Текущее время: 29 мар 2024, 05:13


Начать новую тему Ответить на тему  [ Сообщений: 3 ] 
Автор Сообщение
 Заголовок сообщения: Прядь о Сигхвате Скальде
СообщениеДобавлено: 17 ноя 2020, 18:48 
Töfra maður
 


Зарегистрирован: 08 дек 2018, 00:29
Сообщений: 3413
Медали: 13
Cпасибо сказано: 3549
Спасибо получено:
2248 раз в 1218 сообщениях
Магическое направление:: Руническая магия,Таро
Очков репутации: 9181

Добавить
Прядь о Сигхвате Скальде

Sighvats þáttr skálds


1. Sighvatr gerðist skáld ok hirðmaðr.


Þórðr Sigvaldaskáld hafði verit með Óláfi konungi fyrr, þá er hann var í hernaði. Sighvatr hét sonr Þórðar. Hann var at fóstri með Þorkatli at Apavatni á Íslandi. Sighvatr þótti seinligr maðr í uppvexti. í Apavatni er fiskiveiði mikil. Þar var á vist með Þorkatli Austmaðr nökkurr, vitr maðr ok dæmafróðr. Þeir sátu á ísinum ok sá fram koma mikinn fisk ok fagran ok gátu eigi veiddan. Þá bað Austmaðr Sighvat fara á vatnit ok bjó til veiðarfæri hans, því at honum líkaði til Sighvats vel. En er Sighvatr hafði litla stund setit, þá dró hann þann inn fagra fisk, ok er þeir kómu heim, var soðinn fiskrinn. Þá mælti Austmaðr, at Sighvatr skyldi eta fyrst höfuðit af fiskinum, ok kvað þar vit hvers kvikendis í fólgit. Sighvatr át höfuðit ok allan fiskinn, ok þá kvað hann vísu þessa:

Fiskr gengr oss at óskum,
eitrs sem vér höfum leitat
lýsu vangs ór lyngvi
leygjar orm at teygja.
Atrennir lét, annars,
öngulgripinn hanga,
vel hefr, aurriða, at egna,
agngalga, mér hagnat.1

Sighvatr var síðan skírr maðr ok fór útan, ok er hann kom til Nóregs, fór hann á fund Óláfs konungs ok beiddist at færa honum kvæði. Konungr svarar, at hann vill ekki heyra kvæði hans ok hann vill ekki láta yrkja um sik. Sighvatr kvað þá vísu:

Hlýð mínum brag, meiðir
myrkblás, þvít kannk yrkja,
alltiginn, máttu eiga
eitt skald, drasils tjalda.
Þótt öllungis allra,
allvaldr, lofi skalda,
þér fæk hróðrs at hváru
hlít, annarra nítið.2

Óláfr konungr gaf Sighvati at bragarlaunum gullhring, er stóð hálfa mörk. Sighvatr gerðist þá hirðmaðr Óláfs konungs. Hann kvað þá enn:

Ek tók lystr, né ek lasta,
leyfð íð es þat, síðan,
sóknar Njörðr, við sverði,
sá es mínn vili, þínu.
Þollr, gaztu húskarl hollan,
höfum ráðit vel báðir,
látrs, en ek lánardróttin,
linns blóða, mér góðan.3

Þá er Sighvatr kom af Íslandi til Óláfs konungs, þá kvað hann þetta:

Görbænn mun ek Gunnar
gamteitöndum heitinn,
áðr þágum vér ægis
eld, ef nú biðk felda.
Landaura veittu, lúru,
látrþverrandi, af knerri,
enn offanga, engi,
ek hef sjalfr krafit, halfa.4

2. Sighvatr fór austr til Gautlands.

Þat er sagt, at Sighvatr skáld var mikill vinr Rögnvalds jarls í orðum sínum ok talaði oft fyrir konungi um vináttu jarls. Hann bauð konungi at fara austr á fund Rögnvalds jarls ok njósna um, hvers hann yrði víss frá Svíakonungi, hvat hann bærist fyrir, eða freista, ef hann mætti nökkurri sætt við koma. Óláfi konungi líkaði þat vel, því at honum þótti gott fyrir trúnaðarmönnum sínum at tala til Ingigerðar konungsdóttur.

Öndverðan vetr fór Sighvatr skáld ok þeir þrír saman ór Borg ok austr um Markir ok svá til Gautlands. En áðr þeir skilðu, þeir Óláfr konungr, þá kvað Sighvatr vísur þessar:

Nú sittu heill, en hallar
hér finnumsk meir þinnar
at, unz ek kem vitja,
Áleifr konungr, mála.
Skald biðr hins, at haldi
hjalmdrífu viðr lífi,
endisk leyfð, ok landi,
lýkk vísu nú, þvísa.5

Nú eru mælt, en mála
meir kunnum skil fleiri,
orð, þaus oss of varða
alls mest, konungr, flestra.
Guð láti þik gæta,
geðharðr konungr, jarðar,
víst hefk þann, þvít, þinnar,
þú est til borinn, vilja.6

Síðan fóru þeir til Eiðaskógs ok fengu illt far yfir ána, eikjukarfa nökkurn, ok kómust nauðuliga yfir. Sighvatr kvað:

Létk til Eiðs, þvít óðumsk
aftrhvarf, dreginn karfa,
vér stilltum svá, valtan,
vátr, til glæps á báti.
Taki hlægiskip hauga
herr. Sákat far verra.
Létk til heims á hrúti
hætt. Fór betr an vættak.7

Síðan fóru þeir um Eiðaskóg. Sighvatr kvað:

Vasa fyrst, es rannk rastir
reiðr of skóg frá Eiðum,
menn of veit, at mættum
meini, tolf ok eina.
Hykk á fót, en flekkum
fell sár á il hvára,
hvasst gengum þó þingat
þann dag, konungs mönnum.8

Síðan fóru þeir um Gautland ok kómu á þann bæ, er Hof heitir. Þar var hurð aftr, ok kómust eigi menn í húsin, sögðu, at þar var heilagt ok engum manni lofat inn at koma. Brott hurfu þeir þaðan. Sighvatr kvað:

Réðk til Hofs at hæfa.
Hurð vas aftr, en spurðumk,
inn settak nef nenninn
niðrlútt, fyrir útan.
Orð gatk fæst af fyrðum,
flögð baðk, en þau sögðu,
hnekkðumk heiðnir rekkar,
heilagt, við þau deila.9

Þá kom hann at öðrum garði, ok stóð þar húsfreyja í durum úti ok bað þá eigi þar inn koma, sagði, at þau bóndi áttu þar inni álfablót. Sighvatr kvað:

«Gakkattu inn,» kvað ekkja,
«armi drengr, en lengra.
Hræðumk ek við Óðins,
erum heiðnir vér, reiði.»
Rýgr kvazk inni eiga
óþekk, sús mér hnekkði,
alfablót, sem ulfi
ótvín, í bæ sínum.10

Annat kveld kom hann til þriggja bónda, ok hét hverr þeira Ölvir, ok ráku þeir hann allir út. Þá kvað Sighvatr vísu:

Nú hafa hnekkt, þeirs hnakka,
heinflets, við mér settu,
þeygi bella þollar,
þrír samnafnar, tíri.
Þó séumk hitt, at hlæðir
hafskíðs myni síðan
út hverr, es Ölvir heitir,
alls mest, reka gesti.11

Þá fóru þeir enn um kveldit ok hittu inn fjórða bónda, ok var sá beztr þegn þeira. Út rak sá Sighvat. Hann kvað þá vísu:

