit. Quo evenit, ut amissum pugnae decus recuperare nitentes pristinae cladis ignominiam postera cumularent. Crediderim hanc pugnae fortunam ab instrumentorum magis quam animorum inopia profectam, quia, dum fortitudinis spiritus parum curiose prima militiae commoda circumspexit, non metus, sed inertiae poenas pependit suaque potius neglegentia quam alienis viribus proculcatus occubuit.

13.2.4. Haraldus, re fortiter gesta, adeo graviter affectus proditur, ut gradiendi inops clipeoque a suis exceptus alienis manibus castra assequeretur. Kanutus quoque, per summam vulnerum acerbitatem pedum firmitate defectus, promptissimam militis fidem expertus est. Qui, ne dominus ab hoste interciperetur, periculum eius suo discutere non dubitavit. Sociis namque de industria fugere iussis, ipse torporis simulatione cursum lentius agens imminenti sibi Sclavo manus obtulit vinciendas, eiusdemque propius obequitantis habenas corripiens, lata a sociis ope, equo barbarum spoliavit. Quo potitus protinus eo summam Kanuti imbecillitatem adiuvit. Igitur ut callidae, ita periculosae fortitudinis felix exitus fuit.

13.2.5. Subeunte crepusculo, nostri, infelicem pugnae eventum sortiti, reliquias suas unico repetiti verticis praesidio tuebantur. Cibo quoque et potione defectos praeter vulnera ac lassitudinem etiam alimentorum inopia lacerabat. Igitur ad ultimam paene tabem redacti, cum et pericula undique et nusquam auxilia circumspicerent (quippe et Scaniensium tempestate detinebatur adventus, et Elivus, pecunia ab Henrico corruptus, reddita tarditatis ratione, copias adducere supersedebat), humanae opis desperatione ad caeleste praesidium confugerunt, absumptaeque spei suae reliquias in Dei quam hominum fortitudine reponere maluerunt. Postera vero die, qua Laurentianae vigiliae sacra recolebantur, divinam potentiam nullo melius quam frugalitatis voto propitiandam rati, contione lugubriter habita, lucem, qua vel privatum Laurentii vel publicum sanctorum sollemne praecurrimus, sive quam divinae passionis memoriae dedicare consuevimus, annuo temporum volumine repetitam, ab omni Danica aetate continentissima ieiunii religione excolendam promittunt. Quod votum, publicae necessitatis exigentia nuncupatum, exactissima posteritatis cura firmavit, indignum rata statam a maioribus continentiam stomachi impatientia atque escarum aviditate convellere.

13.2.6. Diluculo vero nostrorum acies, centuriatis globis naves repetere adorsa, Scanienses nuper classe advectos obvios habuit. Quorum adventus beneficio recreata, ipsos perinde ac corpore et viribus integros, ne terga ab equitatu incesserentur, curare iubet. Deinde composito gradum agmine promovens, cum forte limosam obiecti lacunaris voraginem traicere debuisset neque eam ullo compendii deflexu vitare quivisset, peragrare adorsa, sed mox palustri caeno tenacius implicata ac desidentis luti illuvie praepedita, confuso transitionis impetu similem fugae tumultum edebat. Maior pars, labili paludis limo pessumdata, pecorum more ab hostibus trucidabatur. Ita transmeandi avidis improvidaque et caeca festinatione ruentibus impedimentum periculo fuit. Tandem aegre in litus reditum discessumque est.

13.2.7. Cumque Sclavi perinde ac victoria freti verbis virium suarum laudem prae se ferentibus Danicas vituperio insequerentur et quasi illarum imbecillitati fortitudinis suae iactantia procacius insultarent, Henricus, qui probe nostrorum animos noverat, diversa se inquit hostium robur aestimatione complecti; quippe regis eorum in equo praevalido exemplum liquere: qui si vires suas scisset, omne equitis imperium sperneret; quas quoniam ignorat, facile insidentis arbitrium patitur. Ita Nicolaum, si viribus suis fidem haberet, cuncta prospere, diffidentem vero nihil feliciter exsecuturum. Post haec Elivus, quod patriae fortunam venditaverit, a rege perfidiae damnatus, non solum praefecturae beneficio, sed etiam patrimonii rebus ignominiose exutus, ultima inopia sordidissimi lucri poenas persolvit.

13.2.8. At Henricus, ob superioris pugnae successum audaciae incrementis evectus, litorales Danos piratica lacessendo non solum Eidorae finitima, sed etiam cuncta Sleswico valloque, quod Danorum opus vocamus, interiecta vastabat. Ipsam interdum urbem illatis clam per navigia copiis improvidam aggrediebatur. Itaque post exactum Elivum adhuc finibus illis provisore vacuis, creberrimae exterorum violentiae etiam domestica furta accessere, tantoque civitas intus quam foris acerbius urgebatur, quanto ad nocendum occulta manifestis proniora noscuntur. Aeque civis ut hostis formidabatur.

13.2.9. Quippe Fresones cum Holsatiis ac Dytmerchis, impunitatis spe ob praefecturae vacationem concepta, dies latrociniis, noctes furtis emetiebantur et, ubi fastigia nequibant, imas aedium partes ligonibus adorti, cuniculis custodem fallebant. Nec minor aedituorum in asservandis rebus cura flagravit. Equi intra repagulum, ne furtim abstrahi quirent, ferro compediebantur; aedium excubitores uberioris cautelae gratia valvis affixi iacebant; nec serarum claustris contenti etiam fossa aditus offirmabant. Ita grassante latrocinio, quidam ingenuae stirpis, plurimorum paupertatem partarum nequiter opum incrementis abolitam cernens, absque respectu verecundiae eadem amplecti animum induxit, clarissimamque indolem suam spe lucri incitatam ex summo nobilitatis fastigio in obscenissimam atque profundissimam turpitudinis sentinam abicere non erubuit. Ita sanguinis decore indecenter usus, vires generis ad scelerum licentiam transtulit et, quod virtutibus nutrimentum esse debuerat, vitiis obtentui fecit. Siquidem nulli, facta eius aperta criminatione, insequendi audacia fuit, tantoque propensior delictis impunitas habebatur, quanto conspectior delinquentis noscebatur auctoritas.



13.3.1. Ea tempestate missi a Kanuto, qui pecuniam, quam educator eius depositi nomine conservaverat, in Fioniam e Sialandia transferrent, cum, ab utroque litore aeque distante navigio, procul piratas imminere conspicerent, expensam fune crumenam undis occultavere. Postremo, cum se parum potentes remigii animadverterent, fugae diffidentia implicati, reciso tenaculo, vetustas regum opes arenis quam hostibus relinquere maluerunt. Quam rem Nicolaus, in Sialandiam ex Fionia traiciens, tametsi eminus specularetur, periclitantibus praesidio fore nequivit, quod exiguis et inhabilibus ad remigium navigiis uteretur. Postea cum Kanutum iucundum prae se vultum ferentem conspiceret, oris hilaritatem increpans, ob recentem aviti paternique aeris iacturam dolere ei admodum expedire dicebat. Ille nihil hac se moveri fortuna dicebat, sed eius beneficio summam liberalitatis occasionem accepisse respondit. Ut enim ante hinil ex paternarum opum cumulo decerpere ausum, ita deinceps accessuras abunde erogaturum; maximum quippe avaritiae nutrimentum divitias esse, quas quisquis asservare intenderit, humanitati vacare non possit. Qua voce se pecuniae, sed eam regi imperare monstrabat. Cuius rei praecipuum exstitit documentum quod sequitur.

13.3.2. Cum, ob creberrimas acerrimasque finitimorum excursationes nemine Sleswicensis praefecturae beneficium etiam oblatum recipere audente, Kanutus tam periculosum a patruo honorem non opum cupiditate, sed fiducia virtutis expeteret neque gratis eum impetrare quivisset, vendita patrimonii parte, formidolosum aliis munus pretio assecutus est, eam demum quaestuosam esse militiam ratus, qua gloriae et claritatis stipendium potuisset acquiri. Ita rex extimescendum ignaviae decus virtuti venale fecit, emptor vero plus lucri in militiae quam opum agitatione reposuit.

13.3.3. Principio siquidem perceptae potestatis Henrico per legatos mandat libenter se cum eo de pace acturum, si primum et damna Iutiae emendatione pensata et spolia ab ipso restituta fuissent. Quibus profectis, ipse interim, perinde ac responsi praescius, non solum suorum, sed etiam eorum, quos ex finitimis amicos habebat, manu contracta, legatorum reditum armis subsequi statuit. Henricus se neque cum Danis amicitias gesturum neque a maternae hereditatis petitione cessaturum respondit. Quo accepto, Kanutus rursum ad eum legatos mittit, omnem sequestrae pacis communionem publice rescissuros. Quorum Henricus irrisa legatione, Kanutum impatienti sessoris equo persimilem ait; se vero petulantiae eius frenos inicere curaturum.

