Текущее время: 29 мар 2024, 14:52


Начать новую тему Ответить на тему  [ Сообщений: 2 ] 
Автор Сообщение
 Заголовок сообщения: Sigrgarðs saga frækna (древнеисландский текст)
СообщениеДобавлено: 15 окт 2020, 02:55 
Модератор
Модератор
 
Аватара пользователя


Зарегистрирован: 28 мар 2013, 19:07
Сообщений: 6624
Откуда: Санкт-Петербург
Медали: 31
Cпасибо сказано: 1004
Спасибо получено:
3241 раз в 1589 сообщениях
Магическое направление:: рунническая магия
Очков репутации: 14264

Добавить
Sigrgarðs saga frækna

1. Ríkarðr hét konungr. Hann réð fyrir austr í Görðum. Hann var ríkr ok mikill höfðingi. Silvæn hét drottning hans. Hon var af dýrum ættum. Son áttu þau þann er Sigrgarðr hét. Hann óx upp heima hjá föður sínum. Hann var allra manna fríðastr sýnum, sterkr at afli, ok svá fimr við allar íþróttir at engi maðr kom til jafns við hann hvat sem prófa skyldi. Hann var kappsamr ok ríklyndr hvat sem hann tók upp. Hann var örr af fégjöfum við vini sína ok þat var hans skemmtan at veita lið sínum vinum en fordjarfa sína óvini. Hans heit váru öll föst hvárt sem hann lofaði góðu eðr illu.

Sá maðr bjó þaðan ei langt er Gustólfr hét. Gerðr hét kona hans. Þau áttu tvá sonu. Hét annarr Högni en annarr Sigmundr. Þeir váru stórir menn ok sterkir, ok ófyrirleitnir þegar í uppruna sínum, ok vildu ráða meir enn at hálfu við hvern sem þeir áttu. Þeir váru leiksveinar konungssonar, ok mælti hann opt eptir þeim þá er hirðmenn gjörðu þeim harðleikit, því at þeir unntu þeim sjaldan jafnleikis. Þeir váru sjaldan vinsælir. Þeir váru lítt settir at klæðum, en þau sem váru rifu hirðmenn af þeim en konungsson bætti þeim ávalt. Úlfr hét ráðgjafi konungs. Hann vandaði um þetta við konungsson. Hann kvað honum þat ofráð. Hann réði ei hverjum hann gæfi niðrlagsföt sín. Þá bað Úlfr hirðmenn gjöra þeim harðleikit svá þeir þyrði ei til leiks at fara. Hirðmenn gjörðu svá.

Melsnati hét þræll. Hann var mikill ok sterkr svá at hann hafði tólf karla afl til hvers sem hann gekk. Úlfr beiddi at Melsnati skyldi drepa annanhvárn þeira bræðra karlssona. Var nú leikit af kappi um daginn. Sló Melsnati knöttinn yfir höfuð Högna. Varð hann langt at elta hann. Högni sótti knöttinn ok bar ólatliga, en Úlfr henti knöttinn, ok snaraði til Sigmundar. Kom á kinnbeinit ok sprakk fyrir, ok varð þat mikit sár. Sigmundr snaraði knettinum at Melsnata, en Úlfr hljóp fyrir ok náði knettinum ok snaraði at Högna. Högni henti knöttinn. Melsnati hljóp þá at Sigmundi, ok rak báða knefana fyrir brjóst honum svá hann hopaði um tvö fet aptr. Úlfr sló til Sigmundar með knattdrepunni, en hann brá fyrir manni. Brotnaði hausinn í þeim. Högni greip í hönd honum ok sleit af honum í axlarliðnum, ok sló á nasir Úlfi svá hann fell ok kom höfuðit á stein. Brotnaði hausinn ok varð þat hans bani.

Nú hlupu menn til vopna. Þá kom Sigrgarðr konungsson ok stóð fyrir þeim bræðrum. Var þá sagt til konungi. Sigrgarðr kom hesti undir þá karlssonu, ok komust þeir i skóginn í því konungr kom, ok var þá inn reiðasti, ok lét leita þeira. Fundust þeir ei. Lét konungr gjöra þá útlæga, dræpa ok tiltæka, hvar sem þeir yrði fundnir. Fréttist nú ei til þeira lengi.

2. Sigrgarðr bað föður sinn fá sér lén nökkut þat er hann mætti halda sik ok sína menn. Konungr fekk honum einn kastala ríkan ok þrjú skip ef honum þætti skemmtan at fara af landi burt. Sigrgarðr valdi sér unga menn ok fríða ok frækna, ok mjök eptir skaplindi sínu. En hann var svá fríðr maðr sýnum at engi kona geymdi sín fyrir honum. Hann færði sér þat vel í nyt því hann var svá tilhallr við konurnar, at hann missti aldrei einhverja, ok þótti þat mörgum mikit at um hans ráð at hann fekk aldrei svá væna konu eðr velættaða at hann sinnti lengr enn þrjár nætr, ok þótti ríkum mönnum mikil smán í at þeira frændkonur eðr dætr váru svívirðar. En þeir urðu sjálfir svábúit at hafa, en engi þorði um at vanda. Menn Sigrgarðs vöndu sik mjök eptir honum um kvennafarit. Urðu þeir af því ei vinsælir en af þessu urðu þeir víðfrægir. Sigrgarðr fór í hernað stundum ok veitti honum þat vel því at hann hafði sigr hvar sem hann barðist. Stundum fór hann fyrir land fram at skemta sér; sömu hélt hann fram um kvennafarit i hverju landi sem hann var.

Í þenna tíma réð fyrir austr i Tartaría konungr sá er Hergeirr hét. Hann var gamall. Hann átti þrjár dætr: ein hét Hildr, önnur Signý; Ingigerðr hét hin elsta. Hon var allra meyja fríðust. Hergeirr hafði snemma misst drottningar sinnar. Váru dætr hans þá ungar en síðan tók hann at sér þá konu er Hlégerðr hét. Ókunnig var mönnum ætt hennar. Hon átti tvá bræðr. Þeir váru miklir fyrir sér. Hét annarr Skjöldr en annarr Hjálmr. Konungr hélt mikit af þeim. Ei váru þeir þokkasælir af alþýðu. Hlégerðr var mikil fyrir sér; konungr var henni eptirlátr. Ekki fell mjök á með þeim Ingigerði ok Hlégerði.

Hjálmr bað Signýjar en Skjöldr bað Hildar. Hlégerðr var mjök eggjandi; konungr spurði dætr sínar hversu þeim væri um þetta gefit. Þær sögðust vera ungar ok óráðnar mjök, en vita lítit hvat mönnum þeir væri. Þá mælti Ingigerðr til föður síns: “Margir menn undrast þat at þú leggr svá mikit upp á fólk þetta er menn vita engi skil á, ok grunar suma um þá sem yðrir vinir eru hvat konu at drottningin er sem þér haldið svá mikit til, en ef systr mínar vildu mín ráð hafa, þá skyldu þær bíða betra gjaforðs enn þessa, ok ætla ek lítit fyrir því.” “Snemma þyki mér þú vilja bera mik ráðum,” segir konungr, en þær systr sögðu báðar at þær skyldu fyrr ógiptar alla æfi “en við eigum þessa menn.” Lýkr þar þeira tali at sinni. Segir konungr Hlégerði tal þeira, en hon sagði, at sér þætti hann gjöra sik at lítilmenni, at hann léti börn ráða fyrir sik. Varð þeim þá at orðum nökkut.

Þessa nótt ina næstu varð konungr bráðdauðr. Um morguninn spurðist þetta um borgina. Kom Hlégerðr með þessi tíðindi til Ingigerðar. “Ok vil ek ekki annat,” segir hon, “at vit látum batna með okkr, ok muntu gipta systr þínar bræðrum mínum ok skal ek þá fá þér miklu betri gipting.”

“Auðna mun ráða giptingu minni,” segir Ingigerðr, “en ei mun ek því launa þér at þú hefr myrt föður minn at eiga mörg mök við þik. Heldr skaltu heðan í burt verða í dag ok aldrei aptr koma, ok báðir þínir bræðr ok farið til þess eðlis sem þér eruð til sköpuð, því at þér meguð heita tröll.”

Þá svaraði Hlégerðr: “Löngu var mér þess ván, at ek mundi illt af þér hljóta. Nú legg ek þat á systr þínar, at Hildr skal verða at gyltu: skulu grísir mínir súga hana. En Signý skal verða at flókafolaldi: skal minn graðhestr elta hana, ok mín stóðhross henni illt gjöra, þangat til at þær verða fegnar at eiga bræðr mína. Ellegar skulu þær ór þeim ósköpum aldrei komast á meðan þeir bræðr lifa. En þér er laginn höfðingskapr svá mikill, at ek get honum ei hnekkt. En þat legg ek á þik at þú skalt öngvum trú vera, ok hvern þinn biðil forráða, aldrei er þér svá vel til hans at þú skalt ei æ sitja um hans líf en þú skalt vera svá eigingjörn, at þú skalt allt vilja eiga þat sem þú sér, en allt skaltu þat illu launa, ok skulu þessi ummæli haldast svá lengi sem þú lifir nema því at eins at einhver biðill þinn sprengi þat egg sem í er falit fjör mitt í nösum þér ok ek geymi sjálf ok vildi ek at þat væri seint í yðrum höndum.”

“Nóg er mælt um sinn,” segir konungsdóttir, “þetta skal þitt it seinasta orð hversu lengi sem þú lifir heðan af.”

Hlégerðr ætlaði þá at mæla, en hon geispaði kjaptinum ok gat ei mælt. Engi vissi þeira viðskraf nema þeir sjálfar, en um daginn fundu menn konunginn dauðan í sæng sinni. Var þá spurt eptir drottningu en hon fannst hvergi. Horfnir váru ok hennar bræðr ok báðar konungsdætrnar. Þótti mönnum þetta mikil tíðindi.

3. Ingigerðr lætr nú þings kveðja um allt landit. Hon var þá fimmtán vetra gömul. Hon lét taka sik til konungs um allt landit, ok var þat kallaðir meykonungar i þann tíma, er svá breyttu. Tók hon at sér ríkisstjórn ok lét kalla sik Inga. Hon var ríklynd ok stjórnsöm ok stóð svá mikil ógn af henni at engi vogaði öðruvís at gjöra enn hon vildi.

Nú fréttast þessi tíðindi víða, ok þykir mönnum mikils um vert. Þótti mörgum góðr kostr þar sem Ingigerðr var, ok því réðu til ágætir menn at biðja hennar, en þat fórst öllum einn veg því hon lét alla drepa, ok binda höfuð þeira við garðstaura. En þeir menn sem sér tóku vetrvist hjá henni þá forréð hon alla, en tók fé þeira til sín. Varð hon af þessu víðfræg en ei vinsæl, ok þótti mönnum þetta mikil vandræði. Hon gaf sér ei mikit at þessu, ok helt uppteknum hætti.