Fórk at finna báru,
fríðs vættak mér, síðan
brjót, þanns bragnar létu,
bliks, vildastan miklu.
Grefs leit við mér gætir
gerstr. Þá es illr enn versti,
lítt reiðik þó lýða
löst, ef sjá es enn bazti.12

Missta ek fyr austan
Eiðaskóg á leiðu
Ástu bús, es æstak
ókristinn hal vistar.
Ríks fannka son Saxa.
Saðr vas engr fyrir þaðra,
út vask eitt kveld heitinn,
inni, fjórum sinnum.13

Ok er þeir kómu til Rögnvalds jarls, kvað hann þá haft hafa erfiða ferð. Sighvatr kvað vísu:

Átt hafa sér, þeirs sóttu,
sendimenn fyr hendi
Sygna grams, með sagnir
siklinga, för mikla.
Spörðumsk fæst, en fyrða
föng eru stór við göngur.
Vörðr réð nýtr því, es norðan,
Nóregs, þinig fórum.14

Drjúggenginn vas drengjum,
drengr magnar lof þengils,
austr til jöfra þrýstis
Eiðaskógr á leiðu.
Skyldit mér, áðr mildan
minn dróttin komk finna,
hlunns af hilmis runnum
hnekkt dýrloga bekkjar.15

Rögnvaldr gaf Sighvati gullhring. Þá tók til orða kona ein ok kvað hann hafa gengit til nökkurs með þau in svörtu augun. Hann kvað þá vísu:

Oss hafa augu þessi
íslenzk, kona, vísat
brattan stíg at baugi
björtum langt en svörtu.
Sjá hefr, mjöð-Nanna, manni
mínn ókunnar þínum
fótr á fornar brautir
fulldrengila gengit.16

En er Sighvatr kom heim til Óláfs konungs ok gekk inn í höllina ok sá á hallarveggina, hann kvað þá:

Búa hilmis sal hjölmum
hirðmenn, þeirs svan grenha,
hér sék, bens, ok brynjum,
beggja kost á veggjum.
Því á ungr konungr engi,
ygglaust es þat, dyggra
húsbúnaði at hrósa.
Höll es dýr með öllu.17

Síðan sagði hann frá ferð sinni ok kvað:

Hugstóra biðk heyra,
hressfærr jöfurr, þessar,
þolðak vás, hvé vísur,
verðung, of för gerðak.
Sendr vask upp af öndrum
austr, svafk fátt í hausti,
til Svíþjóðar, síðan,
svanvangs í för langa.18

Ok þá er hann talaði við Óláf konung, kvað hann vísu þessa:

Létk við yðr, es ítran,
Áleifr, hugat málum,
rétt, es ríkan hittak
Rögnvald, konungr, haldit.
Deildak mál ens milda,
malma vörðr, í görðum
harða mörg, né heyrðak
heiðmanns tölur greiðri.19

Þik bað, sólar sökkvir,
sínn halda vel, Rínar,
hvern, es hingat árnar,
húskarl nefi jarla.
En hverr es austr vill sinna,
jafnvist es þat, Lista
þengill, þinna drengja
þar á hald und Rögnvaldi.20

Ok enn kvað hann:

Folk réð of sik, fylkir,
flest, es ek kom vestan,
ætt sem áðr of hvatti
Eiríks svika þeira.
En því at jarla frænda,
eins því, es tókt af Sveini,
yðr kveðk, jörð es náðuð,
Ulfs bróður, lið stóðusk.21

Spakr lét Ulfr meðal ykkar,
Áleifr, tekit málum,
þétt fengum svör, sátta,
sakar leggið it, beggja.
Þér lét, þjófa rýrir,
þær, sem engar væri
riftar reknar heiftir,
Rögnvaldr gefit, aldar.22

3. Sighvatr rak einkaerendi konungs.

Öndverðan vetr fór Sighvatr ór Borg, sem fyrr var ritat, ok þeir þrír saman austr um Merkr ok svá til Gautlands, ok fekk hann í þeiri ferð oftliga illar viðtökur. Sighvatr skáld kom til Rögnvalds jarls ok var þar í góðum fagnaði langa hríð. Þá spyrr hann þat til Ingigerðar, dóttur Óláfs Svíakonungs, at komit höfðu til föður hennar sendimenn Jarizleifs konungs austan ór Hólmgarði þess erendis at biðja Ingigerðar til hánda Jarizleifi konungi, ok þat með, at Óláfr Svíakonungr tók þessu máli allvænt. Þá kom ok til jarls, meðan Sighvatr var þar, Ástríðr, dóttir Óláfs Svíakonungs. Var þar þá fögr veizla ger. Gerðist Sighvatr þá brátt málkunnigr konungsdóttur. Kannaðist hon brátt við hann, því at Óttarr svarti, systursonr Sighvats, hafði þar lengi verit í kærleikum miklum með Óláfi Svíakonungi, föður hennar. Þá var þar margt talat.

Jarl spyrr þá Sighvat, hvat hann ætlaði, hvárt Óláfr Nóregskonungr myndi fá vilja Ástríðar, — «ok ef hann vill þat,» segir jarl, «þá munum vér ekki at því spyrja Svíakonung um þetta mál, hvárt sem honum líkar betr eða verr.»

Slíkt it sama sagði Ástríðr konungsdóttir. Eftir þat fóru þeir Sighvatr heim ok kómu heim litlu fyrir jól til Borgar á fund Óláfs konungs. Brátt sagði Sighvatr Óláfi konungi þau tíðendi, sem hann hafði spurt. Varð hann fyrst fár við ok ókátr, er Sighvatr sagði honum bónorð Jarizleifs konungs, ok sagði konungr svá, at honum var ills ván af Svíakonungi, — «nær sem vér fáim honum þat goldit með nökkuru móti.»

En er frá leið, þá spyrr konungr margra tíðenda austan af Gautlandi. Sighvatr segir honum mikit af fríðleik Ástríðar konungsdóttur ok málsnilld hennar.

Konungi fell þat vel í eyru. Sagði Sighvatr honum þá allar ræður þeira Rögnvalds jarls ok Ástríðar konungsdóttur, er þau öll saman hafa talat sín í milli, ok fannst konungi margt um ok mælti svá: «Eigi mun Svíakonungr þat hyggja, at ek muna þora at fá dóttur hans útan hans vilja.»

En ekki var þetta mál borit fyrir alþýðu at svá búnu. Óláfr konungr ok þeir Sighvatr tveir saman töluðu oft um þetta mál sín á milli.

Óláfr konungr spyrr Sighvat eftir vandliga, hvat hann kannaði af um Rögnvald jarl, — «hverr vinr hann er várr.»

Sighvatr segir, sem var, at jarl væri inn mesti vinr Óláfs konungs. Þá kvað Sighvatr vísu þessa:

Fast skaltu, ríkr, við ríkan
Rögnvald, konungr, halda,
hann es þýðr at þinni
þörf nátt ok dag, sáttum.
Þann veitk, þinga kennir,
þik baztan vin miklu
á austrvega eiga
allt með grænu salti.23

4. Vísur Sighvats ok Óttars svarta.

Nú er þeir Sighvatr ok Óttarr höfðu lengi verit með Óláfi konungi, þá váru þeir eigi jafnmikils metnir sem verit hafði. Þat var einn dag, at konungr sendi þeim hnetr af borði sínu. Þá kvað Sighvatr vísu:

Sendi mér enn mæri,
man þengill sá drengi,
síð munk heldr at hróðri,
hnetr þjóðkonungr, letjask.
Oft, en okkr bað skipta
Óttar í tvau dróttinn,
endask mál, sem myndim
manndjarfr föðurarfi.24

Þá kvað Óttarr aðra vísu:

Hnötr sendi mér handan,
hrönduðr ölunbranda,
ár vas þat, es mank meiri
mín þing, konungr, hingat.
Mær es, markar stjóri,
meir sék þar til fleira,
niðrat oss í öðru,
íslands, mikils vísir.25

Konungr brosti at vísunum, er þeir höfðu kveðit. Óláfr konungr veitti þá virðingu Sighvati skáldi, at hann helt dóttur hans undir skírn. Þá kvað Sighvatr:

Dróttinn, hjalp þeims dóttur,
dýrr es þínn vili, mína
heim ór heiðnum dómi
hóf ok nafn gaf Tófu.
Helt und vatn enn vitri,
varðk þeim feginn harða
morni, mínu barni
móðrakkr Haralds bróðir.26

5. Sighvatr sagði konungi frá Karla.

Þat var sagt, at var einhvern dag, at Sighvatr skáld sagði Óláfi konungi frá því, at hann var á vist út á Íslandi með þeim manni, er Karli hét. Hann átti konu unga ok þrifliga. Hann var lítill bóndi, en honum þótti Sighvatr vilja lítit vinna.

