Зарегистрирован: 15 мар 2013, 21:26 Сообщений: 44087 Откуда: из загадочной страны:) Медали: 66 Cпасибо сказано: 9929 Спасибо получено: 101836 раз в 28405 сообщениях
Магическое направление:: Руническая магия
Очков репутации: 73943
Сигват Тордарсон (ок. 995 – ок. 1045) – один из самых выдающихся исландских скальдов. С восемнадцати лет был скальдом Олава Святого, а после его смерти – Магнуса Доброго. Его стихотворное наследство очень велико: "Викингские висы" (цикл вис о юношеских походах Олава Святого), "Висы о битве у Несьяра", "Висы о поездке на восток", "Висы о поездке на запад", "Флокк об Эрлинге Скьяльгссоне", "Драпа о Кнуте", "Откровенные висы", "Поминальная драпа об Олаве Святом", 32 отдельные висы и несколько фрагментов других произведений. В "Саге об Олаве Святом" сообщается также, что именно Сигват нарек конунга Магнуса этим именем в честь императора франков Карла Великого.
Зарегистрирован: 15 мар 2013, 21:26 Сообщений: 44087 Откуда: из загадочной страны:) Медали: 66 Cпасибо сказано: 9929 Спасибо получено: 101836 раз в 28405 сообщениях
Магическое направление:: Руническая магия
Очков репутации: 73943
Víkingarvísur (Викингские висы)
1. Langr bar út enn unga jöfra kund at sundi, þjóð uggði sér síðan, sæmeiðr, konungs reiði. Kannk til margs enn manna minni: Fyrsta sinni hann rauð œstr fyr austan ulfs fót við sker Sóta.
2. Þar vas enn, es önnur Óleifr, né svik fólusk, odda þing í eyddri Eysýslu gekk heyja. Sitt óttu fjör fótum, fár beið ór stað sára, enn, þeirs undan runnu, allvaldr, búendr gjalda.
3. Hríð varð stáls í stríðri ströng Herdala göngu Finnlendinga at fundi fylkis niðs en þriðja. En austr við ló leysti leið víkinga skeiðar. Bálagarðs at barði brimskíðum lá síða.
4. Enn kvóðu gram Gunnar galdrs upphöfum valda, dýrð frák, þeims vel varðisk, vinnask, fjórða sinni, þás ólítill úti jöfra liðs á miðli friðr gekk sundr í slíðri Suðrvík, Dönum kuðri.
5. Víg vanntu, hlenna hneigir, hjölmum grimmt et fimmta, þolðu hlýr fyr hári hríð Kinnlimasíðu, þás við rausn at ræsis reið herr ofan skeiðum, en í gögn at gunni gekk hilmis lið rekkum.
6. Rétt es, at sókn en sétta, snarr þengill bauð Englum at, þars Óleifr sótti, Yggs, Lundúna bryggjur. Sverð bitu völsk, en vörðu víkingar þar díki. Átti sumt í sléttu Súðvirki lið búðir.
7. Enn lét sjaunda sinni sverðþing háit verða endr á Ulfkels landi Óleifr, sem ek fer máli. Stóð Hringmaraheiði, herfall vas þar, alla Ellu kind, es olli arfvörðr Haralds starfi.
8. Veitk, at víga mœtir Vinðum háttr, enn átta, styrkr gekk vörðr at virki verðungar, styr gerði. Sinn móttut bœ banna, borg Kantara, sorgar mart fekk prúðum Pörtum, portgreifar Óleifi.
9. Vann ungr konungr Englum ótrauðr skarar rauðar. Endr kom brúnt á branda blóð í Nýjamóðu. Nú hefk orrostur, austan ógnvaldr, níu talðar. Herr fell danskr, þars dörrum dreif mest at Óleifi.
10. Tøgr vas fullr í fögrum folkveggs drifahreggi, helt, sem hilmir mælti, Hringsfirði, lið þingat. Ból lét hann á Hóli hótt, víkingar óttu, þeir bóðut sér síðan slíks skotnaðar, brotna.
11. Óleifr, vanntu, þars jöfrar, ellifta styr, fellu, ungr komtu af því þingi, þollr, í Gríslupollum. Þat frák víg at víttu, Viljalms fyr bœ, hjalma, tala minnst es þat telja, tryggs jarls, háit snarla.