Hon var á flesta hannyrði mjök kæn, ok barst þat víða, ok þótti því mörgum fýsiligt at fá hennar ef þess yrði auðit, stóð nú svá mikill ótti af hennar tiltektum at engi vágaði hennar at biðja, eðr nökkur viðskipti við hana at eiga, ok fór svá fram um hennar ráð, þangat til sem hon hafði þrjá vetr um tvítögt.

4. Tókum nú þar til máls sem Sigrgarðr er í hernaði. Honum varð gott til fjár ok mannorðs. Hafði hann þá aukit mikit um fjölmenni sitt; hafði hann nú fengit tíu skip skipuð með góðum drengjum. Hann var frægr af sínum hernaði, en sömu hélt hann í fram um kvennafarit.

Hann hefr nú frétt af meykonunginum í Tartaría ok fannst honum mikit um. Sét hafði hann margar hannyrðir þær sem meykonungrinn hafði gjört, ok þótti jafnt vera sem fölski allt þat sem aðrar gjörðu hjá því sem hon gjörði, en nú með því at hann treystir sér vel ok þóttist ei minna verðr eðr enn nökkuru framar enn þeir aðrir sem hennar höfðu beðit þá býr hann ferð sína austr í Tartaría.

En er hann kom fyrir hafnir þær er lágu fyrir borg meykonungsins hagaði hann svá siglingu sinni at þeim skyldi sem mest tilsýnast ok tilfinnast er fyrir váru. Gullsaumaðir váru reflar á seglum þeira, veðrvitar váru allir sem á gull séi en drekahöfuð váru svá grimmlig at mörgum hélt við ótta er þau sá, en þegar þeir váru landfastir báru þeir á land í tjöld, ok fannst mönnum þá ei minna til hversu fögr ok kostulig þau váru, ok undruðust allir þeira fararblóma. Lét hann þá bera á land merki sitt. Stöngin var níræð at hæð. Þar fylgdi með gult silki með svá síðum streymum at þau tóku á miðja stöngina. Þar váru viðfestar hundrað dynbjöllur af rauðu gulli. Þar váru á skrifaðar margs kyns sögur, ok var þat inn mesta gersimi.

Meykonungrinn gjörir nú menn til skips at forvitnast hverir menn þeir séu er þar komnir váru, eðr hvárt þeir vilja hafa þar friðland eðr ei eðr hver þeira erendi eru. Sendimenn komu til strandar ok fundu Sigrgarð, ok spurðu hvat manna hann væri, en hann sagði til it sanna. Þeir sögðust hans hafa heyrt getit, ok mikla frægð af honum fara, ok sögðu at meykonungrinn hefði eptir spurt, við hverju búast skyldi í hans þarkomu, en hann kveðst þar öngvan skyldi meina, ef enginn angraði hann, ok ei lengi þar dveljast þegar hann hefði skilað sínum erendum. Fóru sendimenn þá heim ok sögðu meykonunginum hverir at komnir váru, ok þeir léti ei ófriðliga. Hon spurði hversu fríðr maðr Sigrgarðr væri, en þeir sögðust öngvan á sinni æfi hafa séð fríðara ok stórmannligra at öllu ok þar eptir væri hans hæverska ok lítillæti. Hon sagðist þat löngum hafa heyrt frá honum sagt. Hon spurði hvárt þeim þætti ráðligt at hon byði þeim til veislu, en þeir segja at við slíka menn væri gott at vingast. Váru þá menn gjörðir til sjóar at bjóða Sigrgarði til sæmiligrar veislu, með svá marga menn sem hann vildi, en hann þekktist þat gjarna, ok bjóst heim til hallar, með hundrað liðs, sitt vildasta fólk. En er þeir komu heim, leiddi meykonungrinn þá sæmiliga inn í höll sína ok reis þar upp ágæt veizla.

Sigrgarðr settist í hásæti hjá meykonunginum. Var þá gleði mikil. Meykonungrinn gjörði sik blíða ok var málreitin við Sigrgarð. Hon spurði hvat at manni hann væri en hann sagði henni af it ljósasta, ok nefndi sik ok sinn föður. Hon mælti, “þat er mér nú at sýn orðit sem ek hef áðr einart frétt til haft, ok þiki mér þat ei orðum aukit sem frá yðr er sagt um vöxt ok vænleik, ok vænti ek at svá munu eptir fara yðrar íþróttir, ok aðrir hlutir þeir sem yðr eru til sæmdar. Eðr hvert hafi þér yðra ferð ætlat?”

“Í yðru lofi vil ek gjarna segja, bæði hvert ek hefi ætlat, ok svá hvert mitt erendi er, ek hefi spurt til yðvarar tígnar ok þyki mér mikils um vert, nú er ek hefi séð bæði vald yðvart ok ríki, ok hefir mér þat nökkut í hug komit at leita þeira mála við yðr at okkart samþykki mætti þá vera meir enn áðr, en ei vil ek þau orð opinberliga tala, sem þér mættuð styggjast við.”

“Skilja þykjumst ek,” sagði meykonungrinn, “málaleitan þína, eðr hefr þú ei spurn af því hversu þeim hefir afferðar orðið, er slíkra mála hafa leitað, ok séð enn nökkut merki til þess hér hjá minni borg?”

“Mér kemr þat í hug,” segir hann, “þó at nökkut hafi áfátt orðið um yðra hagi at þér munuð þat best til vara taka at venda aptr af því sem yður hefir yfirgefist.”

“Ekki hefir mér þat svá yfirgefist,” segir hon. “Þeir einir hafa til orðið þessa mála at leita at oss hefr þótt lítilræði í, nökkut við at skylda, ok höfum vér svá viljað leiða lítilsháttar mönnum at spotta oss.” Sigrgarðr svarar at honum þikir þat várkunn “en þó lystir oss,” segir hann, “at vita hver svör þér vilið oss gefa ef ek væri svá djarfr at ek leitaði þeira mála við yðr at þú yrðir mín eiginkona.” En hon svarar, “vandfengin eru svör í móti þessum orðum, þvíat sá orðrómr rís um yðr,” segir hon, “at þér hafið mörgum hæverskum konum góðu lofat ok lítit gott af haldit, ok eru mér vandsénir slíkir menn, sem oss eru ókenndir.” Hann svarar þá brosandi: “Frú,” segir hann, “þér megið taka miðan á sjálfri þér, þær einar hafa til valist at oss hefr þótt lítilræði í við at skylda.” Hon svarar þá, “yðr mun þat ei alhugað sem þér vikuð á við oss, en ef ek vissi yðvarn fullan vilja þar um þá mundi ek yðr góð svör gefa, þvíat mér sýnist þú ólíkr flestum mönnum öðrum þeim sem ek hefi séð. En váru ráði gjörist svá komit af öfund margra manna at vér þurfum forstöðu, bæði fyrir oss ok várt ríki.”

“Þeir einir menn munu á setjast á yðr eðr yðvart ríki, at ek treysti mér at verja, ok ef þér vilið selja mér yðra trú, þá vil ek mína trú í móti gefa ok sjálfan mig ok allt mitt ríki, ok fá af yðr staðliga vissu, nær at við skulum þessu máli til leiðar snúa, með yðra góðra vina samþykki.”

Konungsdóttir svarar, “Ek á hér öðrum at ráða en ei aðrir mér, ok veit ek ei þeira manna ván at mér kenni betri ráð enn ek sjálf. Veit ek ei þess manns vánir at ek þurfi eptir at frétta, hvern gjörning sem ek vil gjöra. Megum vit því vel okkra trú binda tvö saman, þó at vit köllum þar ei fleiri at, utan okkra heimugliga smásveina, þá sem okkr skulu allan trúnað veita, því vil ek ei inn besta mann láta úr höndum ganga. Kenni ek þess á mik sem ek ætla at margri hafi orðit, at veik hafi orðit fyrir yðr ok yðri fagri ásjónu, en til þess at opinbert verði samþykki okkart, þá skaltu láta bera yðvart merki heim á þann kastala sem vit skulum í nótt í sofa, þvíat þat vil ek þiggja í mína tilgjöf, er þá öllum augljóst at yðvart vald er bæði á mér ok yfir öllu því sem mér til heyrir.”

Sigrgarði þikir vel á horfast ok verðr þetta þeira samkeypi. Fara nú í launkossar en jungfrúinnar orð eru svá fögr sem þau væri ór rauðu gulli gjör öll, ok var mjög áminnandi, at allir skyldu vera sem glaðastir ok gleðja Sigrgarð ok hans menn, ok segist ætla þenna mann sér til unnasta, en þeir menn sem kunnigt var hennar skaplyndi grunaði nökkut hvárt hennar gleði mundi góðu reifa. En mönnum Sigrgarðs þótti vel á horfast ok váru inir glöðustu, ok leið svá dagrinn til kvölds. Var þá mönnum Sigrgarðs fylgt at sofa, með sæmiligum umbúningi. En hann sjálfr var leiddr í kastala konungsdóttur.

Þótti honum þar gott um at sjást. Sæng stóð þar tjölduð með purpura ok guðvef. Stólpar allir váru sem á gull sæi, en svá fögr sem sængin var, þá var sú þó enn fegri sem í lá. Því hugði Sigrgarðr gott til sín, ok stígr upp í sængina. Jungfrúin var in blíðasta, ok tekr eina gullskál, ok spyrr hvárt hann vill drekka fyrr eðr síðar, en hann biðr hana fyrr drekka. Hon gjörir svá, en áðr enn hon hafði af drukkit þá hafði Sigrgarðr hallast at hægindum ok var þá svefn á honum, en síðan gengu menn í burt, en þau lágu þar um nóttina. Ei vaknaði Sigrgarðr fyrr enn jungfrúin var klædd ok í burt gengin. Váru hans menn þar innkomnir ok spurðu hversu honum hefði sofist um nóttina, en hann segist nógu fast sofit hafa. Síðan klæddist hann ok gekk til hallar. Meykonungrinn var þar fyrir.

5. Meykonungrinn tók í hönd Sigrgarði, ok leiddi hann í hásæti ok bað hann vera glaðan. Síðan settist hon niðr hjá honum ok tóku menn til drykkju, ok var jungfrúin in glaðasta. Síðan tekr hon eina gullskál. Drekkr hon til Sigrgarði ok mælti svá: “Því ertu ei glaðr?” segir hon.

“Frú,” segir hann, “mik uggir at yðr þiki ek litla gleði hafa sýnt yðr á þessi nótt.”