13.3.4. His auditis, Kanutus, ut magno impetu, ita minimo tumultu noctu iter ingressus ferrique et praedae abstinens, quo minus adventus eius provideretur, diluculo ad Henrici munitionem pervenit. Ille tam subitae irruptionis incautus nec arma capere nec se praesidio tueri parat, sed protinus vicinum moenibus flumen equo attentans, unico aquae interstitio hostem fefellit laetatusque est, quod salutem suam amni quam oppido credere maluisset. Quem cum Kanutus ulteriore iam ripa potitum aspiceret, an maderet, per ludibrium percontatus est. A quo e contrario, quid ita incederet, interrogatus, venisse se inquit, ut promissa ab eo lora recipiat. Ille minas sibi, quas nuper intenderat, responsi urbanitate exprobratas intellegens, ignominiam ioco prosecutus: 'Adeo mihi', inquit, 'calcium viribus obniti videris, ut ne tangi quidem continerive queas.' Tunc Kanutus prius castrum, deinde ceterae regionis culta vastavit.

13.3.5. Secundo quoque novatis copiis omnem Sclaviam strage atque incendio implicavit nec solum patriam hoste, sed etiam hostem robore vacuefecit, adeo ut prius provocare solitum ne propriae quidem tutelae sufficientem relinqueret. Postremo, cum totas Henrici vires prudentia sua ac fortitudine debilitasset, sanguinis, quo illum proxime contingebat, natura actus, ut publice hostem, ita privatim amicum egit. Semel namque, dimisso exercitu, viginti dumtaxat equitibus comitatus, ad locum, in quo Henricum deversari didicerat, cursum direxit, praemissis, qui suae ei salutationis mandata perferrent. Henricus falso hostem sibi blandiri inquiens, protinus, ubinam esset, perquirere institit. Quibus eum in porta adesse referentibus, ipse nuntio attonitus mensam, ad quam forte prandendi gratia discumbebat, vi manus discutere parat. Tunc legati, praesentiam ducis a pace profectam iurantes, conceptum falso metum affirmationum suarum perseverantia discusserunt. Quibus ut Henricus fidem habuit, fugae meditationem amoris indicio castigavit. Enimvero tabulae innixus, suffuso lacrimis ore, infelicem Daniam futuram, dum tali viro caruerit, aiebat; se vero amicitiam eius sincera amodo fide culturum. Hunc nimirum consanguineus amor et suae infelicitatis oblivisci et hostis virtutem fateri coegit, utque propriae fortunae immemorem, ita alienae laudatorem effecit. Deinde praesentem amplexatus, haud parcius lacrimas quam epulum praebuit. Quippe praesentem eius mansuetudinem quam praeteritas noxas attentius intuens, frequentiae damnorum unius beneficii indulgentiam anteposuit.

13.3.6. Sed neque Kanutus profectum a pietate maerorem ingratus excepit. Quin etiam plus in creanda pace quam fruenda dape voluptatis reponens et quasi mediatoris partes agere exorsus, Henricum avunculi gratiam expetere iussit ac demum consensum eius perseverantia admonitionis obtinuit. Siquidem Henricus rem maternam, cuius repetendae causa adversa Danis arma tulerat, pretii pactione interposita, Kanuto in possessionem ascripsit, eandemque Kanutus ad regem condicione, qua acceperat, transtulit ac deinde receptam ab eo pecuniam Henrico numeravit. A quo etiam postmodum ad convivandum accersitus excipitur, affirmante priori eius adventui minus quam decuit impense servitum.

13.3.7. A quo etiam Henricus nuper se vita atque incolumitate donatum iudicans, Sclaviam ei iurisiurandi firmitate legavit. Huic accessit, quod ad gerenda cum Theutonicis bella, quibus praecipue Sclavia vexabatur, filiorum virtutibus diffidebat maluitque maturum fortitudine heredem circumspecta arbitrii sui libertate consciscere quam sub naturali, sed invalido patrimonium exteris pervadendum relinquere. Haec offerentem Kanutus impietatis sibi notam immerentium liberorum contemptu pariturum affirmat seque tam iniustis eius promissis usurum negat. Postremo perseverantissimis Henrici precibus superatur, propositi rationem a natorum socordia mutuantis.

13.3.8. A quo etiam imperatoris gratia, quod Sclavia in eius beneficio reponi videretur, admodum egere permonitus, equum ei calces auro confixum muneris loco transmisit, donumque per se habile inusitatis ungularum ornamentis accipienti venerabilius reddidit. Crediderim tunc imperatorem plus laudis in dantis industria quam dono reposuisse, cum primi pretii metallum, quo contemptibilius habitum, hoc gloriosius videretur oblatum. Absumpto Henrico, legatam sibi provinciam nullo refragante possedit.


Cпасибо сказано
Вернуться к началу
 Профиль  
 Заголовок сообщения: Re: Liber XII (латинский текст)
СообщениеДобавлено: 09 дек 2020, 21:41 
Модератор
Модератор
 
Аватара пользователя


Зарегистрирован: 13 май 2013, 21:06
Сообщений: 6161
Медали: 48
Cпасибо сказано: 12968
Спасибо получено:
9865 раз в 4154 сообщениях
Магическое направление:: Руны, Глифы, Символы, Шаманизм
Очков репутации: 63553

Добавить
13.4.1. Interea Haraldus, cum nec domi clarus nec foris celeber haberetur, virtutis inopiam quaestuum copia levare cupiens, refertum nequitia animum in imam turpitudinis voraginem egit: ad rapinas et furta mancipiis utebatur; servorum labores latrociniis applicabat. Satellitum cultui viciniae spolia, sumptui impendebantur armenta. AEstatem piratica pariter civibus atque exteris insidiosus exegit. Ceterum quo Roskyldiae damnosius immineret, adversam ei munitionem erexit, quam et sordidissimae clientelae frequentia complevit. Itaque ruris opima populatus, pari vernarum maleficio civilia lacerabat. Qui clam noctu meritoriis sese tabernis subicientes, complacitas animo merces impune tollebant, aliis interim destrictos hospitum iugulis gladios applicantibus interitumque minantibus, ni iniuriae patientiam praebeant. Ea furti violentia summam civitatis opulentiam ad ultimas rei familiaris angustias redegit. Talibus calumniae stimulis lacessita provincia, accensis indignatione animis, ultrices damnorum manus Haraldi bonis inicere aggressa, spolia spoliis, rapta raptis ulciscitur. Neque enim sibi aliena corripere, sed propria resumere videbatur. Ipse, tuto terras tenere nequiens, consternatae multitudinis impetum navigio vitavit. Quem Kanutus alieni rapacissimum ac vitiosissimis ubique lucris incumbentem aspiciens, avi persimilem aiebat, omnigenis alitum pennis nidum compaginanti, subito ventorum turbine disiciendum. Ita Haraldum, praedonem omnium effectum, omnibus praedam ex se daturum aliorumque spolia suorum indubitanter periculo luiturum.

13.4.2. At Erico modestum erga populares ingenium erat. Qui cum debitam sibi paternae rei portionem expeteret, ab Haraldo fratre repellitur, negante adulterio ortum ad hereditatis communionem pertingere. Ea re, ut par erat, motus, acerrimum bonorum eius pervasorem agere coepit fraternisque spoliis iniurias suas ulcisci probitatis loco duxit. Ceterum Arnacum rapta congessit, sordido neglectoque loco splendidas opes complexus. Quem Haraldus noctu ibidem inopinatum adortus, postquam fuga dilapsum cognovit, morae copia non suppetente, circa praedam haerere metuens, tecto faces subiecit refertamque suis opibus aedem flammis absumere quam raptori intactam dimittere maluit. Quo comperto, Kanutus profectas a contemptu lites compescere cupiens metuensque, ne degenerati patris fulgor in filiis exolesceret, utrique Sleswicum venire districtius mandat; si supersedeant, parte corporum spoliandos minatur. Praesentes deinde fraterne coarguens, curiosa animi inspectione aequissimam inter eos patrimonii partitionem peregit. Ericoque aeque ac Haraldo in paterna bona eundum iudicavit.

13.4.3. Eodem tempore Henrici, Suenonis filii, coniunx, mariti convictum ingenti perosa fastidio, aliena veste sumpta, suis se penatibus intempesta nocte subduxit. Apud quam iuvenum quidam (ut fama est) plurimam obsequio familiaritatem adeptus, callide effecit, ut ad suum eam amorem perduceret. Deinde, ne res amborum periculo proderetur, muliebriter allectam viriliter cultam furtive devexit. Quam vir eius fortuitis subsecutus indiciis, apud Alaburgiam in cultu familiari deprehensam, amatore delapso, domum reduxit. Verum hanc ignominiam a clandestino Kanuti consilio profectam ratus, integerrimi viri innocentiam tacitis suspicionis motibus insecutus, insontem notabat.