«Þat var einn dag,» sagði Sighvatr, «at ek tók konu Karla, ok fór ek með hana í einn helli, ok þaðan sá ek yfir byggðina Karla. Þá kvað ek vísu þessa:

Heðan sék reyk þanns rjúka
rönn of fiskimönnum,
stór eru skalds of skærur
skellibrögð, ór helli.
Nú frýrat mér nýrar
nenningar dag þenna.
Hlíti ek fyr hvítan
hornstraums dögurð Naumu.»27

Konungr brosti at ok mælti til Sighvats:

Segið þat Karla,
es komið þangat,
nýtum þegni
fyrir norðan haf,
at fleira skal
í förum vinna
en hylda hval
hvössum knífi.28

6. Sighvatr léði konungi kápu sína.

Sá atburðr varð einu sinni, þá er Óláfr konungr inn helgi fór af Upplöndum með miklu liði norðr um Dofrafjall í vándu veðri, þá reið konungrinn, en alþýða manna gekk. Nú er konungrinn reið í svá vándu veðri, þá gerðist honum kalt á hestbaki.

Ok er Sighvatr skáld sá þat, at konunginum var kalt, er hann reið, þá mælti hann við konunginn: «Ek mæðumst svá mjök, herra, at ek mun eigi fá annat um fjallit, nema þér látið mik ríða nökkura stund.»

Konungr sagði hann ríða skyldu at vísu, ef hann vildi. Þá steig Óláfr konungr af baki ok mælti, at Sighvatr skyldi ríða. Sighvatr var í loðkápu.

Hann mælti við konunginn: «Svá er mér varit, herra, at ek nenni eigi at vera í loðkápunni. Nú vilda ek, at þér færið í kápuna.»

Óláfr konungr gerði þat, sem Sighvatr bað. Fór hann þá í kápuna ok gekk, en Sighvatr reið.

Ok er Sighvatr sá, at konunginum tók at orna í göngunni, þá mælti hann: «Nú tekr mik at kala, herra, ok vilda ek nú ganga, en ek vilda, at þér reiddið loðkápuna, því at ek kemst hvergi, ef ek geng í henni.»

Konungrinn kvað svá vera skyldu sem Sighvatr mælti. Nú steig konungrinn á bak, en Sighvatr gekk. Nú reið konungrinn í loðkápunni um daginn, ok sakaði hann þá ekki kuldi. Konungr létti eigi ferð sinni, fyrr en hann kom í Þrándheim ok allt til Niðaróss ok bjó þar til vetrsetu ok sat þar um vetrinn.

Þat var einhverju sinni, at Sighvatr þóttist eiga nauðsynjaerendi at tala við konunginn, en þá var svá mikil þröng af fjölmenni hjá konunginum, at Sighvatr náði eigi máli konungs. Sighvatr kvað þá vísu:

Þröngvizk ér of ungan,
ítrmenni, gram þenna.
Bægjumk öld, svát eigi
Áleifs náik máli.
Mér varð orð at órum
auðsótt frömum dróttni,
þás óðum mjök móðir
mjöll á Dofrafjalli.29

7. Fæddr Magnús góði.

Álfhildr hét kona, er kölluð var konungsambátt. Hon var þó af góðum ættum komin. Hon var þá með Óláfi konungi. En þat var til tíðenda, at Álfhildr var með barni. En þat vissu trúnaðarmenn Óláfs konungs, at hann myndi vera faðir at barninu, er hon fór með.

Svá bar at eina nótt, at Álfhildr tók sótt, ok var fátt manna við statt, konur nökkurar ok prestr ok Sighvatr skáld ok fáir menn aðrir. Álfhildr var þungliga at tekin, ok gekk henni nær dauða, ok um síðir fæddi hon sveinbarn, ok var þat um hríð, at þau vissu óglöggt, hvárt líf væri með barninu eða eigi. En er barnit skaut upp öndunni ok allómáttuliga, þá bað prestr Sighvat fara at segja konungi, hversu háttat var.

Sighvatr svarar: «Þat þori ek fyrir engan mun at vekja konunginn, því at hann bannar þat hverjum manni, at hann sé vakðr, fyrr en hann vaknar sjálfr.»

Prestr svarar: «Nauðsyn er þetta, at barnit fái skírn sína, því at mér sýnist þat ómáttuligt ok lítil ván langs lífs.»

Sighvatr mælti: «Heldr vil ek til þess hætta, at þú skírir barnit en ek vekja konunginn, ok mun ek sitja fyrir svörunum ok gefa nafn sveininum.»

Svá gera þeir, ok var skírðr sveinninn ok kallaðr Magnús.

Eftir um morgininn, er konungr var klæddr, var honum sagt frá þeim atburð. Konungr bað Sighvat kalla þangat, ok fundu menn, at hann var reiðr.

Ok er Sighvatr kom þangat, þá mælti konungr: «Hví vart þú svá djarfr, maðr, at þú lézt skíra barn mitt, fyrr en ek vissa?»

Sighvatr svarar: «Því, herra, at ek vilda heldr gefa tvá menn guði en einn fjandanum.»

Konungr mælti: «Fyrir hví liggr þat við?»

Sighvatr svarar: «Því, at barnit var at dauða komit, ok myndi þat fjandans maðr, ef þat dæi óskírt, en nú er þat sannliga guðs maðr. Hitt er ok í annan stað, at ek vissa, þó at þú værir mér reiðr, at þar myndi eigi meira við liggja en líf mitt, ok ef þér vilið, at ek týna lífi mínu fyrir þessa sök, þá vænti ek ok, at ek sé guðs maðr, slíkt sem mér gekk til.»

Konungr mælti: «En fyrír hví lézt þú sveininn Magnús heita? Ekki er þat várt ættnafn.»

Sighvatr svarar: «Ek lét hann heita eftir Karla-Magnúsi konungi, því at hann vissa ek frægastan konung í frásögu.»

Þá mælti konungr: «Gæfumaðr mikill ert þú, Sighvatr,» segir hann, «ok er þat eigi undarligt, þó at gæfa fylgi vizku. Hitt er undarligt, er þó kann stundum verða, at sú gæfa fylgir óvitrum manni, at óvitrlig ráð snúast til hamingju.»

Var þá konungr allglaðr. Sveinninn fæddist þar upp. Var hann brátt efniligr, er aldr fór yfir hann.


Cпасибо сказано
Вернуться к началу
 Профиль  
 Заголовок сообщения: Re: Прядь о Сигхвате Скальде
СообщениеДобавлено: 17 ноя 2020, 18:49 
Töfra maður
 


Зарегистрирован: 08 дек 2018, 00:29
Сообщений: 3413
Медали: 13
Cпасибо сказано: 3549
Спасибо получено:
2248 раз в 1218 сообщениях
Магическое направление:: Руническая магия,Таро
Очков репутации: 9181

Добавить
8. Sighvatr var með Knúti ríka.