12. Tönn rauð tolfta sinni tírfylgjandi ylgjar, varð, í Fetlafirði, fjörbann lagit mönnum.
13. Þrettánda vann Þrœnda, þat vas flótta böl, dróttinn snjallr í Seljupollum sunnarla styr kunnan. Upp lét gramr í gamla Gunnvaldsborg of morgin, Geirfiðr hét sá, görva gengit, jarl ok fenginn.
14. Malms vann, Mœra hilmir, munnrjóðr, es kom sunnan, gang, þars gamlir sprungu geirar, upp at Leiru. Varð fyr víga Njörðum Varrandi, sjá fjarri, brenndr, á byggðu landi, bœr heitr svá, Peitu.
15. Ríkr kvað sér at sœkja Sauðungs konungr nauðir, fremðar gjarn, í fornu fund Hókonar sundi. Strangr hitti þar þengill þann jarl, es vas annarr œztr ok ætt gat bazta ungr á danska tungu.
Зарегистрирован: 15 мар 2013, 21:26 Сообщений: 44087 Откуда: из загадочной страны:) Медали: 66 Cпасибо сказано: 9929 Спасибо получено: 101836 раз в 28405 сообщениях
Магическое направление:: Руническая магия
Очков репутации: 73943
Nesjavísur (Висы о битве у Несьяра)
1. Fór ór Vík á vári válaust konungr austan - þeir kníðu bló báðir borð - en jarl kom norðan. Kannk sigrviðum segja - sund - hvé þeira fundir - œrin skil, es órum, at bórusk, þar - skóru.
2. Fekk meira lið miklu mildr an gløggr til hildar, hirð þás hugði forðask heið þjóðkonungs reiði. En vinlausum vísa varð, þeim es fé sparði, háðisk víg fyrir víðum vangi, þunnt of stangir.
3. Veitti sókn, þars sótti, siklingr firum mikla, blóð fell rautt á Róða rein, í höfn at Sveini. Snjallr helt at, sás olli, eirlaust konungr, þeira, en Sveins liðar, sýnum, saman bundu skip, fundi.
4. Þat erum kunnt, hvé kennir Karlhöfða lét jarli odda frosts fyr austan Agðir nær of lagðan.
5. Vasa sigmána Sveini sverða gnýs at frýja gjóðs né góðrar hríðar gunnreifum Óleifi, þvít kvistingar kosta, koma herr í stað verra, óttu sín, þars sóttusk, seggir hvárra tveggja.
6. Stöng óð gyllt, þars gengum, Göndlar serks, und merkjum, gnýs, fyr göfgum ræsi, greiðendr, á skip reiðir. Þági vas sem þessum þengils á jó strengjar mjöð fyr malma kveðju, mær heiðþegum bæri.
7. Vér drifum hvatt, þars heyra hótt vápnabrak knátti, rönd klufu roðnir brandar, reiðir upp á skeiðar, en fyr borð, þars börðusk, búin fengusk skip, gengu, nár flaut út við eyri ófár, búendr sárir.
8. Öld vann ossa skjöldu, auðsætt vas þat, rauða, hljóms, þás hvítir kómu, hringmiðlöndum, þingat. Þar hykk ungan gram göngu, gunnsylgs, es vér fylgðum, blóðs fekk svörr, þars slæðusk sverð, upp í skip gerðu.
9. Sjalfr bað svartar kylfur Sveinn harðliga skeina, nær vas áðr í óra auðvón róit hónum, þás til góðs, en gjóði gört fengusk hræ svörtum Yggs, lét herr of höggvit hrafni skeiðar stafna.
10. Þess getk meir, at missi morðórr, sás fór norðan, harða margr í hörðum heimkvómu styr þeima. Sökk af syndiblakki sunnu mörg til grunna, satt es, at Sveini mœttum, samknúta, vér úti.
11. Frýrat oss í ári innþrœnzk, þótt lið minna, gört hugðak svá, snertu, snotr mær, konungs væri. Brúðr mun heldr at háði hafa drótt, þás framm sótti, fold ruðum skers, ef skyldi, skeggi, aðra tveggja.
12. Afli vex, þvít efla Upplendingar sendi, Sveinn, funduð þat, þenna þilblakks konung vilja. Raun es hins, at Heinir, hrælinns, megu vinna, vér gerðum för, fleira folkreks an öl drekka.