13.5.1. Interea Sueticarum partium rege absumpto, Gothi summam, cuius omne penes Sueones arbitrium erat, Magno deferre ausi, alieni privilegii detrimento dignitatis sibi incrementa quaerebant. Quorum Sueones auctoritate contempta, veterem gentis suae praerogativam in aliquanto obscurioris populi invidia deponere passi non sunt. Igitur antiquae dignitatis speciem intuentes, titulum iniusta collatione praereptum novi regis electu cassarunt. Qui mox a Gothis trucidatus, morte Magno imperium cessit.

13.5.2. At Magnus incidentem sibi nuptiarum cupidinem Polanorum praesidis Bokisclavi filiam postulando complevit. Qua sibi per internuntios desponsa, mox Sclaviae excitam paterno imperio classem admovit. Rex cuius Wartisclavus diutinas cum Danis Polanisque inimicitias gesserat. Hunc Nicolaus, urbem Oznam oppugnare adorsus, obsidionem pactione redimere coegit. Inde Iulinum navigans, Bokisclavum magna manu instructum obvium habuit. Cuius copiis auctus celerem oppidi expugnationem peregit. Deinde, relicto victoriae socio, allatam filio sponsam abducit. Wartisclavus rem Sclavicam intolerabili vastationis onere fessam conspiciens, pacem colloquio petit. Quo parum prospere habito, pari supplicatione apud Strelam discedentes aggreditur. Ubi cum pacis pignoribus fretus navigium regis ab ipso invitatus intrasset, maligno satellitum instinctu captivi more habitus, regredi prohibitus est.

13.5.3. Quam rem Kanutus in contione querela prosecutus, magnopere regem monere coepit, ne plus alienae perfidiae viribus quam propriae indulgeret temperantiae neve hostem, fidem suam secutum, captione implicans, ut eum libertate, ita se ipsum perpetuo famae splendore privaret. Fore enim, ni captivum dimitteret, ut privatum crimen publicus patriae rubor exsisteret. Itaque efficaci persuasione usus, et amicum oppressione et dominum infamia liberavit. Quae tam iusta Kanuti sententia, totius contionis suffragiis comprobata, magnum alienae invidiae irritamentum praebebat.

13.5.4. Dimissa classe, nuptialia sacra apud urbem Ripam agi placuit. Illuc siquidem frequens navigiis portus oppido splendidam mercium varietatem importat. Ubi cum Kanutus in veste Saxonica ceteris cultior progrederetur, Henricus, offusis invidia oculis, alieni cultus splendorem ferre nequiens, orta inter ipsos altercatione, latus eius adversum gladios ostro tutum fore negavit. Quem Kanutus nihilo magis ovillis securum tergoribus respondit, lacessitum vestis suae fulgorem urbano rusticitatis opprobrio speciosius quam minis aut conviciis ultus. Itaque exprobratam sibi externi cultus aemulationem domestici cavillatione prosequi contentus exstitit.

13.5.5. Idem, postmodum Orientis partes piratica pervagatus, cum speciosa domum spolia retulisset ideoque se dignitatis incrementa accepturum speraret, pro gratia accusationem expertus est, culpatus a rege, quod in re Suetica praedam egisset. Cuius operam valenter editam consimili probitatis genere aemulatus Magnus inter cetera trophaeorum suorum insignia inusitati ponderis malleos, quos Ioviales vocabant, apud insularum quandam prisca virorum religione cultos, in patriam deportandos curavit. Cupiens enim antiquitas tonitruorum causas usitata rerum similitudine comprehendere, malleos, quibus caeli fragores cieri credebat, ingenti aere complexa fuerat, aptissime tantae sonoritatis vim rerum fabrilium specie imitandam existimans. Magnus vero, Christianae disciplinae studio paganam perosus, et fanum cultu et Iovem insignibus spoliare sanctitatis loco habuit. Et adhuc quidem eum Sueones perinde ac caelestium spoliorum raptorem sacrilegum autumant. Sed utinam initiis eius exitus respondisset!

13.5.6. Verum plerisque Magnum sanguine vel necessitudine contingentibus Kanuti invisa felicitas erat. Nihil enim adeo invidiae faces quam parium impar virtus excitat. Sed praecipuum aemulum ei Henricum genialis tori contumelia faciebat. Margareta autem, benignissima consanguineae caritatis alitrix, consilii sui tranquillitatem concitatis iuvenum ingeniis opponebat saluberrimaque disciplinae moderatione insidiosam petulantium rabiem temperabat. Quae cum intercutis humoris vitio immodico tibiarum turgore premeretur neque letiferam morbi rabiem medicamentis levare quivisset, ad ultimam paene tabem redacta Kanutum egregiae indolis fiducia advocat impenseque hortatur, patriae pacem propinquorumque concordiam fidei suae beneficio foveat, tutamento stabiliat tantumque se in rebus domesticis gerat, quantum egerat in externis. Adiecit quoque exsistere, qui regiae familiae caritatem odio disicere niterentur; se vero plenis salubritatis monitis pestiferos talium instinctus pressisse. Ille Deum simplicitatis suae testem affirmat, seque omne vitae tempus innocentia ac fide exacturum, periculorum procellas excipere quam infligere malle promittit odiaque beneficiis repensurum testatur. Illa promissionis beneficio delectata, tantae fidei securam aequo se animo obituram asseruit.

13.5.7. Quae ut iuvenilis invidiae fluctus viva cohibuit, ita consumpta laxavit. Nam ab eius fato iuventutis impatientia primam propositi sceleris licentiam mutuata est. Sed et Henricus, praeter communem simultatem etiam privata Kanutum indignatione perosus, iniectos malignitati suae frenos audaci impietate discussit. Ubbonem quoque praefectum et Haquinum filium, quo firmius dolum strueret promptioremque sceleri aditum conciliaret, insidiarum participes facit. Hi tres, eximium Kanuti fulgorem virtutis aemulatione pertaesi, grave mendacii incitamentum adversum excellentem eius claritudinem destrinxerunt. Itaque splendidissimum patriae lumen densissimis tenebris involvere cupientes, nihil eum regis vitae temporibusque deferre, sed ipsius exitum praepropera ambitione praecurrere iamque regiam sibi potentiam arrogare dicebant.

13.5.8. Movit regem tanti contemptus opinio, denuntiataque contione Kanutum iubet accersi. Qui cum prior praestitutum frequentiae locum adisset, supervenienti patruo Theutonicae comitatis more pallio vacuus obviam occurrit equoque descendentem continendae sellae ministerio veneratus est. Tunc Nicolaus, fari in contione exorsus, docet Suenonis filios in regni gestione aetatis praecipue respectum egisse, successionis habitum aetatis ordine dispensasse, dominandi ius in annorum praerogativa constituisse, neque minori maiorem honore praecurrere licuisse. Quamobrem sese, ut natu minimum, ita etiam regno postremum, fraternae moderationis exemplo nullam fortunae violentiam intulisse, exspectatorem beneficii eius, non raptorem fuisse neque ad intempestivum aetati culmen manus praepropera porrexisse cupidine. Kanutum vero parum priorum exempla secutum, violato speciosissimae consuetudinis habitu, regni ius, cum re necdum queat, appellatione praecerpere, singulare nominis insigne celerius quam iustius occupare iamque a suis falso regis titulo censeri non erubescere; consultius acturum, si regnandi fortunam non in suorum adulatione, sed in exstantis adhuc regis occasu reponere maturumque praestolari decus quam intempestivum praeripere mallet. His atque consentaneis modis regiae sibi nuncupationis insigne eripi querebatur.

13.5.9. Tunc exsurgens Kanutus diu vultum humi intentum habuit dicendique exordium aliquantisper sudore et suspiriis praecucurrit. Tandem et oculos et animum levans gladiique, ut mos est, capulo innixus: 'Peccant', inquit, 'pater, qui moderationem tuam, supra quod aut maiestati aut aetati debes, exasperant, quique pacatissimae mentis tuae serenum mendaciorum procellis incitant, obtrectationum sibilis vexant. Sed onustum mihi valde est, quod integerrimam animi tui temperantiam aliquid ab alienissima tibi iracundia mutuatam et quasi sinistro rationis ductu transversam ferri conspicio. Reice, quaeso, nugarum auctores mendaciter obstrepentes, falsaeque huius criminationis figmentum respue! Neque enim iniurioso tibi nomine censeri sustineo. Herum me mei, non regem appellant. Itaque cum a Sclavis dominus salutari consueverim, sinistri tantae comitatis interpretes alienae urbanitatis occasione insimulationis materiam aucupantur, ipsique, venerationis officia neglegentes, etiam aliorum iusta criminantur obsequia. Ego vero non regnum, ut aisti, vocabulo usurpo, sed, temperata nominis dignitate, fastuosum salutationis decus fugio, invidendum honoris fastigium sperno. Ita absque omni maiestatis tuae praeiudicio barbara circa me resultat humanitas.