Sighvatr skáld hafði verit með Knúti konungi, ok gaf Knútr konungr honum gullhring þann, er stóð hálf a mörk. Þá var ok með Knúti konungi Bersi Skáld-Torfuson, ok gaf konungr honum tvá gullhringa, ok stóð hvárr hálfa mörk, ok þar með sverð gullbúit. Þá kvað Sighvatr vísu þessa:

Knútr hefr okkr enn ítri,
alldáðgofugr báðum
hendr, es hilmi fundum,
Húnn, skrautliga búnar.
Þér gaf hann mörk eða meira
margvitr ok hjör bitran
gulls, ræðr görva öllu
guð sjalfr, en mér halfa.30

Sighvatr gerði at athvarfi sendimenn Knúts konungs ok spyrr þá vandliga tíðenda. Þeir segja honum ok slíkt, er hann spyrr.

Þeir sögðu honum ok frá viðræðum þeira Óláfs konungs ok erendislokum sínum, sögðu, at konungr hefði þungliga svarat þeira málum, — «ok vitum vér eigi,» segja þeir, «af hverjum hann hefir traust til at neita því at gerast maðr Knúts konungs, ok fara svá ríkir höfðingjar sem hann er á konungs fund, ok myndi hans kostr sá beztr, því at Knútr konungr er svá mildr, at aldri gera þeir svá mikit af við hann, at eigi gefi hann þeim þegar allt upp, ef þeir sækja konungs fund ok veita honum lotning. Var þat nú fyrir litlu, er til hans kómu tveir konungar norðan af Skotlandi af Fífi ok færðu honum höfuð sín, ok gaf hann þeim upp reiði sína ok svá lönd þau öll, er þeir höfðu átt, ok þar með á ofan stórar vingjafar. Nú myndi sjá konungr fara slíka sæmðarför eða meiri, ef hann kynni at þekkjast ok vildi hann stunda til Knúts konungs.»

Þá kvað Sighvatr vísu:

Hafa allframir jöfrar
út sín höfuð Knúti
færð ór Fífi norðan,
friðkaup vas þat, miðju.
Seldi Áleifr aldri,
oft vá sigr, enn digri
haus í heimi þvísa,
hann, engum svá manni.31

9. Sighvatr tók orlof af Knúti konungi.

Sighvatr skáld kom þat sumar vestan ór Rúðu til Englands ok sá maðr með honum, er Bergr hét. Þeir höfðu þann veg farit kaupferð it fyrra sumarit. Sighvatr orti flokk þann, er kallaðr var Vestrfararvísur, ok er þetta upphaf:

Bergr, höfum minnzk, hvé, margan
morgun, Rúðuborgar
börð létk í för fyrða
fest við arm enn vestra.32

En er Sighvatr kom til Englands, þá fór hann á fund Knúts konungs ok bað sér orlofs at fara til Nóregs. Knútr konungr hafði sett bann fyrir kaupskip öll, fyrr en hann hefði búit her sinn. En er Sighvatr kom til konungs, gekk hann til herbergis hans, ok var þat læst, ok stóð hann lengi úti. En er hann hitti konung, þá fekk hann lof sem hann vildi. Sighvatr kvað:

Útan varðk, áðr Jóta
andspilli fekk stillis,
melld sák hús fyr hölði,
húsdyrr fyrir spyrjask.
En örendi óru
áttungr í sal knátti
Gorms, berk oft á armi
járnstúkur, vel lúka.33

En er Sighvatr varð þess varr, at Knútr konungr byrjar ferð sína á hendr Óláfi konungi, en hann vissi, hversu mikinn styrk Knútr konungr hafði, þá kvað hann vísu:

Örr tegask Áleif görva,
allt hefr sás, fjörvaltan,
konungs dauða munk kvíða,
Knútr ok Hákon, úti.
Haldisk vörðr, þó at vildit
varla Knútr ok jarlar,
dælla es, fyrst á fjalli,
fundr, ef hann sjalfr kömsk undan.34

Átti jarl at sætta
alframr bóendr gamla,
ok, þeirs oftast tóku,
Áleif, at því máli.
Þeir hafa fyrr af fári,
framt es Eiríks kyn, meira
höfðum keypt an heiftir
Hákon saman myndi.35

10. Sighvatr kom til Óláfs konungs.

Sighvatr skáld var lengi með Óláfi konungi, sem hér er ritat, ok hafði konungr gert hann stallara sinn. Sighvatr var ekki hraðmæltr maðr í sundrlausum orðum, en skáldskapr var honum svá tiltækr, at hann mælti af tungu fram svá sem annat mál. Hann hafði verit í kaupferðum til Vallands, ok í þeiri ferð kom harm til Englands ok hitti Knút konung ok þá af honum leyfi at fara til Nóregs, sem fyrr var sagt. En er hann kom í Nóreg, fór hann þegar á fund Óláfs konungs. Gekk hann fyrir konung, er hann sat yfir borðum. Hann kvaddi konung. Óláfr konungr leit við honum ok þagði, Sighvatr kvað vísu:

Heim erum hingat komnir,
hygg þú at, jöfurr skatna,
menn nemi mál, sem innik,
mín, stallarar þínir.
Segðu, hvar sess hafið hugðan,
seims, þjóðkonungr, beimum,
allr es þekkr, með þollum,
þinn skáli mér innan.36

Þá sannaðist it fornkveðna mál, at mörg eru konungs eyru. Óláfr konungr hafði spurt allt um ferðir Sighvats, at hann hafði verit með Knúti konungi.

Þá mælti Óláfr konungr til Sighvats: «Eigi veit ek nú, hvárt þú ætlar nökkut at vera minn stallari, eða hefir þú nú eigi gerzt maðr Knúts konungs?»

Sighvatr kvað vísu:

Knútr spurði mik, mætra
mildr, ef hánum vildak
hendilangr sem, hringa,
hugreifum Áleifi.
Einn kvaðk senn, en sönnu
svara þóttumk ek, dróttin,
gefin eru gumna hverjum
gnóg dæmi, mér sæma.37

Þá mælti Óláfr konungr, at Sighvatr skyldi ganga til sætis þess, sem hann var vanr at sitja ok hann hafði fyrr haft. Kom Sighvatr sér brátt í kærleika ina sömu sem hann hafði áðr haft.

11. Sighvatr gekk til Róms ok spurði fall konungs.

Sighvatr skáld hafði þegit heimfararleyfi, þá er Óláfr konungr fór austr í Garðaríki. En annat sumar fór Sighvatr af landi ok suðr til Róms. Þá kvað Sighvatr vísu:

Róms létk ok helt heima
hermóðr á för góðri
gjallar vönd, þanns, golli
gaf mér konungr, vafðan,
sult, þás silfri hjaltat
sverð dýrt, þats viðr þverrðan,
lögðum vápn, en vígðum,
vers ylgjar, staf fylgðum.38

En um haustit, er Sighvatr var sunnan á leið, þá spurði hann fall Óláfs konungs. Var honum þat inn mesti harmr. Hann kvað þá:

Stóðk á Mont ok minntumk,
mörg hvar sundr fló targa
breið ok brynjur síðar,
borgum nær of morgin.
Munða ek þanns unði,
öndverðan brum, löndum,
faðir minn vas þar þenna,
Þórröðr, konung forðum.39

Sighvatr gekk einn dag um þorp nökkut ok heyrði, at einhverr bóndi veinaði mjök, er hann hafði misst konu sína, barði á brjóstit ok reif klæði af sér ok vildi gjarna deyja. Sighvatr kvað þá:

Fúss læzk maðr, ef missir
meyjar faðms, at deyja.
Keypt es ást, ef eftir,
of, látinn skal gráta.
En fullhugi fellir
flóttstyggr, sás varð dróttin,
várt torrek lízk verra,
vígtár, konungs árum.40

Sighvatr kom heim í Nóreg til bús síns. Hann spurði þá, at margir menn veittu honum ámæli ok tölðu, at hann hefði illa skilit við Óláf konung. Þá kvað hann vísu:

Hafa láti mik heitan
Hvíta-Kristr at víti
eld, ef Áleif vildak,
emk skirr of bat, firrask.
Vatnærin hefk vitni,
vask til Róms í haska,
öld leynik því aldri,
annarra þau manna.41

Síðan fór Sighvatr til hirðar Magnúss konungs ok var með honum, ok gerðist hann hirðmaðr hans, ok var konungr vel til hans.