En hon svarar, “víst hugða ek til meira um, ok þó hefi ek þat heyrt talat, at drukknum manni kynni margt til handa at bera þat at hann væri ei jafnrar náttúru sem þá er hann væri ódrukkinn, ok má þetta snart bætast ef þér er nökkur náttúra sköput, ok mun ek ei gefa þér þetta at skuld fyrst at sinni, en svá mun mér fara sem öðrum, at ek mun slíka hluti ei þola lengi orðalaust.”

Líðr dagr þessi ok er jungfrúin in blíðasta. Hon minntist opt við Sigrgarð um daginn, ok á meðal annarra hluta mælti hon svá til hans, “með hverju viltu yfir bæta þá ginning sem þú gjörðir mér í nótt? Þikjumst ek sæmda verð fyrir þat at ek þegi yfir skömm þinni. Þætti mér verða mega at þér yrði þetta optar þó at ek vágaði enn til við þik.”

“Eigi veit ek þann hlut,” segir hann, “at mér muni þikja þér ofgóðr.”

“Skjöld ok sverð sá ek hanga hjá merki yðru. Þat váru góðir gripir. Þat skulu þér láta fylgja merkinu.”

Hann svarar, “Þessir hlutir eru í þínu valdi sem allir aðrir þeir sem ek á, þegar er okkart samþikki verðr.” Sigrgarðr segist þat gjarna vilja. Tóku þau nú at gleðjast ok allir aðrir.

Líðr nú þessi dagr til kvölds, ok því næst koma þau til sinnar sængr, ok varast Sigrgarðr ofdrykkju, en þegar er hann kom í sæng þá bað hann sinn smásvein fá sér at drekka. Hann drakk til frúnni en hon drakk gjarna með honum ok fell svefnhöfgi á hana. Sigrgarðr bað þá alla menn í burtu ganga en hann hallaði sér á koddann. En þennan jungfrúinnar breiddi á klæðin upp yfir þau. Þegar fell svefn á Sigrgarð ok sváfu þau bæði til dags.

Jungfrúin vaknaði þegar er haninn gól. Tekr snart til fata ok klæðir sig, en Sigrgarðr svaf þangat til at hans menn komu inn í herbergit, ok fréttu eptir hversu honum hefði sofist. En hann kvað seint vilja frá hefja, “ok uggir mik at ei sé allt logit frá slægðum konu þessarar.”

“Því skylum vér þá ei taka hana með harðri hendi?” segja þeir.

“Ekki sýnist mér þat ráðligt,” segir hann, “þvíat hon hefr lið miklu meira enn vér. Mun hon ok ei kalla þetta sína skuld þvíat hon mun þikjast leggja sik fullvel til við mik en þrísvar hefir orðit allt forðum. Skal prófa til um sinn ef kostr er.”

Sigrgarðr stendr upp ok klæðir sik ok gengr til konungs hallar. Meykonungrinn var þar fyrir ok var í illu skapi. Sigrgarðr gaf henni góðan dag en hon svarar “þikist þú ei fyrna djarfr at þú gengr fyrir augu mér svá mikinn dáraskap sem þú hefir gjört mér. Hefi ek látit drepa menn fyrir minna, ok hefr mér illa umvælst, forsmáð margan dándimann, en tekið nú þann í móti, sem ek veit fyrir víst at öngva karlmanns náttúru hefr ok mér má aldrei at manni verða. Hefi ek hvílt hjá honum tvær nætr, ok mun ek öngvar eiga jafn daufligar, eðr hvar er nú komin kvennsemin sú sem frá þér er sögð? Kemr mér þat í hug at þetta mun valda óvinsældum þínum þeim sem þú hefir af konunum, þó at þær hafi ei þorat upp at kveða. En ek mun ei óeinarðast við slíkt, svá mikit sem i húfi er. Þætti mér einkisvert ef ek mætti annan mann fá, en þat meira at nóttleiða þín vefst mér fyrir fótum svá ek má ei öðrum giptast.”

Þá svarar Sigrgarðr. “Bætr liggja til alls,” segir hann.

“Svei því öllu sem öngu er nýtt,” segir hon, “ok legg framm í stað hvað sem þú vilt oss bæta fyrir vára svívirðing.”

“Frú,” segir hann, “allt vil ek til vinna yðars vinskapar en hér kemr þat fram sem víða er talat at vanséð sé heimskum við öllum þínum brögðum.”

“Þá snýst lagliga um,” segir hon, “ef þú vilt koma á mig skömm þinni. Legg nú fram drekann þann góða sem þér hingað stýrðuð, ok mun ek þá ei mein gjöra yðr ok yðrum mönnum.”

“Vel mun okkr þat semja, frú,” segir hann.

“Ekki vil ek deila yðr frá mat,” segir hon, “en í minni mun þetta haft vera, ok er tími til borðs herra.”

6. Sigrgarðr gengr nú til borðs ok er bæði rjóðr ok reiðr af þeim svívirðingarorðum sem meykonungrinn hafði valit honum á allra manna færi, en þó skipaði hann sínum mönnum at færa drekann í þær hafnir er drottningin vildi.

Litlu síðar mælti drottning við Sigrgarð: “Því ertu svá hljóðr, herra?” segir hon. “Eðr leikr þér aptr mundr at drekanum?”

“Lítils þiki mér hann verðr,” segir hann, “enn meira þiki mér vert at missa yðvarn vinskap.”

“Ei þiki mér þat mín skuld,” segir hon, “ok munu ei margar leggja sik betr upp, ok sæl þættumst ek ef mætti þín njóta, en ef svá mætti verða at þetta væri lagit á þik þá mætti þik hér síðr um kunna.”

“Ekki veit ek þess ván,” segir hann, “en allr þikjumst ek annarr maðr síðan ek kom hér. Gjör nú svá vel at þér látið vera sleitnalaust ef þú mátt nökkuru umráða.”

“Ok enn ertu svá dulinn at þér,” segir hon, “at þú vilt auka þinn ósóma? Þá máttu freista enn eina nótt ef þú vilt.”

Hann lét sér þat vel líka, ok tekr nú at gleðjast ok svá bæði þau.

Líðr nú á daginn, ok er nú slíkt í fyrra lagi til sængr gengit. Sigrgarðr gengr í kastala konungsdóttur, ok liggr hon þar ok breiðir móti honum faðminn. Hann stígr nú upp í sængina, ok jafnskjótt sem hann þar kemr þá grípr hann í burtu koddann undan höfðinu á sér ok áklæðit af sænginni, ok slítr niðr fortjaldit frá sænginni. Snýst síðan at brúðinni vakrt ok fimliga, en hon hefr hendr við honum. Brestr þá upp þilit at baki þeim. Koma þar fram tólf þrælar. Þeir höfðu sviga í höndum ok járnsvipur. Létu síðan ganga á honum, en hann var í línklæðum einum, ok markaði því skjótt fyrir hverju höggi, en hann hafði ekki at verjast með nema knefana. Náði hann þá einum at fótunum, ok þar með drap hann þrjá, en sá þóttist þó illa leikinn sem hann helt á.

En því næst kváðu við lúðrar, ok var þá upp slegin hurðin. Váru þar þá komnir menn drottningar með alvæpni, ok sóttu þegar at honum. Hann greip til þess sem fyrstr gekk ok náði í hjálminn ok snaraði þann úr hálsliðunum. Hann sló annan með hjálminum til bana. Fekk hann þá sverð hans. Síðan ruddi hann sér götu til dyranna. Hafði hann þá drepit þrítugra manna. Var hann þá ákafliga móðr. Fengit hafði hann þá fimmtán sár.

Váru þar þá komnir menn hans ok urðu fegnir er þeir fundu hann með lífi. Var þá sótt at þeim öllu megin, en þeir létu hefjast undan, ok er komust svá til skipa sinna. Sigrgarðr var þá óvígr en meykonungrinn hafði dregið saman svá mikinn her, at þeir náðu hvergi landgöngu. Sigldi Sigrgarðr þá heim til Garðaríkis, ok segir sínar ei sléttar. Faðir hans segir honum slíks þaðan ván.

7. Nú bað Sigrgarðr föður sinn at fá sér lið at hefna sinnar svívirðingar, en konungr segir at honum væri ei sínir menn svá falir at hann vildi vága þeim undir tröllskap hennar. Kvað hitt ráðligra at vinna með djúpsettum ráðum, “þvíat hon er ósigrandi, ok ætla margir at henni muni ei sjálfrátt um.”

Sigrgarðr hugsar nú sitt ráð.

Jónas hét maðr. Hann var ríkastr maðr í öllum austrveg. Hann átti dýrri gripi enn aðrir menn, ok var hann af því víðfrægr um allan austrveg. Hann átti klæði þat at leið í lopti, af náttúrusteinum þeim sem þar váru í fólgnir, ok rúnastöfum þeim sem þar váru í saumaðir, ef þeir væri réttiliga lesnir. Skikkja var annarr gripr, svá góð at slík fannst ei fyrir norðan Grikklands haf. Tafl var inn þriði gripr ok var þat með rauðu gulli. Carbunculus var inn fjórði, svá stórr at hann vá níu aura.

Sigrgarðr fór at finna Jónas ok kaupslagaði við hann ok falaði af honum skipit ok gripina, ok gaf honum í móti kastala þann sem faðir hans hafði honum gefit, ok jarlsnafn með, en hann fékk honum skipit í móti ok þessa góðgripi sem áðr eru nefndir ok þó skyldi hann eiga eptir jafnvægi skikkjunnar af rauðu gulli. Hér með skiptu þeir litum, þvíat þat kunnu margir menn vel í þann tíma. Síðan bjóst Sigrgarðr í kaupferðir ok ætluðu allir Jónas vera hvar sem hann fór.

Um síðir kom hann austr í Tartaría, ok ei allnær því sem meykonungrinn sat. Hann lét falan varning sinn ok sýndi gripina, ok mat svá dýrt at engi reiðaðist við at kaupa. Þetta var sagt meykonunginum, ok lofuðu menn mjög gripina fyrir henni. Hon gjörir nú heimanferð sína til móts við Jónas, en þá er hon kemur í þá höfn er hann lá fyrir, kallar hon hann til tals við sik ok spurði hvárt hann hefði gripi svá góða sem sagt væri. Hann segir at lítils væri vert um þá, en hon kveðst vilja sjá ok kaupa ef falir væri. Hann kvað ei fala vera. Hon spurði hvárt hann ætlaði sína gæfu meiri enn annarra, ef hann vildi synja henni kaups. Hann kveðst hafa ætlað gripina Miklagarðs konungi. Hon kveðst ei vita þann konung at hon vildi gripi fyrir missa. Hon bað hann meta svá dýrt sem hann vildi. Hann kvað hana mundu sjá vilja áðr, en sagðist ei sýna vilja nema hon lofaði at taka ei með ofríki af honum, en hon segir at hann þyrfti ei at minna sik á þat. Kveðst hafa nóga makt at taka bæði hann ok svá allt þat sem hann á ok færi með. Tala þau nú um kaupskap. Þeim kemr þat saman at hann skal sýna henni einnisaman gripina en þeira menn séu nálægir þeggja hvárn veg sem þeira kaupskapr tækist.