13.5.10. Meam vero inter alienos venerationem indigne ferunt, qui et mihi lucem et fidum lateri tuo militem eripere gestiunt. Hos aeque tui usus ac mei capitis hostes iudico. Esto vocari me regem; en, filium tuum Magnum nuper apud Gothiam regii cultus et nominis insignibus potitum comperimus. Mihi quoque si par apud Sclaviam fortuna favisset, certe binis regum obsequiis uti iucundum ducere debueras idemque tuae quod meae fortunae incrementum existimare. Proprio namque parta negotio tuo quam alacerrime subiectarem fastigio, foretque, ut inde servitiorum fructum decerperes, unde alioqui damnorum adversa perferres. Itaque plus amoris quam odii in mea fueras felicitate repositurus. Adde quod pro tua ac patriae incolumitate excubare omni sorte laetius, omni studio speciosius duxi. Ipse, an efficaciter militaverim, nosti. Litora, Dani, si placet, excolite! AEquoribus aedes quantalibet propinquitate iungantur! Ipsi undas cavete maritimas! ego vos a praedonibus praestabo securos.

13.5.11. Et, si veri confessorem agere non erubescis, ipse iam pridem Sleswici consistens salutem tuam adversum Saxonum excursationes iugibus excubiis vallare necesse habuisti. Eo si nunc devertere libitum est, liberas metu noctes exigere poteris. Praeterea angustias regni tui, sola Daniae possessione contentas, inusitatis terminorum augmentis explicui. Quos prius infensos habueras, nunc in tributum acti tuo per me famulantur imperio. Itaque, quarum ego rerum sementem ieci, tu fructum absque negotio messuisti. Et quidem impensam ad militem, emolumentum ad regem redundare par est. Et ne ulterius privatae militiae facta prosequar, etiam in publica adverso pro te vulnera corpore excepi.

13.5.12. Et tamen sic de te meritum suspicione et querimonia causabundus aggrederis veterisque militis tui promptissimam fidem et certissimam innocentiam notare deforme non ducis. Hisne ergo operibus merui, ut adversum me aemulationem tuam in contione destringeres? Haecne ex labore praemia, ex militia stipendia decerpam, ut, cuius beneficentiam sperabam, indignationem experiar? Aliena a te sit ingrati haec animi labes, ut operum meorum beneficiis invidia atque obtrectatione respondeas. Verum totam hanc insimulationis vim ab invidia profectam non tuae, sed tuorum malignitati imputandam existimo. At in regni fastigio collocatos difficiles accusatoribus aures praebere convenit.

13.5.13. Diu paternum hoc imperium gere feliciterque et nominis et regni insignibus utere! Heredem tibi, quem natura dedit, fortuna conciliet! Ego vero, in quocumque me fortunae habitu continuero, numquam celsitudinem tuam fide vel obsequio colere supersedebo.'

13.5.14. Permulsus oratione rex, placidiorem oris habitum induens, offensam falso instinctu conceptam in ipsa repente contione deposuit, exsecratus eos, qui simplicitatem eius scurriliter attentassent, seque deinceps adversum huiusmodi criminationum susurros aures obseraturum promittit. Cumque Henricus omnem obtrectationis suae molem prudentissima Kanuti responsione subversam videret, familiaribus regem minis aggreditur, summa illum regni affectatione teneri inquiens incertamque Magno regni petitionem futuram, si populo iudice de summa secum foret controversiam habiturus; quippe Kanutum ceterae nobilium turbae popularium suffragiis praeferendum. Quamobrem debere patrem successionis ius proprio potius quam alieno mandare iudicio destinatumque heredi locum aemulo vacuefacere, dum filii rebus consultum esse velit. Itaque sapere eum, si suspectam Kanuti fortunam ferro praecurrere studeat. Hae voces saepius lacessiti regis animum sollicitudinibus implicatum graviori quam ante suspicione torserunt.



13.6.1. Tunc Magnus, perinde ac fortunae suae consulendi tollendique aemuli a patre licentiam nactus, accitos, qui se superius Henrico scelestissimi consilii collegio sociaverant, iurare coegit fidum se commissi silentium acturos. Adiectus est his Haquinus cognomine et genere Iutus. Neque votis eius ulla ex parte diffisum est, quamquam Kanuti sororem in matrimonio habere nosceretur. Igitur coniurati diu secum taciteque lustrantes, quibus periculorum procellis quove exitii pondere divinum Kanuti caput obruerent, pestiferi consilii laqueos humi decubando nectebant, ut, si rem casu detegi contigisset, numquam stando sedendove saluti ipsius insidiatos se esse tuto iurare quirent praesidioque situs innocentiae sibi munimentum consciscerent, ignorantes verborum artificio iuramentum edentem periurio obnoxium fore. Quorum fucosa atque errabunda simplicitas plus criminis in vocis quam actus impietate reposuit, non in manuum, sed labiorum temeritate religionis violationem constituens.

13.6.2. Cum autem Haquinus Iutus coepti modeste sermonis exitum Kanutinae saluti insidiosum adverteret, protinus collegio se pestiferae conspirationis abrupit conclaveque excessit, ne latronis potius quam necessarii partes egisse videretur. Igitur a coniurationis auctore, ne iurisiurandi vinculum perrumperet, monitus, neque fautorem consilii neque proditorem se futurum respondit, quamquam satius esset immerentis periculum indicio praecurrere quam silentio tolerare.

13.6.3. Ut autem Magnus insidiarum contextum familiaritatis praesidio obscuraret cunctamque suspicionis notam calliditatis acumine vitaret, ante omnia consultum duxit, ut cum eo, cuius ardentissime cruorem sitiebat, fictam amicitiae aequalitatem iurisiurandi pactione consereret, perinde ac religionis pondere propinquitatis vinculum astricturus, et ut cunctam malignitatis notam sanctitatis simulatione praecurreret nihilque perfidum aut obscurum volvere putaretur, iniquissimam molitionem suam insidiosa religionis adumbratione contexit. Quippe contracta apud Syalandiam nobilium frequentia Kanutoque circa divini natalis sollemne, convivandi gratia, Roskyldiam vocato, sacrae sibi peregrinationis amorem incessisse perhibuit. Praeterea coniugis ipsum ac liberorum tutorem ordinat eique plenissimam rei familiaris suae custodiam mandat.

13.6.4. Et forte tunc Ingiburga consilii cognitionem consciorum indiciis apprehenderat statimque virum, ut praeparatas capiti suo vitaret insidias, missis litteris monendum curavit. Ille, nuntium non tam a deprehensionis certitudine quam a muliebri pavore profectum existimans, monitionem respuit seque non minus fidei in Magni quam uxoris praecordiis reponere dixit. Quem si fortuna aeque ac coniunx consilio instruere voluisset, obiectos perfidiae laqueos consultius vitasset neque credulitatem suam alienae malignitatis hamis implicandam praebuisset.

13.6.5. Interea magnatibus apud Roskyldiam quattuor sollemnium dies continue feriatis, Kanutus ac Magnus, publico iam conventu soluto, sacri temporis residuum dividuo peregere contubernio. Eodem forte tempore quidam, Kanuto admodum sanguine coniunctus, in eius conspectu dissidentem secum militem fuste percussum interemit atque ob id curia abire iussus magnum petivit. Providens autem Magnus, ne per eum ullum consilii sui indicium ad Kanutum manaret, nocte, qua ad detestabile carnificis ministerium peragendum contendit, ceteris se sequi iussis, solum hunc, pristina Kanuti familiaritate suspectum, comitem recusavit. Consilii deinde participes, iureiurando obstrictos, fidem facere compulit silentio se cuncta tecturos. Post haec militem latebra claudit insidiasque circumspecta locorum obscuritate disponit.

13.6.6. Mox Kanutum, apud oppidum Haralstadium ab Erico, Falstriae praefecturae viro, domi exceptum, per coniuratorum quendam, genere Saxonem, arte cantorem, sine arbitris sibi obvium venire iubet; occursus locum apud citimum villae nemus denuntiat. Ille nihil in re doli suspicatus, duobus tantum militaris ordinis viris totidemque equisonibus in comitatum assumptis, armis vacuus equum petivit neque lateri suo ferri munimentum asciscere curae habuit. Quem cum e famulis quidam gladio vacuum incedere vetuisset, nequaquam se in salutis tutelam ferro opus habere respondit. Tantum enim fiduciae pacis in Magni societate reposuerat, ut in occursum eius ne ense quidem utendum putaret. Monitore vero, ne ferrum omitteret, insistente, aegre gladium sumpsit.