13. Né hœfileg, hreifa, hykk dróttins svik þóttu, elds þeims allvel heldu orð sín, viðum, forðum.
14. Hirð Óleifs vann harða hríð - en svá varðk bíða - peitneskum feltk, - páska - palmsunnudag, - hjalmi.
Зарегистрирован: 15 мар 2013, 21:26 Сообщений: 44087 Откуда: из загадочной страны:) Медали: 66 Cпасибо сказано: 9929 Спасибо получено: 101836 раз в 28405 сообщениях
Магическое направление:: Руническая магия
Очков репутации: 73943
Austrfararvísur (Висы о поездке на восток)
1. Hugstóra biðk heyra hressfœrs jöfurs þessar (þolðak vás) hvé vísur verðung of för gerðak; sendr vask upp af öndrum austr (svafk fátt) í hausti til Svíþjóðar (síðan) svanvangs í för langa.
2. Létk til Eiðs, þvít óðumk aptrhvarf, dreginn karfa (vér stiltum svá) valtan vátr (til glœps á báti); taki hlœgiskip hauga herr; sákat far verra; létk til húms á hrúti hætt; fór betr an vættak.
3. Vasa fýst, es rank rastir reiðr of skóg frá Eiðum (menn of veit, at mœttum meini) tolf ok eina; hykka fót án flekkum (fell sár á il hvára) hvast gengum þó þingat þann dag, konungs mönnum.
4. Réðk til Hofs at hœfa; hurð vas aptr, en ek spurðumk (inn settak nef nenninn) niðrlútr fyrir útan; orð gatk fæst af fyrðum, (flögð baðk) en þau sögðu, hnekðumk heiðnir rekkar, heilagt (við þau deila).
5. Gakkat inn, kvað ekkja, armi drengr, in lengra; hræðumk ek við Óðins (erum heiðin vér) reiði; rýgr kvazk inni eiga óþekk sús mér hnekði alfa blót sem ulfi ótvín í bœ sínum.
6. Nú hafa hnekt, þeis hnakka (heinflets) við mér, settu (þeygi bella þollar) þrír samnafnar (tíri); þó séumk hitt, at hlœðir hafskíðs myni síðan, út hverr 's Ölvir heitir, alls mest, reka gesti.
7. Fórk at finna böru (fríðs vættak mér) síðan brjót, þanns bragnar létu, bliks, vildastan miklu; grefs leit við mér gætir gerstr; þá 's illr hinn versti (lítt reiðik þó lýða löst) ef sjá 's hinn bazti.
8. Mista ek fyr austan Eiðaskóg á leiðu Ástu bús, es æstak ókristinn hal vistar; ríks fanka son Saxa; saðr vas engr fyrir þaðra (út vask eitt kveld heitinn) inni (fjórum sinnum).
9. Kátr vask opt, þás úti örðigt veðr á fjörðum vísa segl, í vási, vindblásit skóf Strinda; hestr óð kafs at kostum (kilir ristu men Lista) út þars eisa létum undan skeiðr at sundi.
10. Snjalls létum skip skolla skjöldungs við ey tjölduð fyr ágætu úti öndvert sumar landi; en í haust, þars hestar hagþorns á mó sporna (ték ýmissar) Ekkils, (íðir) hlýtk at ríða.
11. Jór rinnr aptanskœru allsvangr götur langar, völl kná hófr til hallar (höfum lítinn dag) slíta; nú 's þats blakkr of bekki berr mik Dönum ferri, fákr laust drengs í díki (dœgr mœtask nú) fœti.
12. Út munu ekkjur líta, allsnúðula, prúðar - fljóð séa reyk - hvar ríðum Rögnvalds í bý gögnum; keyrum hross, svát heyri harða langt, at garði, hesta rás ór húsum hugsvinn kona innan.
13. Átt hafa sér, þeirs sóttu, sendimenn fyr hendi Sygna grams, með sagnir siklinga, för mikla; spörðumk fæst, en fyrða föng eru stór við göngu; vörðr réð nýtr því 's norðan Nóregs þinig fórum.
14. Drjúggenginn vas drengjum (drengr magnar lof þengils) austr til jöfra þrýstis Eiðaskógr á leiðu; skyldit mér, áðr mildan minn dróttin komk finna, hlunns af hilmis runnum hnekt dýrloga bekkjar.
15. Oss hafa augu þessi íslenzk, kona, vísat brattan stíg at baugi björtum langt hin svörtu; sjá hefr, mjöð-Nanna, manni mínn ókunnar þínum fótr á fornar brautir fulldrengila gengit.