12. Sighvatr orti erfidrápu ok andlát hans.

Sighvatr skáld var með Magnúsi konungi inum góða ok hafði jafnan mikinn hugtrega af falli Óláfs konungs, svá sem heyra má í vísu þeiri, er hann orti þá:

Geng ek of þvert frá þengils,
þróask ekki mér, rekka,
emk sem bast, í brjósti,
bleikr, verðungar leiki.
Minnumk ek, hvar manna
minn dróttinn lék sinna
oft á óðalstoftum
orðsæll ok vér forðum.42

Þat var eitt kveld, at menn höfðu þat at skemmtan at tala um skáldskap manna, ok varð svá í orðum þeira, at þeir ámæltu skáldskapnum Sighvats ok kölluðu, at hann hefði eigi rétt ort at máli. Þá kvað Sighvatr vísu þessa:

Munu, þeirs mestar skynjar
munvágs Dáins kunnu,
síðr at Sighvats hróðri
svinns braglöstu finna.
Sik vill hverr, es hnekkir,
haldorðr boði skjaldar
éls, þvís allir mæla,
iflaust gera at fifli.43

Þessa vísu kvað Sighvatr til Alfífu um þat, er hallæri var, meðan Sveinn, sonr hennar, var konungr yfir Nóregi:

Alfífu mun ævi
ungr drengr muna lengi,
es oxamat átum
inni skaf sem hafrar.
Annat vas, þás Áleifr,
ógnbandaðr, réð landi.
Hverr átti þá hrósa
hjalmþorrnuðu korni.44

Sighvatr orti erfidrápu um inn helga Óláf konung ok ætlaði at stæla eftir sögu Sigurðar Fáfnisbana.

Sighvatr kom skipi við ey þá, er Súla heitir. Ok er hann var kominn, þá varð sá atburðr, at bóndi sá, er á meginlandi var, tók sótt mikla, svá at hann var banvænn, en kona hans sat yfir honum í hryggum hug.

Ok er mátt bóndans tók at minnka, þá vitrast Óláfr konungr konu hans í draumi ok mælti svá við hana:

«Vit skulum kaupa verkum saman. Ek mun geyma at bónda þínum, en þú skalt fara til fundar við Sighvat, skáld mitt. Seg honum þat, at ek vil, at hann stæli drápu þá, er hann yrkir um mik, eigi eftir Sigurðarsögu, heldr vil ek, at hann stæli hana eftir Uppreistarsögu.»

Nú eftir þessa vitran fór húsfreyjan til fundar við Sighvat ok sagði honum, hvat konungr hafði vitrat henni, ok eftir þat fór hon heim. Ok meðan hon hafði heiman verit, þá hafði Óláfr konungr vitrazt bóndanum ok gert hann heilan. Sighvatr sneri þá drápunni ok stælti eftir Uppreistarsögu.

Nökkuru síðar tók Sighvatr sótt harða. í þeiri sótt vitraðist honum Óláfr konungr ok bauð honum með sér at fara ok kvað á dag, nær hann mundi á móti honum koma. Nú er sá dagr kom, er konungr hafði á kveðit, þá kvað Sighvatr vísu þessa:

Seinn þykkir mér sunnan
sókndjarfr Haralds arfi.
Langr es, en lýðum þröngvir
lífs sorg, konungs morginn,
hvatki es heiðis gatna
hyrtælanda sælan,
nú hefk vætt í dag dróttins,
dvelr. Bíðk hans í Selju.45

Eftir þat andaðist Sighvatr, ok ætlum vér, at Óláfr konungr muni efnt hafa þat, er hann hét honum, ok veitir mörgum mikla miskunn, þeim er á hann kalla.


Cпасибо сказано
Вернуться к началу
 Профиль  
 Заголовок сообщения: Re: Прядь о Сигхвате Скальде
СообщениеДобавлено: 17 ноя 2020, 18:49 
Töfra maður
 


Зарегистрирован: 08 дек 2018, 00:29
Сообщений: 3413
Медали: 13
Cпасибо сказано: 3549
Спасибо получено:
2248 раз в 1218 сообщениях
Магическое направление:: Руническая магия,Таро
Очков репутации: 9181

Добавить
-----------------------------------------------------------------------------------------------

1 Fiskr gengr oss at óskum, sem vér höfum leitat at teygja leygjar eitrs orm ór lýsu vangs lyngvi. Atrennir agngalga lét aurriða hanga öngulgripinn. Mér hefr annars hagnat vel at egna: Fiskveiðin gengur mér að óskum, svo sem eg hefi leitað við að ginna fiskinn upp úr botngróðrinum. Eg lét aurriðann hanga fastan á önglinum. Mér hefir annars gengið vel að veiða.

2 Hlýð brag mínum, alltiginn meiðir myrkblás tjalda drasils, þvít kannk yrkja. Máttu eiga eitt skald. Þótt nítið öllungis lofi allra annarra skalda, allvaldr, fæk þér hlít hróðrs at hváru: Hlýð kvæði mínu, tigni víkingur, því að eg kann að yrkja. Þú mátt eiga eitt skáld. Þótt þú neitir öldungis lofi allra annarra skálda, konungur, mun eg engu að síður sjá þér fyrir ærnum lofkvæðum.

3 Ek tók lystr við sverði þínu, sóknar Njörðr. Né lasta ek síðan. Leyfð íð es þat. Sá es vili mínn. Þollr látrs linns blóða, gaztu hollan húskarl, en ek lánardróttin góðan mér. Höfum báðir ráðit vel: Eg tók fús við sverði þínu (gekk glaður í þjónustu þína), hermaður. Ekki lasta eg það eftir á. Lofleg iðja er það (að þjóna þér). Sá er vilji minn. Höfðingi, þú fekkst hollan húskarl, en eg góðan lánardrottin. Við höfum báðir tekið góðan kost.

4 Ek mun heitinn görbænn Gunnar gamteitöndum, ef nú biðk felda. Áðr þágum vér ægis eld. Veittu halfa landaura af knerri, engilúru látrþverrandi. Enn hef ek sjalfr krafit offanga: Menn munu kalla mig bónfrekan, ef eg bið nú um féldi (landaura). Áður hefi eg þegið gull. Gefðu upp hálfa landaura af kaupfari, fémildi höfðingi. Enn hefi eg að fyrra bragði beiðzt mjög mikils.

5 Sittu nú heill, — en finnumsk hér meir at hallar þinnar, — unz ek kem vitja mála, Áleifr konungr. Skald biðr hins, at hjalmdrífu viðr haldi lífi ok landi þvísa. Leyfð endisk. Lýkk nú vísu: Sittu nú heill, — en finnumst hér síðar í höll þinni, — unz eg kem að ganga eftir efndum loforða, Ólafur konungur. Skáldið biður þess, að þú haldir lífi og landi þessu. Lof þitt endist lengi. Eg lýk nú vísu.