13.6.7. Tunc cantor, quod Kanutum Saxonici et ritus et nominis amantissimum scisset, cautela sensim instruere cupiens, cum iurisiurandi religio, quo minus id ageret, obstare videretur, quia liquido nefas ducebat, sub involucro rem prodere conabatur, integritatem suam inter fidum arcani et pium innocentiae servatorem partitus. Igitur speciosissimi carminis contextu notissimam Grimildae erga fratres perfidiam de industria memorare adorsus, famosae fraudis exemplo similium ei metum ingenerare tentabat. Sed nullis monitorum ambagibus securitatis eius columen quassare potuit; tantum quippe fidei in Magni propinquitate repositum habebat, ut salutem suam periclitari quam ipsius amicitiam notare mallet. Quem cantor certioribus adhuc indiciis aggredi perseverans, loricae, quam sub veste gestabat, summa detexit. Sed ne eo quidem suspicionis irritamento refertum fortitudine pectus ignavia astringere valuit. Ita solidae industriae satelles fidem suam et periurio vacuam et innocentia plenam praestare voluit.

13.6.8. Iamque Kanutus primos silvae aditus subibat, cum a Magno occiduum arboris truncum insidente falsa oris hilaritate et fictis osculorum blandimentis excipitur. Cuius ut astrictum amplexibus pectus ferro tectum agnovit, quid ita eo cultu esset, perquirere institit. At ille dissimulandae fraudis cupidine munimenti rationem reddere cupiens, esse virum inquit vitae rusticae, cuius populari penates vellet. Kanutus et rei atrocitatem et temporis religionem sancte aestimans (quippe Epiphaniae sacra gerebantur), ne privata ira publicum sollemne macularet, orabat. Quo neque se ultionem remissurum neque proposito cessurum iurante, ipse satisfactionis iusta promittere suamque pro eius correctione sponsionem offerre coepit.

13.6.9. Obstrepentibus deinde, qui insidiis addicti fuerant, oculos in eam partem circumferens, quid sibi militum haec manus velit, interrogat. Cui Magnus iam de regni successione et rerum summa agendum respondit. Tunc Kanutus, ut patris eius maiestas diu laetis fortunae velis prosperum cursum teneat, exoptat; tempestivam vero talium mentionem incidere negat. Haec dicentis verticem exsiliens Magnus obiurgantis more corripuit. Igitur Kanutus, patente iam dolo, manum capulo inserens, vagina ferrum abstrahere conabatur iamque gladium mediotenus destrinxerat, cum eum Magnus capitis media diffissum exanimat. Ceteri coniuratorum prostratum crebris confodere cuspidibus. Sanguis eius terrae redditus salutarem fontis scatebram perpetuis usibus mortalium talium administrat.



13.7.1. Cuius caede comperta, Skyalmonis filii, quibus multa ad eum ex educationis communione familiaritas erat, petitum illico regem, ut ipsum in Roskyldensium monumentorum area tumulari patiatur, exorant. Ille loci copiam negare, civitatem tanti mali aspectu exasperandam dicere eosque, a quibus funebris Kanuti pompa duceretur, indignationem suam adversum invisam Magni praesentiam acrius destricturos. Quapropter exsequias potius seditiosum pugnae strepitum quam pium humanitatis obsequium habituras. Hic mihi pavorem specie, re vera odium exhibuisse videtur curasseque, ne specioso occisi funere taetrior interfectori labes accresceret. Reversi, qui regi supplicaverant, miserandum amici corpus tenui funere Ryngstadium extulerunt. Nec divina laborantibus beneficentia defuit; siquidem locum, in quo, pausantibus gerulis, funebris eius lectus constiterat, repentino fontis ortu signavit. Aliis quoque compluribus rerum indiciis ingens sanctitatis eius splendor eluxit.

13.7.2. Facinoris fama promiscuum patriae lamentum excivit omniumque penates plangore complevit. Populus enim, cum calamitosum de nece eius nuntium accepisset, protinus conviviorum, quae ea tempestate gerebantur, hilaritate deposita, morem tempori impensum maerore mutavit, inque eo lamentando uterque sexus unius gemebundi amici vocem habuit. Cuius funus publico luctu elatum, quantus eius amor omnium animis insitus esset, indicio fuit. Itaque, cuius vitam patria caritatis officiis excoluerat, morti quoque testes grati animi lacrimas erogabat, ut Kanutum eiulatibus, ita raptorem spiritus eius validissimis exsecrationibus insecuta.

13.7.3. Magnus vero, ob impiae caedis eventum profuso in gaudium animo, Roskyldiam repetit regnumque quasi sublato iam aemulo spei firmitate complexus, erubescendam facinoris fortunam tripudio prosequi deforme non duxit. Quin etiam sanctissimis Kanuti vulneribus, quibus plenas paenitentiae lacrimas debuerat, voluptate ex facinore concepta, per ludibrium insultare sustinuit. Ne autem sanguis caelo terraque egregie meriti propagine vacuus interiret, heredem Deus exstincto subiecit. Nam octava post haec luce Ingiburga Kanuti coniunx conceptum ex eo marem enixa proditur, cui materni avi nomen inditur.

13.7.4. Tunc Haquinus, quem superius Sunniva ortum significavi, cumque eo Petrus, matre Botilda natus, et filii Skyalmonis, facinoris atrocitatem gravi querelarum contextu prosecuti, indignam amici necem in popularium ubique conciliis deplorabant, adversum iniquissimum percussoris actum vulgi iram erigere cupiendo. Quin etiam tunicam eius crebris foraminibus absumptam omnium oculis in contione subiciebant. Nec parum luctuosam eorum actionem lacerae vestis irritamentum adiuvit. Quippe compluribus ingentem ultionis cupiditatem tam foedae lacerationis spectaculum ingeneravit. Sed et sanctitas Kanuti, crebris signorum indiciis prodita ac divinis vulgata miraculis, incredibili cladis eius conquestoribus adminiculo fuit. Haraldus quoque interdum declaratam apud Ryngstadium contionem maiore regni quam ultionis affectatione petivit ibique tristissimam fraternae necis querelam peregit. Ericus vero, insularum a Kanuto praefectura donatus, sola vindictae meditatione sollicitus aestuabat.

13.7.5. At Nicolaus, popularis inimicitiae metu periculosum contionis aditum suspicatus suamque vel filii copiam multitudinis viribus offerre non ausus, Lundensium antistitis Asceri consilium advocat. Quo edoctus, Magno Roskyldiae relicto, Ryngstadium petit, sperans se per absentiam filii pacatiorem plebis frequentiam reperturum. Verum quia habendam in collibus contionem tuto petiturus non videbatur, in oppido acquiescere quam incertam populi fidem discrimine suo tentare maluit.


Cпасибо сказано
Вернуться к началу
 Профиль  
 Заголовок сообщения: Re: Liber XII (латинский текст)
СообщениеДобавлено: 09 дек 2020, 21:42 
Модератор
Модератор
 
Аватара пользователя


Зарегистрирован: 13 май 2013, 21:06
Сообщений: 6161
Медали: 48
Cпасибо сказано: 12968
Спасибо получено:
9865 раз в 4154 сообщениях
Магическое направление:: Руны, Глифы, Символы, Шаманизм
Очков репутации: 63553

Добавить
13.7.6. Cumque Kanuti fratres fatum eius apud contionem pari fuissent querimonia prosecuti, populus, lacrimosa eorum actione permotus, tam innocui sanguinis carnificem publica damnatione multavit sententiamque suam adversum tam pii spiritus oppressorem destrinxit. In regem vero, pristina adhuc fortuna venerabilem, tamquam de eius incertus consensu severius consulere passus non est, ne noxam et innocentiam in aequo ponere videretur. Itaque patriae parentem, honoris pariter eius atque aetatis aestimatione verecundius habita, ab hoc animadversionis genere immunem reliquit. Orta tandem de regis absentia mentione, subitis consternationis furiis incitatus, laxato contionis ordine, intra suos eum penates opprimere gestiebat, praefatus iuste regem ab his adiri, quod prior ipse petere noluisset, praesertim cum praesentiam suam contioni, quae per eam vigere debuerat, in vicinia constitutus negasset.

13.7.7. Quod cum rex ex his, quos ad cognoscendas contionis voces direxerat, accepisset, Ascerum emittit, qui reverentiam et nobilitati suae et sacerdotio debitam irae vulgi irrumpentis opponeret. Ille plebis in occursum contendens, conspecto Erico, dexteram habenis eius, equo delapsus, inseruit. Quem diu ac multum, ut iram temere conceptam remitteret, precatus, pro Magni facinore decretam lege correctionem, pro patris eius innocentia statutam defensionis iustitiam promittebat. Quin etiam, detracto pilleo, consternatae multitudini capitis sui maiestatem obiecit. Tantum autem eius apud Ericum precatio valuit, ut regi non modo salus, sed etiam in proximo petendae contionis licentia deferretur. Quamquam enim populus ardentissimo studio in Kanuti ultionem ferretur, auctoritatem tamen antistitis, quae inter Danos amplissima erat, ante oculos proponens, plus eius precibus quam suis sententiis indulgendum putavit. Itaque rex, contione sine filio petita, non aliter defensionem sibi conciliare permissus est, quam ut se Magni praesentiam vitaturum eumque domo ac patria excessurum nec ante receptam a populo veniam reversurum iuraret.