16. Búa hilmis sal hjálmum hirðmenn, þeirs svan grenna (hér sék) bens, ok brynjum (beggja kost á veggjum), þvít ungr konungr engi (ygglaust es þat) dyggra húsbúnaði á hrósa; höll es dýr með öllu.
17. Létk við yðr, es ítran, Áleifr, hugaz-málum rétt, es ríkan hittak Rögnvald, konungr, haldit; deildak mál hins milda, malma vörðr, í görðum harða mörg, né heyrðak, heiðmanns, tölur greiðri.
18. Þik bað, sólar søkkvir, sínn halda vel, Rínar, hvern, es hingat árnar, húskarl nefi jarla, en hverr 's austr vill sinna (jafnvist es þat) Lista þengill, þinna drengja þar á hald und Rögnvaldi.
19. Folk réð of sik, fylkir, flest es ek kom vestan, ætt sem áðr of hvatti Eiríks svika þeira; enn þvít jarla, frænda, eins, þás tókt af Sveini, yðr kveðk jörð, es, náðuð Ulfs bróður-lið stóðusk.
20. Sunr lét Ulfs (meðal ykkar), Áleifr, tekit málum þétt fengum svör, sátta (sakar leggið it beggja); þér lét, þjófa rýrir, þær sem engar væri riptar reknar heiptir, Rögnvaldr gefit, aldar.
21. Fast skalt, ríkr, við ríkan Rögnvald, konungr, halda, hann es þýðr at þinni þörf nátt ok dag, sóttum; þann veitk, þinga kennir, þik baztan vin miklu á austrvega eiga alt með grœnu salti.
Эти висы – рассказ Сигхвата о его поездке в 1017 г. в Швецию с дипломатической миссией. Сохранилась 21 виса этого произведения, которое вызвало большую литературу, как единственный в своем роде рассказ очевидца о Швеции начала XI в. В висах, переведенных С. В. Петровым, описывается, как Сигхват скачет со своими спутниками по дороге к Рёгнвальду, ярлу западного Гаутланда.
Зарегистрирован: 15 мар 2013, 21:26 Сообщений: 44087 Откуда: из загадочной страны:) Медали: 66 Cпасибо сказано: 9929 Спасибо получено: 101836 раз в 28405 сообщениях
Магическое направление:: Руническая магия
Очков репутации: 73943
Kvæði um Erling Skjalgsson (Песня об Эрлинге Скьяльгссоне)
Old Norse
Перевод О. А. Смирницкой
Einn vissak þér annan Jalks bríktöpuð glíkan, vítt réð gumna gætir, Guðbrandr hér sá, löndum. Ykkr kveðk jafna þykkja, ormláðs hati, báða. Lýgr hinn at sér lægir linnsetrs, es telsk betri.
Один был мне ведом Вождь, с тобою схожий: Державой обширной Мудро правил Гудбранд. Вы и вправду ровня, Обманетесь оба, Рекши, я, мол, лучше, Посох досок Ялька.
Kvæði um Ástríði Dróttningu (Песня о королеве Астрид)
Перевод О. А. Смирницкой
1. Hrein getum hóla launa hnossfjölð lofi ossu Óleifs dœtr, es átti jöfurr sighvatastr digri. Þings beið herr á Höngrum hundmargr Svía grundar austr, es Ástríðr lýsti Óleifs sonar mólum.
2. Máttit hón við hættna, heilróð, Svía deila meir, þótt Magnús væri margnenninn sonr hennar. Olli hón því, at allri áttleifð Haralds knátti, mest með móttkum Kristi, Magnús konungr fagna.
3. Mildr á mennsku at gjalda Magnús, en því fögnum, þat gerði vin virða víðlendan, Ástríði. Hón hefr svá komit sínum, sönn, at fó mun önnur, orð gerik drós til dýrðar, djúpróð kona, stjúpi.
1. За дары намерен Воздать щедро дщери Олава – ей Толстый Мужем был – хвалою. В Ханграре средь многих Полчищ свеев дело Мужня сына славно Отстояла Астрид.
2. О Магнусе, словно О родном, радела, Словом горделивых Усовестив свеев. Замысл – на земли Твердо встал Харальда Магнус, ей подмогой Был Христос, – исполнен.
3. Отчиной могучий Князь кому ж обязан, Магнус – многих взял он Под власть, – как не Астрид? Помочь кто из мачех Лучше сей сумеет – Честь глубокомыслой – Пасынку? – и слава.