Kemr nú morginn. Berr Jónas á land sína góðgripi, ok leggr niðr á klæðit it góða. Kallar síðan á meykonunginn. Hon gengr nú uppá klæðit ok sér gripina. Hon biðr hann á leggja verð gripina en hann segir þá ei fala vera nema fyrir sjálfrar hennar blíðu. “Um megin er þat einum kaupmanni at taka mik undir hönd sér.” Hann stendr þá ok les stafina, þá sem á klæðinu váru. Jungfrúin sér þat ok hleypr á hann ok hrindr honum svá hart at hann kom fallinn á jörðina, en klæðit var þá komit langt í lopt upp. Skildi hon náttúru klæðisins. Hon mælti þá, “haf góða nótt Sigrgarðr ok þökk fyrir góða gripi, ok fær mér slíka marga.” Skildu þau nú við svá búit ok sigldi Sigrgarðr heim aptr.

8. Kemr Sigrgarðr heim aptr ok þykir hans ferð litlu betri enn áðr. Bíðr hann nú föður sinn fá sér lið, ok vill hann hefna sinnar svívirðingar. Hann kvað honum liðit skyldu til reiðu svá mikit sem hann vildi. Samnaði hann nú liði miklu, svá hann hafði fengit fimm tigi skipa skipuð með góðum drengjum, en áðr enn hann sigldi, finnr hann Gustólf fóstra sinn ok Gerði konu hans, ok segir þeim til sinna vandræða ok bað þau leggja honum nökkur heilræði at hann geti hefnt sín á meykonunginum. Gerðr segir at þat væri mikil gæfuraun at fást við hana ok kveðst vita at henni væri ekki sjálfrátt um sína illsku. Ok kveðst hyggja hon mundi i ósköpum, ok bað hann heldr annarra ráða leita enn at herja í Tartaría. “Þvíat þar er margt fólk ok grimmt, ok er illt at spilla góðum drengjum, ef þó væri ei sinn ávinningrinn.” Síðan töluðu þeir einmæli lengi.

Því næst bað Sigrgarðr þau vel lifa. Kerling fekk honum einn posa; sagði honum hversu hann skyldi með fara þat sem í var ef til þyrfti at taka. Hon bað hann veita tveimr mönnum fari í skipi sínu þó at ei væri merkiligir ok hafa ráð þeira um þá hluti sem honum þætti miklu máli varða. Fór Sigrgarðr í burtu. Báðu þau vel fyrir honum.

Sigldu þeir nú austr fyrir Tartararíki. Einn dag sigldu þeir mikit veðr ok urðu nærri björgum nökkurum. Maðr kom fram á bjargit. Hann var mikill vexti ok undarliga skaptr. Hann hafði kring mikinn ok var í gráum veipustakki. Þat bar þó meir við hversu þjóabrattr er hann var, því var líkast sem klæðsekkr væri laginn um þverar lendar honum ok tók ofan í knésbót. Hann beiddist fars. Sigrgarðr spurði hvat honum væri til lista gefit en hann kveðst vel aka segli. Hann bað hann hafa skip ef hann næði. Hinn stökk af berginu ok út á skipit, ok gekk skipit niðr um nagla. Þetta hlaup var þréttán álna af landi. Hann greip í aktauma ok dreif þegar skipit frá landi. Þeir spurðu hann at nafni. Hann kveðst Hörðr heita ok vera kallaðr harðstjölr. Þeir hlógu at honum.

Annan níunda dag eptir sigldu þeir enn með landi fram. Þar var útgrynni mikit. Þar stóð maðr á landi. Sá beiddi fars, hann var hár vexti ok í vargskinns stakki. Sigrgarðr spurði þann at nafni. Hann sagðist heita Velstígandi. Sigrgarðr spurði hvað honum væri til lista gefit, en hann kveðst troða vel marvað. Hann kvað þat góða íþrótt, ok bað hann troða til skips ef hann villdi farit fá. Hann sté út á sæinn; alda var mikil en þó rann hann til skipsins ok tók honum aldrei upp yfir skó, ok mundi þat vera sex tigu faðma frá landi. Þessi maðr hafði króksviðu i hendi.

Síðan sigla þeir leið sína. Sigrgarðr spurði þá margra tíðinda en þeir leystu vel úr öllu því sem hann spurði ok var ei sá hlutr at þeir kynni ei nökkura grein á at gjöra. Sigrgarðr spurði Hörð hvar hann vissi víking þann at mestr frami væri at berjast við. Hörðr sagði at í Eystrasalti væri víkingr mikill sá er Knútr inn knappi hét. Hann hefði fimmtán skip ok hefði aldrei ósigr fengit í bardögum, ok segir at þat væri enn meiri frami ok mannraun, at berjast við hann heldr enn við konur, þó at þær láti mikinn. Sigrgarðr spurði hvárt hann vissi hvert hans væri at leita. Hörðr kvaðst þat gjörla vita. Sigrgarðr bað þá þangat stefna.

Sigla þeir nú þangat til er þeir koma till þess staðar er Lóar heitir. Þar var Knútr fyrir með liði sínu. Hann hafði dreka; þat var mikill gersimi. Jógrímr hét stafnbúi hans. Hann var kallaðr skít í andliti því at nef hans var kolsvart ok kinnr báðar en hvítt hörundit annars staðar. Gráboli hét annarr. Hann hafði klaufir á fótum, ok sitt horn á hvárum vanga, ok váru þau hvöss sem spjótsoddar.

Sigrgarðr lagði til bardaga við hans menn med jafnmörgum skipum. Knútr spurði hverr þar gjörði svá gildan atróðr. Sigrgarðr segir til sín. “Várkunn er þat” segir Knútr “þótt þú vilir fjár afla, þó muntu víða þurfa til at drepa áðr skríðr í þat skarð sem meykonungrinn hefr eytt af þér í Tartaría fyrir linleika sakir karlmennsku þinnar, ok er slíkt skömm mikil at opinbera þar skamm sína sem honum má mestr hljóðr at verða.” “Litlu þætti mér þat varða,” segir hann, “ef ek yrði þér karlmaðr.” “Nær muntu ganga verða,” segir Knútr. Sigrgarðr segir at þess skuli ei lengi bíða.

Tókst þá bardagi ok stóð hann með mikilli mannhættu. Sigrgarðr réð tvísvar til uppgöngu, en Jógrímr skít-í-andliti varði svá sterkliga stafnin at hann stakk hann hvártveggja sinni aptr á sitt skip. Velstígandi kom þá at, ok krækti með króksviðunni í kjaptinn á Jógrími, ok kippti honum ór stafninum. Sigrgarðr var þá nærri staddr ok hjó á háls Jógrími ok tók af höfuðit ok fekk hann þegar bana.

9. Þeir Hörðr ok Sigrgarðr hlupu þá báðir senn á skip Knúts, ok gekk með sínu borði hvárr, ok drápu margan mann. Gráboli sneri í móti Herði, ok sló til hans með gaddakylfu, en Hörðr beygði undir kenginn; kom á krippuna ok var fast við ok varð Grábola laus kylfan. Þá veifði Gráboli hornunum, ok vildi stinga Hörð með því horninu sem ór enninu stóð. Hörðr greip í hornit svá at brotnaði af honum. Gráboli vildi þá ljósta hann með því horninu sem ór vanganum stóð, en hann brá við stjelnum. Hornit sökk allt upp at hausinum. Hörðr vingsaði dausnum, ok vatt Grábola fyrir borð. Gráboli kipti honum fyrir borð með sér. Stígandi sá þat ok stökk fyrir borð ok krækti krókshyrnunni undir kjálkann á Grábola. Ei tók Stíganda meir sjórinn enn jafngegnt vörpum. Hann tók þá snæri ok renndi at hálsi Grábola, ok hengdi hann við kollarðinn á skipi sínu, en dró Hörð upp í skipit. Gengu þeir nú á skip Knúts ok ruddust um fast.

Þeir mættust nú Knútr ok Sigrgarðr. Knútr lagði til hans með kesjunni þeirri er ávallt varð manns bani. Sigrgarðr stökk í loptit, en spjótit kom í lokugatit á vindásinum ok gat hann ei aptr kippt. Sigrgarðr kom niðr á spjótskaptit ok braut í sundr fyrir framan hendr honum. Hjó hann þá til Knúts. Knútr sá ei færi sitt til úrræða, hljóp hann þá fyrir borð, sverðit kom á borðstokkinn, ok var undir járnboltr mikill. Kom sverðit í járnboltinn, ok stökk í sundr undir hjöltunum. Sigrgarðr stökk fyrir borð eptir Knúti, ok fundust þeir á mararbotnum ok var þeira atgangr bæði harðr ok langr, ok ætlaði hvárr at festa annan á grunni. Sigrgarðr hafði tekit í posann þann sem kerling hafði fengit honum, ok brugðit yfir andlit sér, ok mátti hann þá vera í kafi svá lengi sem hann vildi. Hann var þá svá líkr Knúti inum knappa at yfirlitum at hvárigan mátti frá öðrum kenna, en síðan sprengði hann Knút köfum. Síðan fór hann í öll hans klæði.

En þeir Stígandi ok Hörðr höfðu rutt skipin á meðan, ok gekk þeim þat vel, en þegar þeir skutu eða hjuggu til Harðar þá brá hann við ýmist dausnum eða krippunni, ok brotnaði hvert vápn sem þar kom í. Var þat allt jafndrjúgt at þeir höfðu rutt drekann, enda kom þá Knútr upp úr kafinu á þat skip sem næst var drekanum. Kallaði hann þá, ok bað menn ei berjast við höfuðlausa menn. Kvað Sigrgarð vera dauðan á mararbotni. Brá mönnum mjök við þessa sögu. Gafst þá upp bardaginn.

Fátt var fallit af liði Sigrgarðs; en mestr hluti var fallinn af liði Knúts. Bauð hann þá öllum mönnum grið sem með Sigrgarði höfðu verit. Þeir Hörðr ok Stígandi gengu til handa, ok sóru honum trúnaðareiða. En eptir þat bað Knútr alla þá menn sem með Sigrgarði höfðu verit sigla heim aptr í Garðaríki eðr hvert sem þeir vildi, ok ei vildi hann af þeira herfangi hafa at væri eins skildings. Skúli hét sá maðr er þá tók forráð yfir liðinu. Sigldu þeir síðan heim í Garðaríki, ok sögðu konungi slík tíðindi sem orðit höfðu í þeira ferðum. Konungr lét sér fátt um finnast en Sigrgarðr var mörgum manni harmdauði.