13.7.8. Ceterum ne vulgi iram exasperaret, dividuum cum eo concilium habuit, internuntiis partium mandata gestantibus. Arbitri siquidem regis facultatem exsilii, quod Magnus apud Gothiam, cuius rex esset, agere poterat, intuentes, condicione utendum monebant, futurum rati, ut interim in omnium animis odii eius habitus exolesceret ipseque prolixioris absentiae beneficio mitiorem patriae sententiam reperiret. Populum quippe exsilii eius miseratione movendum iramque, quam sceleri inflixerat, paenitentiae remissurum sperabant. Ita pacato popularium motu, rex Iutiam, Magnus Gothiam, exsilii speciem praebiturus, petivit.



13.8.1. Huius pactionis obtrectatores amici regis fuere. Quippe, qui Magno occidendi Kanutum consilium dederant, condicionis habitum exsecrantes, taeterrima sibi ratione regem consuluisse dicebant, satius affirmantes, ut ipse rerum summam deponeret quam unicum filium et in spem regni procreatum ob leves agrestium minas exsilii deformitate damnasset. Quamobrem oportere Magnum reversionis ius paterno potius quam populari arbitrio subiectum habere citissimoque revocationis beneficio patriae et propinquis, inconsulta plebis malignitate, restitui. His vocibus irritatus Nicolaus, missis, qui Magnum accerserant, abdicatam eius communionem inimica religioni caritate repetiit. Nec pensi duxit cum contemptu periurii damnatam sanguinis sui praesentiam amplexari. Cuius indulgentiae temeritas procellam Magni discessu pacatam reditu concitavit.

13.8.2. Enimvero Ericus ac Haraldus Nicolaum, cui eatenus indemnitatem detulerant, utpote voce sacrilegum, consilio parricidam, detestabili filio damnationis consortione iunxerunt, scelere pares poena aequandos existimantes. Neque enim ulterior iurationi eius fides habita est, qui iam praepropera filii revocatione conspicuum cunctis periurium edidisset. Verum ne populus regio ductu vacuus regem incesseret, sub certis signis militare constituit, fragiles conatus et propositi irritos iudicans, quos nulla auspicia procurassent.

13.8.3. Itaque regem ex consueta potissimum familia petiturus, praeterito Haraldo, Erico, quod huic stirpi affinis esset, et nomen et regias vires suffragiis detulit. Siquidem facilem ex his electionem morum inaequalitas faciebat. Non solum enim avaritia Haraldi, sed etiam libido flagitiis obsita a regno repelli meruit. Huic coniugalia sacra spernenti frequens concubinis cubiculum exstitit. Quippe matrimonio non contentus, genialem torum pelicum usu pollutum habuit. Quarum partus, singulis incunabulis excepti et in aula liberis matrum officiis educati, triste nuptae spectaculum fuere. Igitur ob invisos parentis mores suspecta quoque posteritas erat, nec solum praesens patris, sed etiam futura liberorum metuebatur impietas, quod filiorum affectus paternis soleant ingeniis respondere. Eapropter cuncti, ab Haraldo oculos avertentes, benignis Ericum animis respicere maluerunt.

13.8.4. Ipse vero, plus propriae moderationi quam alieno favori indulgendum existimans, oblatum a popularibus honorem sumere recusavit, ornamentum eius viribus quaerere regnumque armis praecurrere cupiens. Igitur et ultioni studendum et imperio ante partam victoriam abstinendum putavit. Ac primum Iutiam imperatae expeditionis viribus petit. Quem contexta acie procedentem Thoro, Riparum antistes, compositis perfidiae commentis excepit, summam regis innocentiam praedicans eumque iurationis suae tenorem deinceps exsecuturum promittens. Verbis deinde magnam prae se excusationem ferentibus preces de pace multiplicat. Ericus obsecrantis animum simpliciter aestimans, securitate ex eius mendacio concepta, continuo, revocatis aquiliferis, subsistere copias iubet. Cuius mora Nicolaus ex speculatoribus cognita, profusos in otium hostes nullo negotio fugavit. Ita dux, antistitis commento ludificatus, stolidae credulitatis suae poenas pependit. Cumque ob hoc datum sibi iustum belli titulum animadverteret, sed ob rerum angustias regio apud Ysoram nomine insigniri nequiret, Syalandiam reversus eius Scaniaeque suffragiis recusatum prius honorem accepit, omnique dissimulatione reiecta, acrius in fratris ultionem erigitur.

13.8.5. Inde litteras ad Lotharium facit, amici necem ulciscatur orat, parricidii a Magno poenas expetat, eumque in societatem belli tum precibus, tum etiam praemii pactione sollicitat. Imperator, maiore potiendi regni quam exigendae ultionis cupiditate perductus, secus Iutiae moenia gradum Romano militi struxit. Etenim propositi spem non tam in viribus suis quam in interno dividuae regionis motu reposuit. Cui se Ericus apud Sleswicum classe obvium dedit. At Magnus, utriusque hostis adventum accurata valli munitione praecurrens, validum portis praesidium applicuerat. Interiectis diebus Nicolaus citeriora valli immenso Iutorum agmine circumfudit. Cuius tantae copiae erant, ut imperator acie manum cum eo conserere formidaret, sed neque classe Erici ad copias suas in urbem traiciendas uti praesumeret. Cumque nec aggerem oppugnare nec militem navigiis mandare tutum duceret, inaniter tempus a se teri conspiciens, pacis condiciones excogitavit, quibus speciosam sibi solvendae obsidionis rationem conscisceret.

13.8.6. Ericum itaque, cui integerrimam opis stabilitatem spoponderat, aversatus, pactum cum adversae partis principibus habuit, ut obsidioni ipse parceret Magnusque Romani imperii militem ageret. Qui cupide condicione usus, supplex Lotharium veneratus est; sed insidias parabat obsequio. Ille ex pacto copias trans Eydoram recepit. Quo accepto, Ericus Caesarem navigio petitum per summam Theutonicae perfidiae exsecrationem exprobratione levitatis insequitur, futurum affirmans, ut Magnus tali se circa ipsum fide gereret, qualem nuper in excolenda Kanuti societate praebuerat. Nec vana assertio exstitit: imperatore siquidem Eydoram remenso, Adolfum extremos ab eo curare iussum Magnus per insidias adortus, non solum copiis spoliavit, sed etiam arma deformiter abiectantem nando fugam capessere coegit. Ericus, imperatoris ope defectum se videns, per summam animi aegritudinem orientalia repetivit.

13.8.7. Superveniunt legati, a Magno rege Norvagiensium missi, maiorem Kanuti filiam, sed nondum nuptiis tempestivam, eius coniugio petituri. Quorum legationem Ericus contrahendarum virium spe favorabiliter habuit, excepit alacriter, cupiens finitimorum auxilia affinitatis beneficio comparare. Ipse quoque, bellis otium interpellantibus, adhuc coniugio vacuus, novercam Magni, Norvagiensium quondam reginam, utpote dignus hac nuptiarum vicissitudine, favente eiusdem privigno, suscepit uxorem.



13.9.1. Hibernis itaque per quietem exactis, recidiva belli tempestas efferbuit. Nam Nicolaus occasivum Daniae militem contrahebat, Ericus, Christiarni, splendidissimo inter Iutos loco nati, promissis evectus, Orientis auxilia pugnae comparat. Is, Magni odio a Nicolao dificiens, enixe se Erico affuturum spoponderat. Petrus vero, Roskyldensium pontifex, Ericum corpore, Nicolaum animo comitabatur, metu alterum, alterum caritate complexus. Sed Haraldi favor inter ruborem et odium varie fluctuatus est: ut enim Nicolai castra verecunda pudoris meditatione vitabat, ita, fratris praelationem perosus, militiam eius invidia detrectabat. Itaque partes eius cum duobus spectatae indolis filiis specie magis quam benevolentia prosequebatur; neque enim ei parcius adversum germanum, a quo se in regni petitione superatum videbat, quam in fratris interfectorem odium erat.