Зарегистрирован: 15 мар 2013, 21:26 Сообщений: 44087 Откуда: из загадочной страны:) Медали: 66 Cпасибо сказано: 9929 Спасибо получено: 101836 раз в 28405 сообщениях
Магическое направление:: Руническая магия
Очков репутации: 73943
Erfidrápa Óláfs helga (Поминальная драпа об Олаве Святом)
1. Tolf frák tekna elfar tállaust viðu bála. Olli Áleifr falli, eirsamr konungr, þeira. Svía tyggja leitk seggi sóknstríðs firum ríða (böl vas brátt) til Heljar (búit mest) Sigars hesti.
2. Upplönd fekk til enda óss gneista ok þar reisti kristnihald, þats heldu hverr veitir sverðs beita. Áðr stýrðu þeim eyðar ellifu fyrri hella mildings máls, enn guldu menn vísliga gísla.
3. Lyngs bar fiskr til fengjar flugstyggs sonar Tryggva gjölnar, gulli mölnu, goð vildi svá, roðnar. Annan lét á unnir Óleifr, búinn hóla, lögr þó drjúgt, enn digri, dýrs horn, Visund, sporna.
4. Gull buðu opt, þeirs ollu úthlaupum, gram kaupask rautt, en ræsir neitti, ríklunduðum undan. Skör bað hann með hjörvi, herland skal svá verja, ráns biðu rekkar sýna refsing, firum efsa.
5. Fœddi mest, sás meiddi, margdýrr konungr varga, hvinna ætt ok hlenna. Hann stýfði svá þýfðir. Þýðr lét þermlask bæði þjóf hvern konungr ernan, friðr bœttisk svá, fóta, fylkis lands, ok handa.
6. Vissi helzt, þats hvössum hundmörgum lét grundar vörðr með vópnum skorða víkingum skör, ríkis. Mildr lét mörgu valdit Magnúss faðir gagni. Fremð Óleifs kveðk frömðu flestan sigr ens digra.
7. Þórð frák þat sinn herða, þreifsk sókn, með Óleifi, góð fóru þar, geirum gört víg, saman hjörtu. Stöng bar hótt fyr Hringa hjaldrmóðum gram bróðir, fullt vann, fagrla gyllta framlundaðr Ögmundar.
8. Öld vann Óleifr fellda, öflgan sigr, enn digri, gekk sóknþorinn sœkja sinnjór framm í brynju. En, þeirs austan nenna, óx hildr, með gram mildum, mart segik bert, í bjarta blóðröst, Svíar, óðu.
9. Olmr erumk harmr, sás hilmir hafði, gulli vafðan jöfurr kreisti sá, austan aflfátt, meðalkafla. Gagn fengu því þegnar, þeir at hölfu fleiri, hvötuð tælði þat hildar, hvórungi frýk, vóru.
10. Vítt vas fold und fótum, friðbann vas þar, mönnum, þá réð í böð bráða brynjat folk at dynja, þás árliga ærir alms með bjarta hjalma, mikill vað á stað Stiklar stálgustr, ofan þustu.
11. Fór í fylking þeira framm, iðrask nú, miðri, snarir fundusk þar, Þrœnda, þess verks búendr, merki.
12. Mest frák merkjum næstan mínn dróttin framm sínum, stöng óð fyr gram, gingu, gnógr styrr vas þar, fyrri.
13. Geirs hykk grimligt vóru gnýreifum Óleifi loghreytöndum líta lóns í hvassar sjónir. Þorðut þrœnzkir fyrðar, þótti hersa dróttinn ógurligr, í augu ormfrón séa hónum.
14. Rauð í rekka blóði rönd með gumna höndum dreyrug sverð, þars dýran drótt þjóðkonung sótti. Auk at ísarnleiki Innþrœndum lét finnask rœkinn gramr, í reikar rauð brúnan hjör túnum.
15. Undr láta þat ýtar eigi smátt, es máttit skæ-Njörðungum skorðu skýlauss röðull hlýja. Drjúg varð á því dœgri, dagr náðit lit fögrum, orrostu frák austan atburð, konungs furða.
16. Mildr fann gørst, hvé galdrar, gramr sjalfr, meginrammir fjölkunnigra Finna fullstórum barg Þóri, þás hysendir Hundi húna gulli búnu, slætt réð sízt at bíta, sverði laust of herðar.