Fréttust þessi tíðindi nú víða. Þessi tíðindi komu austr í Tartaría til eyrnanna meykonunginum en hon brosti við ok kvað margt skrökvat þó at skemmra væri at spyrja en þó sáu menn þá at hagl hraut ór augum henni rautt sem blóð.

Annat sumar eptir at áliðnu sumri sigldi Knútr inn knappi austr í Tartaría. Hann rataði strauma stóra ok storma mikla, ok leysti skipin undir þeim. Komst Knútr einskipa undir Tartaría, ok braut skipit í lending ok misti menn alla nema tólf eina. Fjárhlut rak á land allan. Spurðu menn hann hvað ráðs skyldi taka. Knútr sagði ekki annat til enn at reyna á drengskap meykonungsins. Hörðr segir at væri gæfuraun, en Stígandi segir at ekki dygði ófreistað, at einum degi gengu þeir fyrir meykonunginn.

Sat hon þá yfir borðum. Knútr kvaddi hana virðuliga sem henni sæmdi. Hon tók ei kveðju hans en spurði þó hvat manni hann væri. Hann kvaðst Knútr heita, “ok er ek kominn hér á yðrar náðir. Hefir oss tekist heldr slysliga, misst skip vár öll, en tókum land með skipbroti, ok vildum vér gjarnan þiggja hér vetrvist. Skortir oss ei fé fyrir oss at leggja, eðr aðra þjónustu ef þér vilit.”

Hon horfði á hann lengi ok þagði, en litlu síðar mælti hon: “ertu sá Knútr er drepit hefr Sigrgarð inn frækna?”

“Ei mun ek þess þræta sem aðrir menn kenna mér; vænti ek þar helst fyrir sæmda af yðr er ek réði af yðr þann ófrið.”

“Margt hefðir þú þat mátt vinna at mér hefði betr líkat, en várkynni ek þat hverjum manni þó hann veri líf sitt, ok með því at þú hefir gengit á mitt vald, þá mun ek þess ei svá greypiliga hefna sem vert er; en hefir þú ei spurt hversu þeim hefr af ferðar orðit sem hér hafa vetrvist tekit hjá oss?”

“Ekki kvíði ek ókomnum degi,” segir hann.

“Þat þikjumst ek þér” segir hon, “ok á krippubaknum þeim sem hjá þér stendr at þit þikist eiga nökkut undir ykkr. Hugsið svá yðvart mál at þér séuð mér ei synsamir ef ek vil senda yðr nökkut. Máttu ok til þess ætla,” segir hon, “at ek mun ætla þér þegjandi þörfina fyrir þat er þú hefir drepit Sigrgarð þó at vit bærum ei alla gæfu saman.”

“Ei má sá böl bera” segir hann, “sem ei þorir at bíða, ok munu vér þat áhætta.”

Sendi hann þá eptir varningi sínum ok lét heimbera, ok var þeim skiput ein steinhöll.

En er þeir komu þangat þá var þar myrkt, ok illa þefat. Stígandi segist fyrst vilja innganga. Stakk hann niðr króksviðunni, ok fann at holt var undir ok var þar tálgröf gjör í gólfit, ok skotit yfir þunnum skíðum ok breiddr á kögurr. Síðan rann hann yfir gröfina, ok segir þeim at ófært var. Knútr ok Hörðr stukku yfir tálgröfina, ok var þat vel tólf álnar. Stígandi krækti með krókssviðunni, ok kippti hinum yfir gröfina. Hörðr vildi fyrst niðr setjast. Settist hann niðr við dyrr utar ok brakaði mjök við. Framþrútin váru tjöldin. Hann setti krippuna upp við þilit ok váru þar menn undir með vápnum, ok kreisti hann líf frá þeim. Svá ók hann sér innar eptir höllinni, ok svá kringum hana, ok brakaði einart við, svá at undrum þótti gegna, en stundum skeldi hann herðunum upp á þilit. Var þá tekit af glugginum. Fundust þá þrír tigir manna dauðir, ok var þeim kastað í tálgröfina, ok fylltu af moldu, en i bekkjunum váru herbroddar af stáli, ok braut hann þá alla með dausnum.

Síðan settust þeir niðr. Höfðu þeir menn sína til matkaupa á torgum. Heldu þeir sik vel bæði til öls ok matar. Meykonungrinn sendi þeim opt góðar sendingar af borði sínu. Þeir váru jafnan boðnir ok búnir til hvers sem hon vildi þeim skipat hafa, en hon var svá vör um sik at hon vildi aldrei í þat herbergi koma er þeir váru í, ok aldrei áttu þeir kosti at sjá hana, eðr tala við hana nema allt hennar fólk stæði upp yfir. Ok leið nú svá fram um vetrinn þar til mánuðr var til sumars.

Þá lét meykonungrinn kalla þá kompána til sín ok mælti svá til þeira: “Yðr mun mál þykja at vita um sendiför yðra, ok mér þykir mál at vita hvat ek skal hafa í vistarlaun.” Þeir báðu hana fyrir sjá. “Þú Stígandi,” segir hon, “skalt sækja svín mín. Þau eru níu tigir saman. Lát þau koma heim til mín sumarsdaginn fyrsta ódrepin ok ómeidd ok far af stað þegar í dag. Líf þitt liggr á ef þú meiðir svínin.”

“Hvert skal ek þeira leita?” segir hann.

“Ei er ek vön at hafa reikning á því” segir hon, “hvert þau renna.”

10. Stígandi ferr nú heiman ok vita menn ei hvat af honum verðr. En áðr enn hann fór töluðust þeir fóstbræðr við einmæli. Um morguninn eptir gekk Hörðr fyrir meykonunginn ok spurði, “Hverja sendiferð hefir þú mér ætlat?”

“Þú skalt sækja stóðhross mín,” segir hon. “Þau eru saman níu tigir; hestrinn er grár. Sjá svá fyrir attú komir aptr sumarsdaginn fyrsta með ómeidd hrossin. Þar liggr við líf þitt.”

“Hvert á ek þeira at leita hér innan lands?”

“Ekki eru mér kunnigar leiðir, kenn þú þér sjálfum,” segir hon. Síðan bjóst Hörðr til ferðar, ok vissu menn ei hvat af honum varð.

Þrim nóttum síðar kallaði meykonungrinn Knút til sín. Hon mælti þá til hans, “sendiferð hef ek þér hugað.”

“Hvárt skal ek fara?” segir hann.

“Þú skalt sækja uxa mina. Þeir eru hundrað saman, ok koma þeim heilum ok ómeiddum til mín sumarsdaginn fyrsta. Horn þat sem fram stendr ór hausi einum þeira skaltu taka ok færa mér fult af gulli. Á þínum veg er eitt vatn. Þar er í einn hólmr, þar á ek í eggvarp nökkut. Þau skaltu týna. Þar liggr líf þitt á ef þú færir mér þau ei öll óbrotin, ok ef þú skilr nökkut eptir.”

“Hvert á þeira at vænta?” segir hann.

“Ei mundir þú mik at spyrja,” segir hon, “ef þér þætti eptirlæti í at fara. Ok eigi mundi Sigrgarðr torfelt hafa þessa för.”

“Minnst þú vel á þat,” segir hann.

“Þegi vanmenna,” segir hon. Var hon þá reiðulig at sjá.

Hann sneri þegar í burtu ok bjóst þegar at fara sína sendiferð. Ok hafði með sér sex menn sína. En aðrir váru eptir hjá því sem þeir áttu.

11. Knútr fór nú leið sína. Ferr hann margan ókunnigan stig. Eitt kveld koma þeir at einu sæluhúsi. Þat var timbrhús. Þeir komu þar snemma um kveldit. Bjuggust þeir þar um. Hann sendi þrjá eptir eldiviði en tvá menn at sækja vatn. Þótti honum þeir seinir aptr. Fór hann síðan at vitja þeira, ok fann hann dauða hvártveggju. Ok váru aðrir snaraðir úr hálsliðinum. En af öðrum váru bitin höfuðin.

Ferr hann nú heim aptr í sæluhúsit. En er hann kom þar þá váru þar fyrir þrír menn. Þeir váru féhirðar meykonungsins. Einn hét Kampi, annar Skeggi, þriði hét Toppr. Þeir váru illvirkjar miklir ok drápu þeir menn. En færðu meykonunginum fé þeira. Þeir sóttu þegar at Knúti allir er þeir sjá hann. váru þeir bæði sterkir ok stórhöggvir. Aldri þóttist hann í viðrlíka raun ok mannhættu komit hafa.

Þá sér hann hvar Stígandi hleypr. Hann krækir þegar króksvíðunni í kampinn á Skeggja ok dregr hann at sér. Vatn eitt var nærri þeim. Hann dregr Skeggja út í vatnit. Fór þá svá sem vant var, at Stíganda tók eigi djúpara vatnit enn jafnsitt skóm. Skeggja var óhægt at koma sundlátum við þvíat krókrinn var fastr í kjaptinum, en þó kafaði hann svá næri fæti hans at hann beit af honum tána ina stærstu. Stígandi stakk ór honum bæði augun. Ok sleppti hann honum síðan ok fáð hann þá eigi í burt af vatninu. Ok drukknaði hann þar.

Þeir Toppr ok Kampi sóttu báðir at Knúti. Þá kom Hörðr fram ór skóginum. Toppr sneri þegar í móti Herði ok hjó til hans öxi, en hann brá við stjölnum ok stökk úr munnin úr öxinni. Hörðr hljóp þá at honum ok rak hann niðr fall mikit. Settist síðan á hann ofan svá fast at brotnaði í honum hvert bein. Eigi bitu vápn á Kampa. Knútr greip í kampa honum ok snaraði hann úr hálsliðinum.

Sökktu þeir þeim niðr í vatnit. Síðan fóru þeir heim í sæluhúsit ok bjuggust um. Hörðr lá við þilit öðru megin en Knútr öðru megin. Stígandi lá í miðit. En þegar er þeir váru nýsofnaðir þá lét Knútr illa í svefni; færði hann fætrna við þilinu. Var þá ylgr komin í fang honum ok vildi bíta hann. En hann tók sterkliga í mót; hon færði kryppuna við þilinu en setti klærnar í bringu honum. Hörðr hrökk undan sviptingum þeira. Setti hann kryppuna við timbrveggnum svá at hann brotnaði, ok komust þeir þar út. Stígandi krækti í huppinn á ylginni ok reif út ór henni garnirnar, en Hörðr hljóp á bak henni ok brotnaði þá í henni hryggrinn. En svá hafði hon sett klærnar í bringu Knúti at berir skinu við bringuteinarnir. Þá var Hlégerðr þar komin. Knútr hjó til hennar, en hon varð at kráku ok fló upp. Höggit kom á vænginn ok tók af henni vænginn. Fló hon þá til norðrættar ok hvarf þeim skjótt.