6 Nú eru mælt orð, þaus of varða oss alls mest flestra, konungr, en meir kunnum skil fleiri mála. Guð láti þik gæta jarðar þinnar, geðharðr konungr, þvít þú est til borinn. Víst hefk þann vilja: Nú eru mælt orð þau, er varða oss langmest flestra orða, konungur, en vér kunnum enn fremur að mæla fleira. Guð láti þig gæta lands þíns, hugrakki konungur, þvi að þú ert til þess borinn. Víst er það ósk mín.

7 Létk vátr valtan karfa dreginn til Eiðs, þvít óðumsk aftrhvarf. Vér stilltum svá til glæps á báti. Hauga herr taki hlægiskip. Sákat verra far. Létk hætt til á heims hrúti. Pór betr an vættak: Eg dró votur valtan karfa til Eiðs, því að oss var ekki um að snúa aftur. Vér stofnuðum þannig til glópskuferðar á báti. Tröll hafi þetta hlægilega skip. Eg hefi ekki séð verra farkost. Eg tefldi á tvær hættur á þessu hripi. Betur fór en eg bjóst við.

8 Vasa fyrst, — menn oi veit, — at mættum meini, es rannk reiðr tolf rastir ok eina of skóg frá Eiðum. Hykk gengum þó hvasst á fót þingat þann dag, en sár fell flekkum á hvára il konungs mönnum: Ekki var það í fyrsta sinn (í ferðinni), — víst er um það, — að vér urðum fyrir erfiðleikum, er eg fór í móði þrettán rastir yfir skóg frá Eiðum (Eiðaskóg). Eg hygg, að vér gengjum þó rósklega þangaö (til náttbóls) þann dag, en sárblettir féllu á báðar iljar konungsmönnum.

9 Réðk at hæfa til Hofs. Hurð vas aftr, en spurðumk fyrir útan. Settak nenninn inn niðrlútt nef. Gatk fæst orð af fyrðum, en þau sögðu heilagt. Heiðnir rekkar hnekkðumk. Baðk flögð deila við þau: Eg hélt til Hofs. Hurð var aftur, en eg spurðist fyrir að utan. Eg rak ótrauður nefið inn lotnu höfði. Eg fekk naumast orð af fólkinu, en það sagði heilagt. Heiðingjarnir vísuðu mér burt. Eg bað tröll deila við þá (í minn stað).

10 «Gakkattu inn en lengra, armi drengr,» kvað ekkja. «Hræðumk ek við reiði Óðins. Vér erum heiðnir.» Óþekk rýgr, sús hnekkði mér ótvín sem ulfi, kvazk eiga aflablót inni í bæ sínum: «Gakktu ekki hóti lengra inn, mannhrak,» sagði konan. «Eg óttast reiði Óðins. Vér erum heiðingjar.» Hin ógeðfellda húsfreyja, sem vísaði mér ákveðin í burt eins og úlfi, sagðist eiga álfablót inni í bæ sínum.

11 Nú hafa hnekkt þrír samnafnar, þeirs settu hnakka við mér. Þeygi bella heinflets þollar tíri. Þó séumk hitt alls mest, at hverr hafskíðs hlæðir, es Ölvir heitir, myni síðan reka gesti út: Nú hafa úthýst mér þrír samnafnar, þeir er sneru baki við mér. Ekki er framferði mannanna frægilegt. Þó óttast eg allra mest, að sérhver maður, er Ölvir heitir, muni héðan í frá úthýsa gestum (okkur).

12 Fórk síðan at finna báru bliks brjót, þanns bragnar létu miklu vildastan. Vættak mér fríðs. Grefs gætir leit gerstr við mér. Þá es enn versti illr, ef sjá es enn bazti. Lítt reiðik þð löst lýða: Eg fór síðan að finna hinn örláta mann, er menn sögðu langvinsamlegastan. Eg vænti mér góðs. Durgurinn leit við mér ygldur á brún. Þá er hinn versti illur, ef þessi er hinn bezti. Ldtt held eg þó göllum manna á loft.

13 Missta ek bús Ástu á leiðu fyr austan Eiðaskóg, es æstak ókristinn hal vistar. Fannka son ríks Saxa. Engr saðr vas fyrir þaðra inni. Vask eitt kveld heitinn út fjórum sinnum: Eg saknaði bús Ástu á leið fyrir austan Eiðaskóg, er eg bað heiðingja gistingar. Ekki fann eg son hins volduga Saxa. Engin sanngirni var þar inni fyrir. Eg var rekinn út fjórum sinnum á einu kvöldi.

14 Sendimenn Sygna grams, þeirs sóttu siklinga með sagnir, hafa átt sér mikla för fyr hendi. Spörðumsk fæst, en föng fyrða eru stór við göngur. Nýtr vörðr Nóregs réð því, es fórum norðan þinig: Sendimenn Noregskonungs, þeir er komu til höfðingja með föruneyti, hafa átt sér sögulega ferð fyrir höndum. Vér hlifðum oss lltt, en farangur manna reynist mikill á göngum. Hinn nýti höfðingi Noregs réð því, að vér fórum norðan þangað.

15 Eiðaskógr vas drengjum drjúggenginn á leiðu austr til jöfra þrýstis. Drengr magnar lof þengils. Skyldit mér hnekkt af hlunns bekkjar dýrloga runnum hilmis, áðr komk finna mildan dróttin minn: Eiðaskógur var mönnum seingenginn á leið austur til ofjarls konunga (Rögnvalds jarls). Eg lofa höfðingjann. Ekki hefðu menn höfðingjans dtt að visa mér á bug, áður en eg kom á fund hins fémilda konungs míns.

16 Þessi en svörtu, íslenzk augu hafa, kona, vísat oss langt brattan stíg at björtum baugi. Sjá fótr mínn hefr, mjöð-Nanna, gengit fulldrengila á fornar brautir, ókunnar manni þínum: Þessi svörtu, íslenzku augu hafa, kona, vísað oss langan, erfiðan veg til hins glitranda hrings. Þessi fótur minn hefir, kona, gengið einkar knálega um fornar leiðir, ókunnar manni þínum.

17 Hirðmenn, þeirs grenna bens svan, búa sal hilmis hjölmum ok brynjum. Hér sék kost beggja á veggjum. Því á engi ungr konungr at hrósa dyggra húsbúnaði. Ygglaust es þat. Höll es dýr með öllu: Hirðmenn þeir, er seðja hræfugla, prýða sal konungs með hjálmum og brynjum. Hér sé eg hvort tveggja til á veggjum. Því á enginn ungur konungur að hrósa sæmilegra húsbúnaði. Vafalaust er það. Höllin er glæsileg að öllu leyti.

18 Hressfærr jöfurr, biðk hugstóra verðung heyra, hvé gerðak vísur þessar of för. Þolðak vás. Sendr vask upp af svanvangs öndrum austr til Svíþjóðar í langa för. Svafk fátt í hausti síðan: Snarfengi konungur, eg bið hugrakka hirðmenn heyra, hversu eg gerði vísur þessar um för mína. Eg varð fyrir vosi. Eg var sendur upp af skipum austur til Svíþjóðar i langa för. Eg svaf lítt i haust eftir það.