17. Þollr dylr saðrar snilli seims - en þat veitk heiman ; hverr sæi Hunds verk stœrri, hugstórs? - es frýr Þóri, es þvergarða þorði Þróttr, hinns framm of sótti, glyggs í gögn at höggva gunnranns konungmanni.
18. Björn frák auk at œrnum endr stöllurum kenndu, hug, hvé halda dugði, hann sótti framm, dróttin. Fell í her með hollum hann verðungar mönnum, leyfðr es, at hilmis höfði hróðrauðigs, sá dauði.
19. Hörð es, síz hermenn firrðu, hlíf raufsk fyr gram, lífi, auðn at Engla stríði, ómjúk, konung sjúkan. Ör brá Óleifs fjörvi öld, þars herr klauf skjöldu, folks, odda gekk fylkir fund, en Dagr helt undan.
20. Áðr vitu eigi meiðar ógnar skers né hersa, þjóð réð þengils dauða, þann styrk búandmanna, es slíkan gram sóknum sárelds viðir felldi, mörg lá dýr í dreyra drótt, sem Óleifr þótti.
21. Óleifr réð et øfra, andprútt höfuð, landi fulla vetr, áðr felli, fimmtán, af því láni. Hverr hafi hers enn nørðra heims enda sér kenndan, skjöldungr helzk an skyldi skemr, landreki en fremri.
22. Sumir trúðu á guð gumnar. Grein var liðs á miðli. Folkorrostur fylkir framráðr tjogu háði. Frægr bað hann á hœgri hönd kristit lið standa. Feðr Magnúss biðk fagna flóttskjörrum guð dróttin.
23. Lýgk, nema Óleifr eigi ýs sem kykvir tívar, gœðik helzt í hróðri, hárvöxt, konungs óru. Enn helzk, þeims sýn seldi, svörðr, þanns óx, í Görðum hann fekk læs, af ljósum, lausn Valdamar, hausi.
24. Gört es, þeims gótt bar hjarta, gullit skrín at mínum, hrósak helgi ræsis, hann sótti guð, dróttni. Ár gengr margr frá mæru meiðr þess konungs leiði hreins með heilar sjónir hrings, es blindr kom þingat.
25. Oss dugir Óleifs messu, jöfur magnar guð, fagna meinalaust í mínu, Magnúss föður, húsi. Skyldr emk skilfings halda skolllaust, þess es bjó golli, helgi, handar tjölgur, harmdauða, mér rauðu.
26. Dánar drótni mínum dægn of sent at hendi.
27. Rúms létk ok helt heiman hermóðr á för góðri gjallar vönd, þanns gulli gaf mér konungr vafðan, sult, þás, silfri hjaltat sverð, dýrt, þats viðr þverrðan, lögðum vápn, en vígðum, vers ylgjar, staf fylgðum.
28. Endr réð engla senda Jórdánar gram<r> fjóra - fors þó han<s> á hersi he<i>lagt skopt - ór lopti.
Змей мчал сына Трюггви, Молодца, по волнам, Пасть разинув злую, Златом пообжату. Олав взлез на Зубра, Знатна волка водна. Зверя мыло море Мощный рог в дороге.
Диво людям дивное Здесь в сей день явилось. Солнце с небом синим Сразу скрылось в мраке. День поблек нежданно, Недолго, но недобрый: Из норвежской вести Внял я смерти князя.
3. Жерех поля, жаром Жабер полыхая, Нес отпрыска Трюггви К бармам брани, ярый. Другой – рядом с Зубром Волна рокотала – Струг, рогат, рыть воды Пустил Олав Толстый.
4. Не шел на посулы Татей – втуне златом Жизнь у князя мнили Выкупить – владыка. На страну – преступник – Пресек он набеги, – Клал власы под острый Нож – как должно князю.
5. Дал он вдоволь корма Коням сеч, увеча – С корнем вырвал вора Род – виновных, витязь. Скольких он в калеках, Достойный, оставил Без рук – берёг в землях Покой – и ног, конунг.
6. Как не знать, что сотням Викингов великий Вождь велел затылки Сечь мечом точеным. Счастлив в битвах, Олав Вождь умножил славу. Магнусов для многих Был грозен воспитатель.
7. Торд с Олавом рядом Насмерть дрался острой Сталью, крепкосерды Шли стеной герои. Вознес он пред князем Хрингов позлащенный Стяг, Эгмундов мощный Был раж в сраженье родич.