Þeir fóru nú eptir blóðdrefjunum þangat til sem þeir komu at hömrum nökkurum. Þeir váru brattir ok hávir ok svá sléttir at eigi mátti klífa. Þeir báðu Stíganda forvitnast á fjallit. Hann rann upp bergit ok kastaði þá skónum ofan til þeira ok renna þeir báðir bergit á skónum. Síðan ganga þeir um fjallit. En er þeir höfðu lengi geingit fundu þeir dal einn fyrir sér. Þar váru sléttirvellir. Þar sjá þeir níu tigi hrossa, ok var þar með einn hestr furðuliga fagr ok grár at lit. Eitt flókafolald sá þeir. Þat var at öllu skripiligt. Hrossin öll lömdu þat ok óþægðu. Hestrinn lagði þat í eineltu. Þótti þeim gaman at horfa á þetta.

Þeir sáu helli stóran. Þá mælti Knútr: “Hér muntu Hörðr eptir dveljast þó at mér þiki mikit fyrir at skilja við þik. En nú er tími svá stuttr at vantækt er á hvárt vér náum heim stefnudeginum, þó at oss beri eigi til tafa. En geym þú hellisdyr þessar þangat til sem ek kem aptr, því at þar liggr líf várt allra við ef nökkut tröll kemst út ór hellinum.” Síðan skilja þeir.

Fara þeir Stígandi ok Knútr í burtu þangat til sem þeir koma at hólum nökkurum. Þar sjá þeir svín mörg, ok váru þau þá komin í svefn. Eina gyltu sáu þeir liggja undir hamri einum. Hana sugu tveir grísir. Hon var svá mögr at hon gat varla risit. En þegar at aðrir grísir fóru frá henni þá fóru aðrir til hennar at sjúga hana. Knútr gekk at háli einum ok mælti til Stíganda: “Hér munt þú eptir verða, ok bíða mín þangat til at þrjár sólir eru af himni. En ef ek kem þá eigi aptr þá þarf eigi mín at vænta. En ekki skaltu við svínin eiga fyrr enn úr kulit er um mína komu. Ok muntu þó ærit eiga at vinna. Hér í hóli þessum eru níutigir trölla, en svínahirðirinn er farinn á skóg at afla þeim matar. Ok veit ek at hann mun glettast við þik þá er hann kemur heim. En hér er einn gluggr á hólnum ok er þar við stigi. Ok er hvergi útgangr úr hólnum nema þar. Líf þitt liggr á ef þau komast út.”

12. Knútr skilr nú við fóstbræðr sína. Fór nú síðan langan veg um mörkina. Optast hafði hann nökkurn leiðarvísi: blóðdrefjar af krákunni. Ferr hann nú þangat til sem fyrir honum verða mýrar. Þar sér hann mörg naut í einum skíðgarði, en þegar sem þau sjá hann þá beljuðu þau með svá öskrligum hljóðum at honum var búit at standast eigi. Uxi var þar fyrir svá stórr sem fjall væri. Hann hafði þrjú horn: eitt stóð fram úr miðju enni, en annat stóð þvert upp í lopt, en it þriðja beint niðr í jörð, ok reist hann með því torfu. Hann sté svá fast í klaufirnar at jörðin gekk at lak klaufum upp.

Knútr gekk at hliðinu ok lauk upp grindinni. Uxinn hljóp út beljandi ok ætlaði at reka hornit fyrir brjóst Knúti. En hann greip báðum höndum í hornit ok kippti af honum horninu, en slóin stóð eptir. Hann hafði til reiðu posann kerlingarnaut, ok dreifði hann því yfir uxann sem í var ok varð hann svá hægr sem hann hefði aldri ólmr orðit. Nautin þreyngdust utan í hliðit, en hann dreifði yfir þau því sem í posanum var ok tók þegar af þeim ærslin. Gengu þau síðan hógvær á gras.

Vatn eitt var skammt í burtu þaðan. Þar var í ein ey mikil. Hann sér hvar maðr rær á steinnökkva. Hann var fylgjumaðr Hlégerðar ok hét Giparr. Hann geymdi nautin. Hann var eigi góðorðr. Hann sá at nautin váru út komin, “ok veit ek at þessu mun valda vetrtaksmaðrinn armi er höggit hefir vænginn af Hlégerði fóstru minni. Ok skyldi ek þess grimmliga hefna ef ek gæta náð honum.” Verðr nökkvinn nú landfastr. Hljóp jötunninn nú fyrir borð. Knútr kom þar fram á bakkann. Jötunninn var óða málugr. Knútr tók upp stein ok snaraði til hans, ok kom við eyra honum. Hann hristi við höfuðit ok mælti “hvasst er nú á hömrunum svá feykir vindrinn fjöðrunum.” Tók hann þá gaddakylfu, járnvafða, ok hljóp neðan einstigit. Hálfþrítugr var hamarrinn. En þá er hann var kominn í it efsta stigit, renndi Knútr at honum ok rak spjótit fyrir brjóst honum. Spjótit gekk á kaf, en jötunninn datt ofan fyrir hamarinn ok brotnaði í honum hvert bein.

En Knútr tók kylfuna til sín en síðan sté hann á nökkvann ok reri til eyjarinnar, gekk á land ok litaðist um. Hann sá hól einn háfan með fögrum grösum. Þangat gengr hann. Hann finnr þar á glugg; hann setr gler fyrir augu sér. Hann sér hvar krákan lá á mikilli dyngju. Hann sá af henni var vængrinn. Hann tók þá í posa kerlingar ok sáði inn í glugginn því sem þar var í. Fell þá svefn á krákuna. En síðan fór hann inn í hólinn. Hann tók um háls krákunni ok snaraði hana úr hálsliðnum í millum handa sér en í hennar fjörbrotum varð svá mikill landsskjálfti at undrum gegndi.

13. Knútr tekr sér nú eld ok gekk til dyngju krákunar ok rubbar henni upp allri. Finnur hann eggit ok lætr þat koma í posa kerlingar. Niðri undir dyngjunni fann hann jarðhús. Þar lá fyrir ormr einn. Hann bles þegar eitri ok sakaði Knút ekki fyrir taufrum kerlingar. Ormrinn fló út um glugginn. Gull mikit ok gersimar var þar. Hann fylldi upp uxahornit. Tók hann þat af gullinu sem honum likaði. Vendi hann síðan í burtu.

Kemr hann nú til nökkvans ok rær síðan at landi. En er kemr á vatnit þá kemr ormrinn upp úr vatninu með gapanda munni ok leggst at nökkvanum ok lagði bægslit upp á barðit. Knútr þreif kylfuna ok keyrði á nasir orminum. En hann dró nökkvann í kaf með sér, en Knútr hljóp á bak drekanum ok spenti um hálsinn. Ok fóru þeir svá þangat til at skammt var til lands. Tók hann þá í posa kerlingar ok sáði yfir drekan, ok varð hann þá svá máttdreginn at hann sökk í vatnit. En Knútr lagðist þá til lands.

Var hann þá bæði stirðr ok móðr. En sér at eigi gjörist setuefni. Vill nú flýta sér til fóstbræðra sinna. Rekr nú saman nautin. Eru þau mjög bagræk, en þó kemr hann um síðir til Stíganda fóstbróður síns.

14. Nú er at segja frá Stíganda at þá er þeir skildu Hörðr, settist hann fyrir dyr hólsins. En er hann hafði eigi lengi þar verit þá kemr svínahirðirinn heim fram úr skóginum. Þat var Hjálmr bróðir Hlégerðar. Hann gekk þar fyrst at sem gyltan lá sú in magra. Hann gaf henni mikit vandarhögg, en hon gat tregliga upp staðit. Síðan reisir hann upp svínin ok rekr þau upp at hólnum. Stígandi var þar fyrir. Þá mælti Hjálmr til hans: “Illu heilli ok óþörfu sjálfum þér, komtu hér: Mikla dirfð ætlar þú þér, at þú ætlar at reka svínin úr höndum mér.” “Eigi dugir ófreistat,” sagði Stígandi. Hjálmr hafði atgeir í hendi ok hjó til Stíganda, en hann laust af sér lagit. Í því opnaðist haugrinn. Stígandi krækti svíðunni til Hjálms ok kippti honum áfram ok fell hann inn í glugginn.

Í hauginum váru fjór tigir trölla. Sóttu þau nú út úr hauginum ok Hjálmr með þeim. Stígandi varði dyrnar vel ok hraustliga. Fekk hann þá mörg sár ok stór. Opt krækti hann tröllin með svíðunni ok kastaði þeim inn í hauginn. Svínin tóku at sækja at honum, en hann vill þeim eigi vánt gjöra. Gekk þessi sókn allan daginn ok alla nóttina eptir.

Einn göltr var stærstr af svínunum. Hann sótti mest at Stíganda. Hjálmr lagði spjóti til Stígandi ok var þat allt í einu at göltrinn greip í kálfan á honum. Þá fell Stígandi ok dró göltrinn hann ofan fyrir hólinn. Þeystust þá öll tröllin út úr hólnum ok létu öll heimsliga. Í þessu kom Knútr fram úr skóginum með nauta flokkinn. Sneri hann þá at tröllunum ok lét hann þá ganga kylfuna. Hjálmr sneri þá at honum ok lagði til hans. Þá var við mörgu at sjá. Stígandi var þá á fætr kominn. Hljóp hann þá at baki Hjálmi ok krækti sviðunni fram yfir hann ok kom í augat ok kipti honum at sér. En kesjan kom í rist Knúti. Ok hljóp niðr í gegnum í jörðina ok var þat sár mikit. Hann lagði þá kylfuna á nasir Hjálmi ok brotnaði þá allr haussinn, ok varð þat hans bani.

Svínin sóttu at Stíganda. En hann var svá vakr á skóm sínum at þau gátu honum eigi náð. Hann krækti at sér tröllin ok kipti þeim undir höggin. En Knútr veitti þeim skjótan dauða. Þá var sól í suðri er þeir höfðu drepit tröllin öll. Ok váru þeir þá bæði stirðir ok móðir. Dreifðu þeir þá yfir svínin moldu þeirri er í var posa kerlingar. Ok váru þau þá þegar hogvær.