13.9.2. Interea Christiarnus, necessariorum manu contracta, acie regem aggredi statuebat. Cuius Nicolaus non solum defectione, sed etiam hostili molitione comperta, copias, quas adversum hostes contraxerat, inter navalem terrestremque partitur exercitum. Quin etiam Christiarnum acie excipere parat, Magnum classi praefectum Erico obvium destinat. Iam vero Ericus ad insulam, cui Syra nomen, appulerat. Quo ignorato, Magnus, aura quam eventu prosperior, ab Arusia solvit, navigiisque aliis alia praecurrentibus, sparsa incompositaque classe processit. Cuius Ericus adventu praecognito, scapha exceptus, nunc singulos, nunc universos classis suae magistros maximeque Petrum et Haraldum, quorum dubiam suspectamque fidem habebat, impensioribus pugnae hortamentis sollicitat. Neque enim repente cum tota Magni classe manum conserere cupiebat, sed navigia, ut cuique celeritas cursum dederat, accedentia singillatim nautarum internecione vastavit. Quorum Magnus eminus pericula speculatus, confestim demisso velo, navigium suum ancorae quam aurae credere praeoptavit disiectamque pelago classem lituo recinente contraxit. Igitur ignavis fugam, fortioribus pugnam apprehendentibus, Ericus, cum navium numero praestaret, artissimo earum contextu hostem conclusit ac veluti classe classem obsedit, atrocitatemque pugnae augebat necessitas.

13.9.3. Cumque Iutenses neque victoriae facultatem neque fugae copiam fortunae suae suppetere viderent, duci quam sibi consulere praeoptantes, salutem eius propriis servavere periculis. Quippe consertissimae classis cuneum irrumpentes. quia victoriam Magno praestare non poterant, victo fugam quaerebant. Nam eidem myoparonem ingresso veluti quandam elabendi semitam securis periculorum animis struebant. Quo dilapso, nihilo minus pugnandi pertinaciam retinentes, aut morte aut captione finivere bellum. Cumque victores spoliis devictae classis incumberent, inter egestam navigiis praedam quendam velo implicatum conspiciunt. Cuius ex deformitate latebrae formidinem aestimantes, protinus ob ignaviam eum laqueo consumpserunt, uti foedo mortis genere spiritum redderet, quem pugnae fortiter impendere dubitasset.

13.9.4. Interea Christiarnus, manu cum Nicolao infeliciter conserta, per ingentem suorum stragem capitur et in ostii Sleswicensis ergastulum relegatur. Ericus vero, recentis pugnae successu elatus, sed eorum, quae circa Christiarnum gerebantur, ignarus, potiendae Iutiae spe mare Lymicum classe complevit. Ubi cum, expositis incaute copiis, et Christiarni fugam et regis adventationem nuntio didicisset, plus amici fortuna concussus quam propria recreatus, recepto milite, reverti maturavit. Ex cuius agmine complures, tardius navigia repetentes, ab imminenti regis exercitu trucidantur.

13.9.5. Hunc eventum secutus Haraldus ad Nicolaum occultis se promissionibus invitantem defecit. Plus siquidem indignationis ex Erici dominatione quam irae ex Kanuti internecione conceperat, eique frater fratris oppressore onustior erat. Quin etiam Magnus, ut laetum suae militiae incrementum, ita tristem hostili defectum aspiciens, fraterni commilitii societatem labefactare tentabat. Haraldum itaque, quem Erici partes dubia fide secutum noverat, promissis dignitatis incrementis urgebat. Nam et Haraldus, quamquam iram obsequio tegeret, incitatiore odio adversus Ericum quam Erici impugnatorem ardebat. Itaque non solum eius arma deseruit, sed etiam, quo validiorem Nicolao opem impenderet, castellum, quod in Roskyldensi suburbio molitus fuerat, impensiore munimento vallavit, invidiam fraterna praelatione conceptam perfidia defectionis exsatians.

13.9.6. Idem cum Ericus magna Sialandensium manu per obsidionem clausisset vallique firmioribus obstaculis conatus suos admodum interpellari videret, a Saxonibus, qui Roskyldiae degebant, tormentorum artificia mutuatus, domesticas vires externis cumulavit ingeniis. Quippe nostri, rerum adhuc militarium rudes, raro talium usu callebant. Primum itaque saxum, parum vegeto iactu machinamento egestum citraque valli propinquitatem collapsum, ludibrio castrensibus fuit. Siquidem, irrisa tormenti vi, ulteriores eius impulsus irritos augurabantur. Secundum, incitatius actum ac mirifico cuidam tecto superne impactum, pondere et incussu suo funditus penetralia transverberavit aedemque magno cum fragore collisit. Quae domus, fundamenti loco lignea tantum base subnixa eidemque velut cardine imminens, levi attactu quamlibet in partem circumagi poterat.

13.9.7. Quo viso, Haraldus, fiduciam, quam ex primi iactus defectu conceperat, in secundi processu deponere coactus, cum neque se domi obsidionem laturum neque foris auxilia accepturum speraret, noctu maritima aggeris parte perfracta, quod ab hoste neglegentius obsideretur, equos per praerupta demissos pedes cum suis insequi coepit. Cumque totis in castris tumultus exoriretur, citato acrius equo comitibusque, ut Haraldo occurreretur, de industria vociferari iussis, non Haraldus, sed Haraldi insecutor creditus, inter medios perstrepentium globos facilem fugae meatum habuit. Itaque non minus fictae fugientium voces quam temporis habitus hostium existimationem fefellisse creduntur. Fuere tamen ex Theutonibus, qui hunc in ipso fugae procursu sagittis a se confixum assererent. Ita vafri ingenii dux obsidionem arte, periculum calliditate frustratus, reperta rate, Iutiam petit. Quem Nicolaus perinde ac partibus suis in Syalandia propugnantem non solum regali beneficentia prosecutus, sed etiam primis inter amicos honoribus veneratus est. Nec tamen suspicione vacua familiaritas fuit; quippe et repentina fratris desertio et subitaneus transfugae notabatur adventus.



13.10.1. Interea Sueones, quod Magnum domesticis bellis occupatum audierant, Suerconem quendam, mediocri inter Sueones loco natum, regem constituunt, non quod illum tantopere diligerent, sed quia externi hominis imperium recusarent, cervices indigenam ferre solitas peregrino duci submittere formidantes. Hic Suerco Ulvildam Noricam, quam Nicolaus in matrimonium, emortua Margareta, receperat, amatoriis primo legationibus sollicitatam, mox viro furtim abstractam, ad suum usque connubium perduxit. Cuius coitu pro coniugio usus, Karolum ex ea, qui et post ipsum in Suetia regnabat, suscepit. Per eadem tempora divi Kanuti filia, iam pridem regi Noricorum desponsa, per legatos ab eo in Daniam missos nuptura deducitur.



13.11.1. Peractis hibernis, Nicolaus, diutinam deficientis a se regni ulcisci cupiens iniuriam, crebra Iuticarum partium classe Syalandiam appulit. A quo Ericus apud Weram pontem gravissimo proelio superatus, cum uxore, quondam Norvagiae regina, filioque parvulo Suenone, quem ex pelice procreaverat, necessitudinis fiducia Magnum petivit eiusque humanissimam primo hospitalitatem, mox dolum atque fallaciam expertus est.

13.11.2. Interea Nicolaus, Haraldi Theutonicorum supplicia exigentis precibus inclinatus, Roskyldiam irrupit comprehensosque in urbe Germanos incentoris arbitrio multandos dimisit. Quos Haraldus, tum quia tormentorum opifices, tum quia de falsa nece sua gloriantes audierat, extrema narium parte praecisa, deformes reddidit, percontatus, an Haraldus eorum fuerit iaculis interfectus. Tunc quidam ex his, applicatum ori suo cultrum aspiciens, parcendum sibi, quod doctus esset, asseruit. Haraldus hominem litterarum peritum existimans, revocato lictore, ad epulas perductum ipsas, ut fieri assolet, sollemnium nuncupatione verborum dedicare praecepit. Cui captivus suendi se, non sacrandi professorem respondit. Haralus, hominis acumine delectatus, impunitatem astutiae tribuit iramque, quam deceptus abiecerat, correctus repetere erubescebat, ne errorem supplicio emendare videretur.

13.11.3. Per eadem tempora Haraldus, Hybernicarum partium oriundus, florentissimum Norvagiae statum veluti fulmen aliquod ac tempestas concussit. Qui cum se Magno Hyberniae populatore procreatum astrueret, affirmationi suae fidem divini examinis argumento praestare iussus, super candentes laminas nudatis plantis (nam id ab eo experimentum poscebatur) incessit, iisdemque nulla ex parte corruptioribus, complures Norvagiensium liquido incolumitatis miraculo ad assertionis suae credulitatem perduxit. Ex cuius gremio omnis Norvagicorum bellorum lues manavit.