19 Létk haldit hugat, rétt málum við yðr, Áleifr konungr, es hittak ítran, ríkan Rögnvald. Deildak harða mörg mál í görðum ens milda, malma vörðr, né heyrðak tölur heiðmanns greiðri: Eg efndi trúlega og rétt orð við yður, Ólafur konungur, er eg hitti hinn ágæta, ríka Rögnvald. Eg tók þátt í harðla mörgum viðræðum í húsum hins fémilda höfðingja, hermaður, og ekki hefi eg heyrt hirðmann einlægari i orðum.

20 Nefi jarla bað þik, Rínar sólar sökkvir, halda vel hvern húskarl sínn, es hingat árnar. En hverr drengja þinna, es vill sinna austr, Lista þengill, á þar hald und Rögnvaldi. Jafnvist es þat: Hinn jarlborni maður bað þig, fémildi höfðingi, að halda vel hvern mann sinn, er hingað ferðast. En allir menn þínir, er vilja fara austur, Noregskonungur, eiga þar traust hjá Rögnvaldi. Jafnvíst er það.

21 Flest folk, sem ætt Eiríks of hvatti áðr svika þeira, réð of sik, fylkir, es ek kom vestan. En kveðk lið jarla frænda, Ulfs bróður, stóðusk yðr at því, es náðuð jörð, eins því, es tókt af Sveini: Flest fólk, sem ættingjar Eiríks höfðu áður hvatt til svikanna, velkti ráð fyrir sér, konungur, er eg kom vestan. En eg segi, að jarlborinn bróðir Úlfs hafi veitt yður lið í því, að þér náðuð landi (Noregi), eins þvi, er þú tókst af Sveini.

22 Spakr Ulfr lét tekit sátta málum meðal ykkar beggja, Áleifr. Fengum þétt svör. It leggið sakar. Rögnvaldr lét þér þær gefit, rýrir þjófa aldar, sem engar heiftir riftar væri reknar: Hinn vitri Úlfur tók vel undir sættarorð milli ykkar beggja, Ólafur. Vér fengum áreiðanleg svör. Þið jafnið sakir. Rögnvaldur gaf (sakirnar) upp, eyðir þjófalýðs, svo sem enginn fjandskapur hefði verið hafður í frammi vegna friðrofs.

23 Fast skaltu, ríkr konungr, halda sáttum við ríkan Eögnvald. Hann es þýðr at þörf þinni nátt ok dag. Þann veitk þik, þinga kennir, eiga miklu baztan vin á austrvega allt með grænu salti: Fast skaltu, voldugi konungur, halda sáttum við hinn volduga Rögnvald. Hann lætur sér annt um nauðsyn þína nótt og dag. Eg veit, konungur, að þú átt þann vin langbeztan allt með hinu eystra salti.

24 Enn mæri þjóðkonungr sendi mér hnetr. Sá þengill man drengi. Munk heldr síð letjask át hróðri. Oft endask mál, en manndjarfr dróttinn bað okkr Óttar skipta í tvau sem myndim föðurarfi: Hinn ágæti þjóðkonungur sendi mér hnetur. Sá konungur man eftir mönnum sínum. Eg mun seint letjast á að yrkja. Oft efna menn loforð sín, en hinn djarfi konungur bað okkur Óttar að skipta þeim í tvo hluti, eins og við mundum skipta föðurarfi.

25 Konungr sendi mér hingat hnötr handan, hrönduðr ölunbranda. Ár vas þat, es mank mín þing meiri. Mær es mikils vísir. Meir sék þar til fleira. Niðrat oss í öðru, markar íslands stjóri: Konungur sendi mér hingað hnetur að handan, örláti maður. Sú var tíð, að eg man mina hluti meiri. Mjór er mikils vísir. Eg vænti mér fleira góðs. Niðraðu oss ekki í öðru, Noregskonungur.

26 Dróttinn, hjalp þeims hóf dóttur mína heim ór heiðnum dómi ok gaf nafn Tófu. Dýrr es vili þínn. Enn vitri, imóðrakkr bróðir Haralds helt barni mínu und vatn. Varðk harða feginn þeim morni: Drottinn, hjálpaðu þeim, sem hóf dóttur raina úr heiðindómi og gaf henni nafnið Tófu. Vilji þinn er sem lög. Hinn vitri, hugdjarfi bróðir Haralds hélt barni mínu undir skirn. Eg varð þeim morgni stórum feginn.

27 Heðan ór helli sék reyk, þanns rönn rjúka of fiskimönnum. Stór eru skellibrögð skalds of skærur. Nú frýrat mér nýrar nenningar þenna dag. Ek hlíti hornstraums Naumu fyr hvítan dögurð: Héðan úr hellinum sé eg reykinn, sem leggur upp af kofum fiskimannanna. Mikil eru strákapör mín í morgunbirtunni. Nú álasar hann (Karli) mér ekki fyrir skort á nýrri framtakssemi þennan daginn. Eg læt mér nægja konuna í staðinn fyrir hvítan dagverð (skyr og mjólk til morgunmatar).

28 Segið það Karla, nýtum bónda fyrir norðan haf (á Íslandi), er þér komið þangað, að fleira þurfi að vinna á ferðalagi en rista hval með beittum hnífi.

29 Ér þröngvizk, ítrmenni, of þenna ungan gram. Öld bægjumk, svát náik eigi máli Áleils. Mér varð orð auðsótt at órum frömum dróttni, þás óðum mjök móðir mjöll á Dolraljalli: Þér þyrpizt, góðir menn, um þenna unga konung. Fólk hindrar mig, svo að eg næ eigi tali af Ólafi. Mér varð auðsótt að fá hinn ágæta konung vorn á mál við mig, þegar við óðum þreyttir mjög mjötlina á Dofrafjalli.

30 Enn ítri, alldáðgöfugr Knútr hefr búnar okkr báðum hendr skrautliga, Húnn, es fundum hilmi. Þér gaf hann margvitr mörk gulls eða meira ok bitran hjör, en mér halfa. Guð ræðr sjalfr öllu görva: Hinn ágæti, einkar dáðrakki Knútur hefir búið hendur okkar beggja skrautlega, Bersi, er við fundum hann. Þér gaf hann, sá fjölvitri maður, mörk gulls eða meira og biturt sverð, en mér hálfa mörk. Guð ræður sjálfur öllu óskorað.

31 Alllramir jöfrar hafa færð Knúti höfuð sín út norðan ór miðju Fífi. Þat vas friðkaup. Aldri seldi Áleifr enn digri engum manni svá haus í þvísa heimi. Hann vá oft sigr: Ágætir konungar hafa fært Knúti höfuð sín allt norðan úr miðju Fífi. Það var friðkaup. AXdrei seldi Ólafur digri neinum manni svo höfuð sitt í þessum heimi. Hann barðist oft til sigurs.

32 Bergr, höfum margan morgun minnzk, hvé létk börð fest við enn vestra arm Rúðuborgar í för fyrða: Bergur, við höfum margan daginn minnzt þess, hversu eg lagði skipsstöfnum að vestra enda Rúðuborgar á ferðalagi.

33 Varðk spyrjask fyrir útan húsdyrr, áðr fekk andspilli Jóta stillis. Sák hús melld fyr hölði. En áttungr Gorms knátti lúka örendi óru vel í sal. Berk oft járnstúkur á armi: Eg varð að spyrjast fyrir úti fyrir húsdyrum, áður en eg fekk að tala við konung Jóta (Knút). Eg kom að læstum dyrum. En niðji Gorms lauk erindi mínu vel, er inn kom. Eg ber oft brynermar.

34 Örr Knútr, sás allt hefr úti, ok Hákon tegask görva Áleif fjörvaltan. Munk kvíða dauða konungs. Haldisk vörðr fyrst á fjalli, þó at Knútr ok jarlar vildit varla. Dælla es fundr, ef hann sjalfr kömsk undan: Hinn örláti Knútur, sá er heldur úti öllum her sínum, og Hákon gera sig líklega til að ógna lífi Ólafs. Eg mun kvíða dauða konungs. Haldist konungur fyrst við á fjöllum, þó að Knútur og jarlar óski annars. Líklegra er, að við finnumst, ef hann kemst sjálfur undan.