Síðan bjuggust þeir til ferðar. Gyltan in magra var svá mögur at hon gat eigi gengit ok varð þeim trafali at henni. Ok tók Stígandi hana ok bar hana á baki sér. Svínin váru mjök bagræk. Ok bað Knútr þá at Stígandi skyldi fara seinna eptir á með svínin—“En ek mun flýta mér í móts við Hörð fóstbróður minn.”

15. Nú er at segja frá Hörð. Þá er þeir Knútr skildust gekk hann til hellis dyranna. Þar váru inni sextigir trölla. Eigi vildi Hörðr glettast við þau á meðan þau sváfu. Litlu síðar sá hann ganga mann fram úr skóginum. Sá var mikill vexti. Hann hafði jarnstaf í hendi ok var geir Óðins markaðr á framan verðum, ok syndist honum sem eitr sindraði ýr oddinum. Þat var Skjöldr, bróðir Hlégerðar. Hann gengr at skíðgarðinum ok lykr upp grindinni. Flóka trippan hleypr þegar út. Ok öll hrossin eptir henni. Hesturinn fylgir henni. Hon hefir uppi ýmsa endana ok stefnir þangat sem blautastar váru mýrarnar, ok gefr henni þat líf at hrossin komust þangat eigi.

Skjöldr gengr til hellisins. Hörðr sprettr þar upp fyrir honum. Hann hafði gaddakylfu í hendi. Hann sló til Skjaldar en Skjöldr skaust undan en kylfan kom í jörðina ok sökk it digrasta. Skjöldr sló til hans með jarnstafnum ok kom á kryppuna ok brotnaði í sundur geirinn. En stöngin var föst í kryppunni á honum, ok kipti hann honum á lopt. Hörður spyrndi fótunum við bergit svá fast at Skyldi varð laus stöngin. Þá opnaðist hellirinn ok kom út þurs mikill, ok var þríhöfðaðr. Hörðr laust hann með kylfunni ok fell hann um þverar dyrnar ok var þegar dauðr. Þá losnaði stöngin ok náði Skjöldr henni. Sló hann þá til Harðar í öðru sinni. Hörðr stökk undan ok inn yfir inn dauða. En stöngin sökk í þursinn er hon kom á hann, ok var föst við þursinn, en hendr Skjaldar við stöngina ok varð honum þá mikit fyrir at reiða hana.

Tröllin sóttu nú at Herði ok var þat mikil mannhætta. Skjöldr vildi nú inn í hellinn ok var honum óhægt um ferðirnar þvíat þursinn loddi við hann. Ok fór hann mjök lágt í dyrunum. Hörðr opaði at honum ok setti stjölinn á nasir honum ok stukku úr honum allar tenurnar. Hrökk hann þá út aptr ok vogaði hann þá eigi inn í hellinn þaðan í frá.

Hörðr barðist tvö dægr við tröllin. Hafði hann þá drepit þau öll. Bar hann sik þá at at hlafa út. Skjöldr stóð fyrir hellis dyrunum. Hörðr hljóp í milli fóta honum. Ok vó hann upp á baki sér ok rak hann niðr fall mikit. Losnuðu þá hendr Skjaldar af stönginni.

Þá kom graðhestrinn ok greip í hárit á Herði með tönnunum ok sykti honum til falls ok dró hann eptir sér. Hrossin öll komu þangat ok vildu bíta Hörð. Hann komst seint á fætur, en hvar sem þau kiptu til hans þá festi hvergi tennrnar á honum, en ef þau slógu til hans þá kiptu sjálf fótunum ok lysti eigi at slá optar enn um sinn. Skjöldr hleypr þá þangat. Þá kom Knútr fram úr skóginum. Hleypr þá til móts við Skjöld. Skjöldr laust þá til hans með stönginni. En hann laust í móti með kylfunni. Ok var þá hvárgi þeira svá næri öðrum at eigi mátti höggunum við koma. Gripust þeir þá ok váru þá harðar sviptingar. Eigi mátti Hörðr honum björg veita þvíat hrossin óþægðu honum, en hann ók við hlaununum ok vildi þeim eigi mein gjöra.

Þeir Knútr ok Skjöldr gengust nú at svá at þursinn óð jörðina til knjá. Ok varð Knútr sýnt orkuvana fyrir honum. Þessu næst kom Stígandi fram úr skóginum með svínaflokkinn. Hann sneri þangat til sem þeir áttust við Skjöldr ok Knútr. Hann krækti svíðunni í huppinn á Skildi ok sökk hon á kaf. Hann rykkti at sér ok skar út úr ok lágu þar þarmarnir. Röktust þeir þá úr honum ok lágu þar á króknum. Fellu þá út iðrin. Hann greip þá í eyrat á Knút ok reif þat af honum. Fell Skjöldr þá. Þá kom Hörðr at ok rasaði sér ofan á hann ok svá á brjóstit á honum, ok brotnaði þá í honum hvert bein.

Var nú unnin þessi þraut. En þeir váru bæði sárir ok móðir. Dreifðu þeir þá öskunni yfir hrossin. Flókatrippit hljóp undan. Komust þeir Knútr ok Hörðr hvergi á mitt skeið við hana. Stígandi neytti þá íþróttar sinnar, ok var lengi í framkrókum með þeim áðr enn hann gat náð henni. Vildi hon þá bæði bíta ok berja. En hann gjörði henni orkumun svá at hon gat hvárki gjört. Komu þeir nú til þeira Knútr ok Hörðr. Ok sáði Knútr yfir hana úr posa kerlingar. Fell hon þá niðr sem dauð væri.

Síðan tóku þeir tal með sér hversu þeir skulu með fara. Ok kom þeim þat ásamt at sá skyldi fyrst heim koma er fyrst fór heiman. Fara nú síðan þott þeir væri stirðir af sárum ok kreistingum er tröllin höfðu þeim veitt. En þá er þeir komu þar sem vegir þeira skildust, þá skildu þeir flokka sína þvíat úr sinni átt átti hverr þeira at koma. En þat ætlaði meykonungrinn at þeir mundu eigi fundist hafa.

Svá er sagt at Stígandi kom fyrst heim ok var þá sól í landsuðri er hann kom. Meykonungrinn var þá í nýklæddr. Stígandi rak svínin inn í skíðgarðinn þar sem meykonungrinn var fyrir. Hann kvaddi eigi meykonunginn, en kastaði inni mögru gyltinni niðr fyrir fætr henni. Ok bað hana at hyggja hvárt at ómeidd væri. hon sagði at hann hefði mannliga efnt sína sendiferð. “Hefir þú fram lagit slíkt sem þú hefr meðferðar?” Hann tók höfuðit Hjálms úr serk sér ok snaraði fyrir brjóst henni. Menn gripu til vopna. Hon bað þá kyrra vera. “Eigi skal þessa hefna.” Stígandi sá at hreyfðist gyltan in magra. Meykongurinn hljóp þá at ok greip í burstina ok snaraði til Stígandi, en hann greip við ok sneri í burtu. Sáu menn þá at þar lá kona fögr sem hamrinn hafði verit. Meykonungrinn lét næra hana. Stígandi brenndi svínshaminn.

En litlu síðar kom Hörðr með hrossin ok kastaði flókafolaldinu fyrir fætr henni ok bað hana at hyggja hvárt nökkut væri af hans völdum meitt. Hon sagðist þat eigi sjá en spurði hvat hann vissi til Knúts. En hann kvað hana næri mundu geta hversu hon hefði fyrir honum sét. Hon spurði hvat hann hefði gjört af hestamanninum. Hann tók þá höfuðit af Skildi ok snaraði fyrir brjóst henni. Hon greip í fax flókafolaldinu ok var þá lauss belgrinn ok sló um nasir honum. En hann sneri í burt með ok brenndi þar sem engi vissi. En menn sá at lítil mey lá þar sem fylbelgrinn hafði legit. Lét meykonungrinn dreypa víni ok heilnæmum drykk á varir henni, ok nærðist hon skjótt. Ok því skjótara sem fylbelgrinn brann meir.

Liðr nú deginum ok lystir meykónginn at ganga til borðs. Hon gjörðist þá heldr ill yfirsýnis. Ok vágaði engi maðr hana orða at beiða ok engi vágaði at skenkja henni nema Hörðr. Hon bað sína menn alla vera með vápnum. En síðan sezt hon undir borð. En er miðr dagr var kominn, þá tók hon skjöld ok sverð þat sem átt hafði Sigrgarðr. Hon setti skjöldinn fyrir brjóst sér en bendi sverðit um kné sér.

Í því bili kom Knútr í höllina ok gengr vakrt eptir hallargólfinu.

Meykonungrinn spratt upp ok hjó til hans með sverðinu, en hafði skjöldinn fyrir andliti sér. Hörðr bar undir kryppuna ok kom sverðit þar í ok brotnaði skarð í sverðit. Stígandi krækti skjöldinn frá andliti meykonungsins en Knútr setti eggit á nasir henni svá at stropinn fór niðr um hana alla, en hon fell í óvit. Tók hann þá sverð sitt ok hjó til hennar með tveim höndum, ok stefndi á hálsinn. Hörðr hljóp þá undir hann ok váru þá sviptingar harðar með þeim. Stígandi tók þá meykonung ok dreypti víni á varir henni ok vaknaði hon skjótt við.

Hirðmenn sóttu þá at þeim. Sleppti Hörðr þá Knúti. En þeir sem til hans hjuggu þá brotnuðu sverð þeira í kryppu hans eðr þjóum. Hörðr bað þá hætta. Hafði Knútr þá drepit tíu menn. En þegar meykonungrinn gat nökkut hrært sik þá skreið hon at fótum Knúts ok vildi kyssa á þá, en hann vildi stíga í andlit henni ef Hörðr hefði eigi bannat honum. Reisti Hörðr þá upp meykonunginn. Knútr sneri þá í burt úr höllunni. Hörðr bað Stígandi fara með honum ok kveðst ætla at hann mundi stilling á fá gjört.

En er kom í steinhöll þá sem hann skyldi vera bað hann sína menn vápnast ok ganga at borginni ok brenna hana. Stígandi sagði at nú mundi af it ólmasta. Knútr vildi eigi á hlýðast ok sagðist borgina brenna skyldu. Kveðst meykonunginum eiga svá mikit illt at launa at hann kveðst eigi þat mega melta með sér. Stígandi kveðst eigi letja vilja. Tók hann þá eina gullskál fulla af víni ok bað Knút drekka. Hann var þá þyrstr mjök en þegar at hann hafði drukkit fell svefn á hann.