13.11.4. Interea Nicolaus, per insidias aemulum opprimere statuens, Magnum Noricum in eius necem mercedis pactione sollicitat. Ille, lucri irritamento latrone corruptior hostisque ex hospite effectus, impensioris obsequii simulatione curiam Erici exactissima satellitum custodia vallavit officiisque fallaciam texit. Erycus vero per reginam, cuius patruus erat, insidias obsequio subesse doctus, amicis, quos in Lalandia habebat, propositum regis cum remedii precatione denuntiat. Nec segnis Lalandensibus ad opitulandum animus fuit. Solo quippe navigio Norvagiam petentes, occulto nuntio adventum suum Eryco significant. Qui quod Norvagienses summam in potionis magnitudine voluptatem habere noverat, applicatam sibi custodiam temulentia ludificandam putabat. Igitur stipatorum sobrietatem crapulae delectamento adorsus, instaurata comissatione, crebris custodes poculis attentabat. Quibus ut bibendi cupiditatem augeret, irritamentum ebrietatis aleam scyphis interserit. In qua posito cum quibusdam pignore decertans, etiam prosperum tesserarum iactum inerti lusu de industria prosequebatur, uti collusores fortuna lucri illectos ad lasciviendi cupiditatem ludendique perseverantiam incitaret. Postremo, perinde ac prolixioris vigiliae taedio fatigatus, cubitum excessit sacerdotemque exsilii socium aleae pro se curatorem reliquit. Ille rem sobrie prosecutus, temperantiam eorum, quantulacumque restabat, multiplicatis poculis subvertit interque mero ac somno sopitos medium cubandi locum habuit.

13.11.5. Interea Ericus, perrupto cubiculi pariete, cum clientela ac coniuge furtivo ad mare discessu pervenit repertaque in litore navigia, quo tutius fugam caperet, in sentinis perforanda curavit. Haec tractanti succurrit filiolum hospitio dormientem fuisse relictum. Adeo obliviis animum festinatio implicat; quippe quo occupatius, hoc neglegentius humanum esse ingenium consuevit. Quamquam vero praestolationi periculum inesse non dubitaret, sanguinis tamen sui curam deformiter abicere passus non est. Missis igitur, qui adolescentem exciperent, tarditatis molestiam eximia filii caritate contempsit. Quo allato, in altum processit.

13.11.6. Diluculo, quibus Erici cura mandata fuerat, pulsatis hospitii foribus, an hesternam adhuc temulentiam discussisset, interrogant. Nemine vero responsum edente, taciturnitatis admiratione crebris id ipsum clamoribus prosequuntur. Tandem silentio attoniti, convulsis ianuis, vacuam hospitibus aedem inveniunt. A quibus vafre sibi illusum vociferantes, eventum domino trepidi nuntiant. Qui protinus, petito litore detractisque in altum navigiis, fugacem intercipi iubet. Quae cum vitiatis lateribus undarum plena conspiceret, subducta refici curavit, iisdemque rursum in mare detrusis, ad accelerandam navigationem velo pariter ac remis incubuit. Adeo promissum in mortem Erici praemium affectabat.

13.11.7. Interea Ericus, grandem pelagi partem emensus, magno hostem intervallo praecesserat ideoque facile ab insequentibus occupari nequibat, cumque Magnus navigationem diutule gestam propositi irritam animadverteret, revocato remigio, domum revertit. Ericus vero fidissimam sibi Lalandiam repetens, intercepti Ubbonis suspendio, quem Nicolaus minorum insularum praefectum creaverat, clarum reditus sui indicium dabat. Audito deinde regem divini natalis dies Lundiae feriari debere, adventum eius, petita Scania, praecucurrit totamque regii apparatus impensam praeripuit. Quod audiens in Sialandia rex, alimentis publica administratione contractis, procedere supersedit.

13.11.8. AEstate vero praeter Scanicam omni Danica classe contracta, ad Fotam sinum appulit pedestremque propter litus aciem statuit. Quae cum centuriatis parumper ordinibus constitisset, adventante Erico excitum equorum ungulis pulverem in speciem nebulae eminus exhalari conspiciens, paulatim ad naves gradum retulit. Sed inter eundum adventantis equitatus fragore perculsa, incessum ad fugam convertit. Quam superveniens Ericus, fortuna, non proelio superatam, impune cecidit incruentamque, Deo parricidium vindicante, victoriam habuit.

13.11.9. Magnus cum aliquanta fortium manu cedere veritus, ceteris terga obvertentibus, adverso hostem corpore repellebat. Quippe, cum fugam parum liberam cerneret, animosum sibi consciscere exitum mortemque suam pugnando clariorem efficere egregium duxit. Quin etiam, ne pristinum fortitudinis suae splendorem obtereret, fatum quam fugam amplecti maluit. Postremo, ut insigni pugna, ita multa adversariorum strage edita, super prostratorum a se cadaverum struem una cum Petro, pontifice Roskyldensi, consumptus occubuit. Quem ut fati comitem, ita tumuli quoque consortem habuit.

13.11.10. Nicolaus admoto sibi per villicum equo navem petivit. Maior fugientium pars, comprehensa per foros navigia conscendere cupiens, ingenti quaedam mole mersabat. Igitur qui primi introrsum evaserant, tardiorum manus navigiis insertas absque societatis respectu ferro truncantes, ferociores in suos quam in hostes fuere. Calamitosa nimirum illa facies erat, cum pendulis navigia brachiis amplectentes hinc hostis urgeret, inde civis repelleret. Quo experimento, quantum quisque salutem suam alienae praeferret, fortuna detexit. Taceant nugaces adulantium voces, quae spiritum amicorum proprio cariorem astruere non erubescunt. Crediderim hanc victoriam humanis parum viribus partam, sed Deo piissimi viri interitum ulciscente concessam.

13.11.11. Neque bellum aliud crebriorem pontificum cruorem absumpsit. Quippe Petrus Roskyldensis et Henricus Sueticarum partium pontifex omnesque Iutiae praeter unum antistites hoc proelio oppressi traduntur. In cuius apparatu Magnus Saxonis filius, Erici miles, singulare fidei specimen edidit. Nam cum Nicolaus maritima Sialandiae loca, ne quis ad Ericum transiret, a militibus observari iussisset, per Stethiumensis promontorii praerupta a satellitibus fune demissus, noctu scapham conscendit eaque Scaniam petens gratam Erico opem attulit.

13.11.12. Post haec Magnus Noricus, nudati consilii sui coniugem arguens, reiectam a se Erico remisit, dignam repudio ratus, quae coniugali caritati consanguineum praetulisset affectum. In cuius contemptum, temerata matrimonii religione, se ipsum nuptiis spoliare triste non duxit.

13.11.13. At Nicolaus, fuga in Iutiam elapsus et tamquam ad fortunae ludibrium reservatus, aestimato pariter et orbitatis suae et aetatis habitu, non ut sibi successorem, sed ut aemulo hostem relinqueret, Haraldum regni post se declarat heredem. Deinde Sleswicenses, ob Magni iam pridem facinus infensos, ad habitum pacatae mentis reducere cupiens, de componenda secum pace sollicitat eosdemque et aetatis suae et fortunae miserationem acturos existimans, sumendorum obsidum gratia oppidum intrare constituit. Rursum cum caput suum inexploratae fidei civibus obicere dubitaret, Boyonis cuiusdam, summam inter oppidanos auctoritatem gerentis, hortatum secutus, salutem simul cum suspicione deposuit.

13.11.14. Portas siquidem de industria patefactas ingressus, ut pium cleri, ita ferocem plebis occursum repperit; in excipiendo namque eo dividuum civitas animum habuit. Clericis quippe eum sacrae processionis officio venerantibus, cetera vici pars ut hostem excepit. Qui cum inter plateas adversis sibi signis obviam iri conspiceret, amicis, ut in aedem Petri confugeret, exhortantibus, aulam petivit, et ne cruenta corrixatione divini foedarentur penates, regia sese quam templo tueri maluit, paterno in lare quietius obiturum praefatus. Nec defuit militibus prompta mens ad eius salutem suis cladibus defendendam. Diu siquidem intactum eum animosis corporum suorum obiectibus servaverunt neque triste duxerunt pro tuenda illius incolumitate suam ultimis implicare periculis. Quorum Sleswicenses primum sanguine profuso, ad ultimum et regium absumpserunt.


Cпасибо сказано
Вернуться к началу
 Профиль  
Показать сообщения за:  Поле сортировки  
Начать новую тему Ответить на тему  [ Сообщений: 3 ] 

Часовой пояс: UTC + 3 часа [ Летнее время ]



Кто сейчас на конференции

Сейчас этот форум просматривают: нет зарегистрированных пользователей и гости: 2


Вы не можете начинать темы
Вы не можете отвечать на сообщения
Вы не можете редактировать свои сообщения
Вы не можете удалять свои сообщения
Вы не можете добавлять вложения

Перейти:  



Последние темы





Официальные каналы форума:

Наша страница в Vk

Наш канал Яндекс Дзен

Наш телеграм


Банеры

Яндекс.Метрика

Powered by phpBB © 2000, 2002, 2005, 2007 phpBB Group
GuildWarsAlliance Style by Daniel St. Jules of Gamexe.net
Guild Wars™ is a trademark of NCsoft Corporation. All rights reserved.Весь материал защищен авторским правом.© Карма не дремлет.
Вы можете создать форум бесплатно PHPBB3 на Getbb.Ru, Также возможно сделать готовый форум PHPBB2 на Mybb2.ru
Русская поддержка phpBB