35 Alframr jarl átti at sætta gamla bóendr, þeirs tóku oftast at því máli, ok Áleif. Þeir hafa fyrr keypt höfðum af meira fári an Hákon myndi saman heiftir. Kyn Eiríks es framt: Hinn frábæri jarl (Hákon Eiríksson) átti að sætta gamla bændur, þá er oftast fjölluðu um það mál, og Ólaf. Þeir hafa áður drepið menn hvor fyrir öðrum af meiri grimmd en svo, að Hákon semdi sætt með þeim. Ætt Eiríks er ágæt.

36 Erum komnir hingat heim, stallarar þínir. Hygg þú at, jöfurr skatna. Menn nemi mál mín, sem innik. Segðu, þjóðkonungr, hvar hafið hugðan beimum sess með seims þollum. Allr es skáli þinn þekkr mér innan: Eg er kominn hingað heim, stallari þinn. Taktu eftir, konungur. Menn hugfesti orð mín, eins og þau eru töluð. Segðu, þjóðkonungur, hvar þú hefir hugað mér sess meðal manna þinna. Allur er skáli þinn þekkur mér að innan.

37 Knútr, mildr mætra hringa, spurði mik, ef vildak hánum hendilangr sem hugreifum Áleifi. Kvaðk einn dróttin sæma mér senn, en ek þóttumk svara sönnu. Hverjum gumna eru gefin góð dæmi: Hinn fémildi Knútur spurði mig, hvort eg vildi þjóna honum eins og hinum hugdjarfa Ólafi. Eg kvað mér sæma að eiga einn drottin i senn, en eg þóttist svara hreinskilnislega. Hverjum manni eru gefin góð fordæmi.

38 Létk henmóðr gjallar vönd, golli vafðan, þanns konungr gaf mér, heima ok helt á góðri Róms för, þás lögðum vápn, silfri hjaltat dýrt sverð, þats viðr þverrðan sult ylgjar vers, en fylgðum vígðum staf: Eg skildi vlgmóður sverðið, gulli vafið, er konungur gaf mér, eftir heima og fór í góða Rómarför, þá er eg lagði niður vopn, silfurhjaltað, dýrmætt sverð, sem er vant að veita úlfi saðningu, en tók upp pílagrímsstaf.

39 Stóðk á Mont of morgin nær taorgum ok minntumk, hvar imörg breið targa fló sundr ok síðar brynjur. Ek munða konung, þanns forðum unði löndum. Þórröðr, faðir minn, vas þar þenna öndverðan brum: Eg stóð á Ölpum suður um morgun nálægt riddaraborgum og minntist þess, hvar margur breiður skjöldur og síðar brynjur voru klofnar. Eg minntist konungsins, sem stýrði forðum ánægður löndum. Þórður, faðir minn, var þar með honum snemma á því tímabili.

40 Maðr læzk fúss at deyja, ef missir meyjar faðms. Ást es of keypt, ef gráta skal eftir látinn. En flóttstyggr fullhugi, sás varð dróttin, fellir vígtár. Konungs árum lízk várt torrek verra: Maðurinn segist vera fús til að deyja, ef hann missir meyjarfaðm. Ást er of dýrkeypt, ef gráta skal látinn mann. En hinn hugdjarfi kappi, sem missti drottin sinn, fellir tár yfir vígi hans. Konungsmönnum finnst vor missir þungbærari.

41 Hvíta-Kristr Iáti mik hafa heitan eld at víti, ef vildak firrask Áleif. Emk skirr of þat. Vask til Róms í haska. Hefk þau vatnærin vitni annarra manna. Leynik aldri öld því: Hvíta-Kristur láti mig hafa heitan eld að refsingu, ef eg ætlaði mér að forðast Ólaf. Eg er hreinn af því. Eg var í hættulegri Rómarför. Eg hefi um það óteljandi vitni annarra manna. Eg leyni því aldrei fyrir mönnum.

42 Ek geng of þvert frá leiki verðungar rekka þengils. Ekki þróask mér í brjósti. Emk bleikr sem bast. Ek minnumk, hvar minn orðsæll dróttinn lék oft forðum ok vér á óðalstoftum manna sinna: Eg geng þvert úr leið frá leik hirðmanna konungs. Sorg býr mér í brjósti. Eg er bleikur sem bast. Eg minnist, hvar minn lofsæli konungur lék oft forðum ásamt mér & óðalsjörðum manna sinna.

43 Þeirs kunnu mestar skynjar munvágs Dáins, munu síðr finna braglöstu at hróðri svinns Sighvats. Hverr haldorðr skjaldar éls boði, es hnekkir þvís allir mæla, vill iflaust gera sik at fifli: Þeir, sem kunna mest skyn á skáldskap, munu síður finna braglýti a kvæðum hins vitra Sighvats. Sérhver þrákálfur, sem mótmælir þvl, sem allir segja, mun eflaust gera sig að fífli.

44 Ungr drengr mun lengi muna ævi Alfífu, es átum inni oxamat sem hafrar skaf. Annat vas, þás Áleifr, ógnbandaðr, réð landi. Hverr átti þá hrósa hjalmþorrnuðu korni: Ungur maður mun lengi muna ríkisár Alfífu, er vér átum inni uxamat svo sem hafrar eta niðurskafinn viðarbörk. Önnur var öldin, er hermaðurinn Ólafur réð landi. Hver maður gat þá hrósað því að eiga þurrt korn í hlöðum.

45 Mér þykkir sókndjarfr arfi Haralds seinn sunnan. Langr es konungs morginn, en lífs sorg þröngvir lýðum, — hvatki es dvelr sælan heiðis gatna hyrtælanda. Nú hefk vætt dróttins i dag. Bíðk hans í Selju: Mér þykir hinn sókndjarfi sonur Haralds (Ólafur konungur) seinn að sunnan. Langur er konungs morgunn, en ævilöng áhyggja þjakar lýði, — hvaö sem kann að dvelja för hins sæla höfðingja. Nú hefi eg vænt konungs í dag. Eg bíð hans í Selju.

-----------------------------------------------------------------------------------------------

Источник: Íslendinga sögur. Guðni Jónsson bjó til prentunar.


Cпасибо сказано
Вернуться к началу
 Профиль  
Показать сообщения за:  Поле сортировки  
Начать новую тему Ответить на тему  [ Сообщений: 3 ] 

Часовой пояс: UTC + 3 часа [ Летнее время ]



Кто сейчас на конференции

Сейчас этот форум просматривают: нет зарегистрированных пользователей и гости: 1


Вы не можете начинать темы
Вы не можете отвечать на сообщения
Вы не можете редактировать свои сообщения
Вы не можете удалять свои сообщения
Вы не можете добавлять вложения

Перейти:  



Последние темы





Официальные каналы форума:

Наша страница в Vk

Наш канал Яндекс Дзен

Наш телеграм


Банеры

Яндекс.Метрика

Powered by phpBB © 2000, 2002, 2005, 2007 phpBB Group
GuildWarsAlliance Style by Daniel St. Jules of Gamexe.net
Guild Wars™ is a trademark of NCsoft Corporation. All rights reserved.Весь материал защищен авторским правом.© Карма не дремлет.
Вы можете создать форум бесплатно PHPBB3 на Getbb.Ru, Также возможно сделать готовый форум PHPBB2 на Mybb2.ru
Русская поддержка phpBB