8. Бил ворога Олав Толстый, вел, победы Добиваясь, войско Герой броненосный. Всё грядут с востока Свеи, что по свежей Крови шли с державным – Слог мой ясен – князем.
9. Гложет скорбь, что храбрый Вождь – в его деснице Был сжат златовитый Меч – в мужах нуждался. Мудрено ль, что бонды Вдвое большим войском – Многих счет сей смерти Обрек – победили?
10. Сила их подмяла Землю, загремели Тьмы, сошедшись, – рухнул Мир – мужей кольчужных. Там, где в светлых шлемах В бой лучники тучей Шли. Был спор секирный Велик в Стикластаде.
11. Стяг вперед средь трёндских Войск – но вскоре бонды – Двинулся – деянье Свое проклинали.
12. Знаю, шел воитель Со знаменем рядом. Стяг летел пред смелым Моим господином.
13. Знать, ужас на стражей Кладов наводили Княжьи вежды, копий Острёных острее. Конунгов был трёндам Страшен взор, сверкавший, Как у змея. Грозен Им казался Олав.
14. Тёк багрец – покрыться Кровью сталь успела – По щитам, от полчищ Отбивался Олав. Но и вождь изведать Дал им лиха в смехе Стрел, врубая острый Меч в дворы пробора.
15. Почитают чудом Великим, что в крике Хильд средь сини солнце С глаз людских сокрылось. Ясный день – мы вести – Померк: к смерти было Князевой знаменье – За морем узнали.
16. В яви видел щедрый Вождь: волшба и силы Финнов ведовские Торира хранили. В руках у владыки Не сек клинок, стала Сталь тупа, затылка Пса едва коснувшись.
17. Кто взял в ум, что Торир Трусоват? Мне хватит Глаз, чтоб видеть дерзость Пса на поле брани, Когда посмел полный Силы Тротт оплота Непогоды ратных Крыш напасть на князя.
18. Окольничий, доблий Духом, Бьёрн, до слуха Весть дошла, как стойко За князя он дрался. Пал средь гриди – гибель – С государем рядом Именитым – эту Молва да восславит.
19. Худо нам без недруга Англов. Пал, изранен, На поле – расколот Щит в руке – воитель. У Олава взяли Жизнь – он в бой неистов Шел, а Дага бегство Спасло, – в пляске Скёгуль.
20. С неслыханной силой Херсиры шли – смерти Обрёк его в крике Хильд народ – и бонды. Там жердями ратных Крыш такой повержен Вождь, – их сотни в битве Полегло – как Олав.
21. Леном он пятнадцать, Олав, полных правил Зим, да принял, рьяный, Смерть в стране норвежской. Вождь какой превыше Конунга – он кончил Рано жизнь – в сей горний Край допреж рождался?
22. Был раскол средь рати, Коль не всяк чтил бога. Двадцать он изведал Битвищ, витязь смелый. Князь крещеных, мощный Духом, ставил справа. Прими ж к себе мужа Праведного, боже.
23. Солгу ль? У Олава Власы, как у вяза Стрел живого – славлю Росли – княжье войско. Досель не истлела Прядь, что в Гардах – светел Был челом он – болесть Сняла с Вальдамара.
24. Вот, лежит в злаченой Раке вождь, вошедший К богу, ибо благ он, Державец, был сердцем. Идут толпы – спала С глаз их темень – вязов Колец, что к гробнице Сей стекались слепы.
25. Олавов – он силой Божьей полн – нам должно Праздновать отныне День, отринув злобу. Свято чтить я стану Праздник князя – скорби Не смирить – он руки Унизал мне златом.
Перевод О. А. Смирницкой
Эту поминальную драпу Сигват сочинил около 1040 г., т. е. лет через десять после смерти Олава. Сохранилось 28 вис этой драпы, но не ее стев.
Примечания к переводу О. А. Смирницкой:
Жерех поля – Змей, название корабля Олава Трюггвасона.
Коням сеч – волкам.
Магнусов… воспитатель – Олав.
…князем хрингов – Олавом (хринги – жители Хрингарики).
Сейчас этот форум просматривают: нет зарегистрированных пользователей и гости: 2
Вы не можете начинать темы Вы не можете отвечать на сообщения Вы не можете редактировать свои сообщения Вы не можете удалять свои сообщения Вы не можете добавлять вложения