Meykonungrinn tók nú at hressast ok spurði Hörð eptir hvar at Knútr væri, en hann sagði hana þat öngu varða, ok kveðst ætla at henni mundi ekki verða mein at honum at svá búnu. “Hefir þú oss þungar þrautir fengit svá at hefnda væri fyrir vert. Eðr ætlar þú lengi at halda á ryskingum við oss?”

En hon svarar þá hógliga: “Þat á ek yðr at þakka,” segir hon “at af mér eru öll mín ósköp, þau sem Hlégerðr in arma lagði á mik. Ok svá á mínar systr it sama, en þegar it fyrsta kveld er þér komut hér þekkti ek Sigrgarð, ok höfum við mjök ójafnt. Hann hefir gefit mér líf, en ek hefi á marga vega viljað forráða hann. Eðr hverju ætlar þú at hann vili nú til sín snúa?”

“Eigi þarf ek til þess at geta. Hann ætlar at eyða allt yðvart land. En taka þik sjálfa hertaki. Gerir hann þá annat hvárt at hann selr þik mannsali. Eðr gefr þik þræl nökkurum.”

“Engi mun ván til,” segir hon “at þú getir komit sáttmáli á með okkr.”

“Eigi þiki mér þat vænliga horfa,” segir hann, “því at eigi mun hann því trúa vilja, því at miklu illu hefir þú af stað komit ok margan svikit. En við þat má ek leita at fara með þeim boðum sem þú vilt honum gjöra. Eðr ef þú vilt gipta okkr bræðrum systr þínar.”

“Eigi ætla ek,” segir hon, “at þit sýnist mjök girniligir meyjunum ef þit breytit eigi bragðinu. Eðr váru þær girniligar í morgin er þær komu heim. Ok tölum síðar um slíkt. En þau boð skaltu mega segja honum með fingrgulli því er hann gaf mér fyrsta sinni, at ek gef mik ok allt mitt ríki í hans vald, ok vera hvárt sem hann vill frilla hans eðr eiginkona. Ok heldr vil ek vera frilla hans en eiga nökkurn þann konungsson er ek veit.”

“Nú skaltu,” segir Hörðr, “láta tjalda hallir þínar á morgin, ok allir þínir menn taki inn besta búning. Gangit síðan út á víðan völl ok látit opin öll borgarhlíð. Ok bíðit svá þess sem at höndum kemr.”

Síðan gengr Hörðr í burtu. En meykonungrinn breytir nú at öllu svá sem Hörðr hafði fyrir sagt.


Cпасибо сказано
Вернуться к началу
 Профиль  
 Заголовок сообщения: Re: Sigrgarðs saga frækna (древнеисландский текст)
СообщениеДобавлено: 15 окт 2020, 02:55 
Модератор
Модератор
 
Аватара пользователя


Зарегистрирован: 28 мар 2013, 19:07
Сообщений: 6624
Откуда: Санкт-Петербург
Медали: 31
Cпасибо сказано: 1004
Спасибо получено:
3241 раз в 1589 сообщениях
Магическое направление:: рунническая магия
Очков репутации: 14264

Добавить
16. At morni dags þá er menn vöknuðu gengu menn í vígskörð. Sá menn þá at allr sjár var skipaðr með herskipum. Var þar þá kominn Ríkarðr konungr faðir Sigrgarðs. Gengu þeir á land ok reistu síðan herbúðir.

Nú er at segja frá Sigrgarði er hann vaknar um morguninn ok var honum þá runnin reiðin in mesta. Hörðr kom þar þá ok sagði honum hvat þau meykonungrinn höfðu mælst við. Segir honum ok þat at faðir hans sé þar kominn með óvígan her, ok Gustólfr karl með honum. Ok sagði at nú væri vildast at þiggja góð boð af meykonunginum. Hann kvað henni eigi sjálfrátt hafa verit um sína illsku.

Sigrgarðr gengr nú út af steinhöllunni ok hafði hann þá tekit aptr ásjónu sína. Gengu þeir nú með alvæpni þar næri sem meykonungrinn var með sínu sýniliga liði. En þegar er hon sá Sigrgarð gekk hon í móti honum burt frá sínum mönnum ok tók gullkórónu af höfði sér. Ok fell á kné fyrir honum ok lagði sik í hans vald ok allt sitt vald ok land. En hann svaraði þá, “lengi hefir þú þrálát verit. En lægðr sýnist mér nú metnaðr þinn. En ef þú giptir systr þínar sveinum mínum þá mun ek taka sættum við þik. Hef ek nú svá mönnum skipat at ek má láta drepa þik.” Sagði hon at þat skyldi á hans valdi sem allt annat er hann beiddi hana. Hann bað hana þá ganga í borgina með sína menn ok búast við virðuligri veislu ok láta bosuna þá er hann gengr frá skipum.

Tveir menn váru þá komnir í lið meykonungsins, ok hét hvártveggi Álfr. Þeir váru móðurbræðr drottningar. Þeir höfðu orðit fyrir ósköpum Hlégerðar ok hafði annarr verit hestrinn en annarr uxinn, ok höfðu þeir fóstbræðr hjálpat þeim ór ósköpum. Nú ferr Sigrgarðr til sjóvar. Faðir hans var þar kominn með herbúðir sínar. Gekk hann í móti syni sínum ok urðu þar fagnafundir. Sagði konungr svá til hans, “því er ek nú hér kominn at ek vildi hefna þinnar svívirðingar, ok förum ok eyðum landit eða gjörum henni hverja svívirðing sem þú vilt.”

“Þat veit nú eigi svá við,” segir Sigrgarðr, “vit erum nú sátt. Hefir hon nú gefit í mitt vald allt sitt ríki ok sik ok systr sínar tvær.”

Segir hann þá föður sínum allt hversu farit hafði um ósköp hennar. Sefaðist konungr þá, en var þó inn reiðasti. Þá spurði konungr hverir þeir menn væri í flokki hans at svá væri ólíkir flestum mönnum öðrum at sköpun. “Ok líkari eru tröllum enn mönnum.”

“Þessir hafa mér líf gefit,” segir hann, “ok heitir annarr Hörðr en annarr Stígandi. Ok vænti ek,” segir hann “at þú munir gefa þeim upp reiði þína, þvíat þetta eru þeir bræðr Sigmundr ok Högni, synir Gustólfs karls. Ok hefði ek aldri úr þessi þraut komist nema þeir hefði hjálpat mér, ok Gerðr móðir þeira. En þat sem þeir hafa við þik brotit viljum vér bæta með gulli ok silfri.” Konungr gefr þá í vald sonar síns. Ok spurði því þeir væri svá skrípiligir orðnir. En Gustólfr karl sagði at hann hefði keypt at einum dverg at gjöra Högna fangastakkinn þann at hvert stál brotnaði sem á kom. “En belgr sjá sem hann hefir í milli herðanna ok pokar þeir sem hanga við stjöl honum eru fullir af gresjárni ok brotnar því allt þat sem hann sest á.” Færði karl þá sonu sína úr búningi þessum ok læsti niðr í kistu. En þeir váru þar undir í skarlaksklæðum ok þóttu þeir manna vænstir.

Fóru menn síðan frá skipum ok til hallar. Skorti þá eigi glaum ok gleði með fögrum hljóðfærum. Váru þeir með þessum prís leiddir í borgina. Var konungi fylgt til hallar ok settr í hásæti. Sigrgarðr settist í hásæti hjá föður sínum. En þessu næst kom drottning í höllina með miklum fjölda meyja ok kvenna ok annat hoffólk. Hon fagnaði öllum vel þeim sem komnir váru, en síðan gekk hon at Sigrgarði ok settist í kné honum ok lagði báðar hendr um háls honum ok kyssti hann ok bað hann fyrirgefningar um stríð ok mótgang þann sem hon hafði veitt honum; gaf sik ok allt sitt ríki í hans vald, ok beiddi hann skipa sem hann vildi. Sigrgarðr svarar, “þat er helst í at virða við þik,” segir hann, “at yðr hefir eigi sjálfrátt um verit, en svá munt þú til ætla at ek mun smáþægr við þik um mótgjörðirnar. En ek vil nú vita hvern enda eiga mun um gipting systra þinna.” En hon spurði hvar þeir væri nú mennirnir sem hann hefði ætlat þeim. Þá stóðu upp tveir ungir menn á bekknum. Eigi hafði hon sétt áðr vaskligri menn. Hon spurði hvat þessir menn heiti. Annarr kveðst heita Högni harðstjölr en annar Sigmundr stígandi. “Mikit hafið þit nú skipast,” segir hon, “enda verðr nú ok svá fleirum.” Hon vill eigi virða þær minna en spyrja þær at. Bað Sigrgarðr þær þá gefa svör til hversu þeim væri gefit. Þær sögðu báðar at þeir hefði nóg til unnit. Ok segjast þeim eigi neita mundu.

Því næst fóru festar fram, ok reis þar upp sæmilig brullaup. Fekk Högni Hildar en Sigmundr Signýjar. Váru brullaupin öll undir eins drukkin. Ok er þá eigi þess getit at Ingigerðr hefði nökkrar sleitur við Sigrgarð í hvílubrögðum. En hins er getit at Sigrgarðr gaf jarlsnafn þeim bræðrum ok mikit ríki.

Nú at liðinni veislunni fóru allir í burt með sæmiligum gjöfum. Leysti hann föður sinn vel af garði ok sigldi hann heim í Garðaríki. En Sigrgarðr varð konungr í Tartaría ok réð þar fyrir til elli. Ok váru ástir þeira góðar. Ok lúkum vér þar sögu Sigrgarðs.


Cпасибо сказано
Вернуться к началу
 Профиль  
Показать сообщения за:  Поле сортировки  
Начать новую тему Ответить на тему  [ Сообщений: 2 ] 

Часовой пояс: UTC + 3 часа [ Летнее время ]



Кто сейчас на конференции

Сейчас этот форум просматривают: нет зарегистрированных пользователей и гости: 1


Вы не можете начинать темы
Вы не можете отвечать на сообщения
Вы не можете редактировать свои сообщения
Вы не можете удалять свои сообщения
Вы не можете добавлять вложения

Перейти:  



Последние темы





Официальные каналы форума:

Наша страница в Vk

Наш канал Яндекс Дзен

Наш телеграм


Банеры

Яндекс.Метрика

Powered by phpBB © 2000, 2002, 2005, 2007 phpBB Group
GuildWarsAlliance Style by Daniel St. Jules of Gamexe.net
Guild Wars™ is a trademark of NCsoft Corporation. All rights reserved.Весь материал защищен авторским правом.© Карма не дремлет.
Вы можете создать форум бесплатно PHPBB3 на Getbb.Ru, Также возможно сделать готовый форум PHPBB2 на Mybb2.ru
Русская поддержка phpBB